My Cute Stupid Mate

Epiloog II

Verteller:

'Mama!' riep het kleine, zwartharige jongetje toen hij zijn moeder vanuit de deuropening in de woonkamer zag zitten. Hij rende voor zijn vader uit naar zijn moeder en sprong toen bij haar op de bank. Claire glimlachte naar haar vier jaar oude zoontje. Caine Jayh Taylor.

'Hoe was je eerste dag op school, Caine?' vroeg ze aan hem. Caine glimlachte lief.

'Het was heel leuk mama. Hoe ging het thuis met Diana mams.' vraagt het jongetje terwijl hij de peuter die bij Claire op schoot zit een kusje op haar hoofd geeft.

Diana Emily Taylor.

Claire was trots op haar kinderen. Ze zou ze nooit meer kwijt willen.

Net zoals Nathan en Demi. Zij wilden hun kinderen ook niet kwijt.

Maar ze wisten dat het moest.

Een van hun kinderen moest als offer naar de vampierkoning.

Er klonk een dof geklop op de deur. Claire sprong op met Diana op haar arm en liep naar de deur. Nathan en Demi stonden huilend in de deuropening. Met maar een van hun twee meisjes.

'Ze wilden Winter.' snikt Demi zachtjes. Claire hapte naar adem, wetend dat ze Winter het meest moesten beschermen.

Winter was blind.

'Ze hebben Winter. Onze mooie tweeling kan niet samen opgroeien. Winter zal doodgaan.' snikt Demi daarna nog harder.

'Demi. Nathan. Summer. Kom binnen.' zegt Claire zachtjes terwijl ze de deur verder open doet.

'Waar is Winter?' horen ze ineens een zacht stemmetje vragen.

Caine.

Hij was verkocht aan Winter, Claire dacht stiekem dat ze mates waren. Maar nu kon dat dus niet meer.

Winter was weg. 

Ze zouden haar niet meer terug zien. 

Ook Cody en Collin kwamen kijken wat er aan de hand was, ze zaten in de keuken, koekjes te bakken met Winston. En naar hun voorspelling, waren Caine en Winston beste vriendjes geworden. 

'Hai Summer!' riep Winston schattig toen hij Summer zag. 

Iedereen dacht ook dat hij de mate van Summer was en andersom. 

Vampierkoning: 

Met een gemene lach kijk ik naar de vier tweejarigen voor me. De vier offers. Drie van de kinderen waren aan het huilen. 
Nogal hard aan het huilen. 
Een van de tweejarigen, een blind meisje was dit echter niet aan het doen. Ze keek een keer naar de andere kinderen met rode ogen en de andere kinderen werden stiller dan het graf. Het kleine meisje kreeg een tevreden glimlach op haar gezicht en sliep gewoon weer verder. Mijn vrouw, ook een vampier, kwam binnen. 

'Wat doe je nog met deze wolfsjongen, schat?' vroeg ze terwijl ze een walgende blik op de jongen wierp. 

'Ik heb besloten ze eerst te bestuderen voor we ze vermoorden, schat. Het jong dat niet kan zien is heel speciaal. Ze heeft een kracht. En ik zou haar graag als vampier opvoeden.' zeg ik, wetend dat mijn vrouw een zwak heeft voor kinderen. Omdat ze zelf geen kinderen kon krijgen, betekent niet dat  ze er geen zou willen. 

'En de andere jongen?' vraagt ze terwijl ze het meisje wat ik bedoelde oppakt en haar heen en weer wiegt. Het meisje krijgt een kleine glimlach op haar gezicht. 

'Die gaan dood. Zoals gepland.' zegt ik met een gemene glimlach. Mijn vrouw knikt en loopt met hun nieuwe dochter de kamer uit. De kinderen begonnen onmiddellijk weer te huilen. Ik zucht geërgerd, bericht iemand dat hij met die afschuwelijke kinderen moet afhandelen en loop dan weg. Het gehuil achter me latend. 

~~~

'Winter, lieverd kom eens bij papa!' roep ik terwijl ik mijn armen uitsteek naar mijn 5 jaar oude dochter. Het is een paar dagen nadat mijn vrouw is vermoord. Het is weer oorlog en ik wil niet dat er iets met mijn lieve dochter gebeurt. Ze mag er niet bij betrokken raken. 

'Waar is mama.' vraagt ze met een zacht stemmetje. 

'Mama is weg lieverd. We zijn met zijn tweetjes. Maar we kunnen samen de wereld aan, toch Winter?' vraag ik aan het kleine meisje dat vrolijk knikt. Ze kan zien, nadat ze voor het eerst bloed dronk. Het was fantastisch, tot we erachter kwamen dat ze het maar een week vol zou houden. Winter weet niet beter dan dat ze een vampier wilt worden en dus bloed moet drinken. Gelukkig maar. Het is ook maar goed dat iedereen haar accepteert. Aangezien ze wolf is. 

Jammer genoeg hebben we nog wel eens last van haar wolvenkant. Nu ze ouder wordt, komt die steeds vaker terug. 

Maar ik ben verknocht aan haar, aan Winter. Mijn dochter. En dat zal ze altijd blijven, wat er ook gebeurt. 

'Papa gaan we koekjes bakken?' vraagt ze lief aan me. Ik til haar op en knik. 

'Wij gaan samen koekjes bakken.' antwoord ik terwijl ik snel terug naar huis ren. 

~~~

Het is vandaag Winters tiende verjaardag. En ik heb eindelijk een goed plan bedacht. Ze kan weerwolven manipuleren, waardoor we haar krachten goed kunnen gebruiken in de oorlog. Ook heeft ze haar wolvenkant steeds beter onder controle. Ik ben trots op haar, en dat zal ik altijd zijn. Trots op mijn kleine meisje. 

Dave: 

Caine is nu 12 jaar oud. Hij gedraagt zich al als een Alpha, en zo voeden wij hem ook op. 

Naja, Wij. 

Ik voed hem op als een Alpha. Claire die wil hem als een soort watje opvoeden ofzo. Maar ja, ze weet ook niet hoe je een Alpha opvoedt. Ze kan het ook moeilijk weten. Tanner en Demi missen Winter nog elke dag, waardoor ze hele erg beschermend zijn naar Summer. Ik snap het wel. Winter is nu al acht jaar weg. Het is vandaag hun verjaardag. 

Caine, Winston, Ryan, Summer en Diana zijn echt het team van 5. Samen staan ze sterk en zullen ze ook sterk regeren. 

Winston wordt de Bèta van Caine, dat weten we nu al. Dat is gewoon te zien. Ryan wordt hoogstwaarschijnlijk de gamma. 

'Winter leeft nog!' hoor ik ineens de bekende stem van Claire roepen. Snel kijk ik op en zie ik Claire op me af zie rennen. 

'Wat is er Claire. Even rustig.' zeg ik. 

'Nou ik was dus buiten en ik dacht, waarom loopt Summer daar nou met een vreemde gozer. En toen dacht ik zo van, dat is Summer helemaal niet. Summers haar is anders geknipt. En toen besefte ik me ineens dat die vreemde gozer een vampier was. En dat Winter naar vampiers was gestuurd. Dus Winter leeft nog!' ratelt ze. 

Gelukkig maar dat ik daar een beetje aan gewend ben en alles versta. 

Winter leeft dus nog. 

Ze is niet gedood door de vampierkoning! 

Maar waarom?