My Cute Stupid Mate

6

Claire p.o.v. 

Langzaam knipper ik met mijn ogen. Het felle licht verblind me voor een moment. Na een tijdje probeer ik mijn ogen weer open te doen. Het lukt dit keer wel. Mijn longen vullen zich met lucht. Ik probeer overeind te komen. Een scherpe pijn in mijn buik houd me tegen. Nu pas zie ik waar ik ben. Het lijkt wel een soort ziekenhuiskamer. Ik zie niemand zitten. Wat is er ook al weer gebeurt? De herinneringen stromen binnen. De jongens, het geweer. Dave. Waar is hij eigenlijk? Zou alles goed gaan met hem? Ik hoop het wel. 

'Ik zie dat U wakker bent.' een vrouw komt binnen. Ze heeft donkere krullen en lichte ogen. Ik knik. 

'Gaat alles goed met U?' vraagt ze. Ik knik. Mijn mond is te droog om te praten. 

'Ik zal kijken of ik Dave voor u kan bereiken. Kan ik nog iets voor u doen?' de vrouw kijkt me vragend aan. Ik schud mijn hoofd. Nee. Ze hoeft niks te doen. Ze glimlacht en loopt dan weer weg. Ik probeer weer rechtop te zitten maar verstijf als ik de deur open zie gaan. Een jongen met bruin, warrig haar en een spijtige blik doet de deur open. Ik begin sneller te ademen als ik zie wie het is. Het is de jongen die me vast hield toen ik werd neergeschoten. Hij kijkt om zich heen en komt dan naar binnen. Dan valt zijn oog op mij. Snel loopt hij op me af. Ik kruip zo ver mogelijk naar achteren. De pijn in mijn buik maakt het er niet beter op. 

'Rustig. Ik zal je niks doen.' probeert hij me gerust te stellen.

'W-wie ben je en wat doe je hier.' mijn stem klinkt schor en het doet pijn om te praten. 

'Tanner. En ik kom mijn excuses aanbieden.' legt hij uit. Ik ga anders zitten. Iets waardoor ik even pijn heb. 

'Je bent nog niet genezen?' vraagt hij als hij de pijn op mijn gezicht ziet. Hij klinkt verbaast.

'Nee. Van een schotwond genees je niet zo snel hoor.' zeg ik alsof ik een kleuter moet uitleggen dat 1+1, 2 is. Nu lijkt hij nog verbaasder. 

'Waarom niet? Je bent toch een van ons?' vraagt hij nu nog verbaasder. Op dat moment zie ik de deur weer open gaan. Beide draaien we gelijk ons hoofd naar de deur. Jamia staat in de deuropening met een pakje sap. Zodra ze Tanner ziet worden haar ogen groot. Ze zet het pakje neer en vliegt op hem af. Even ben ik bang dat ze hem aan gaat vallen. Maar dan zie ik dat Tanner Jamia stevig omhelst en ze beide tranen in hun ogen hebben. 

'Tanner.' fluistert ze zachtjes. 

'Kitten.' fluistert hij terug. Ze houden hun voorhoofden tegen elkaar. Zodat hun neuzen elkaar net raken. Bij Jamia lopen de eerste tranen al over haar wangen. Dan lijkt ze mij pas weer op te merken. 

'Ik had wat te drinken voor je meegenomen.' zegt ze terwijl ze me het pakje drinken geeft. Ik pak hem dankbaar aan en prik het rietje erin. Snel neem ik een slokje. 

'Hé! Dit smaakt naar appelsap! Maar dan met peren.' roep ik blij uit. Tanner en Jamia beginnen te lachen. 

'Dat is perensap, Claire.' lacht Jamia. Owh. Dat kan natuurlijk ook. 

'I-ik vroeg me eigenlijk een ding af, Tanner.' zeg ik zacht. Hij richt zich op mij en kijkt me verwachtingsvol aan. 

'Waarom hebben jullie mij neergeschoten? Ik bedoel, Ik ken jullie niet eens!' Ja. Van die vraag raak ik een beetje gefrustreerd. Tanner haalt een hand door zijn haar en zucht. 

'Het was Johns idee. Dave heeft hem verraden zullen we maar zeggen. En hij wilde wraak. Eerst zouden we hem neer schieten. Toen zag hij hoe hij naar jou kijkt. Dus schoten we jou neer. Ik was er al tegen vanaf het begin. Maar ik moet John te vriend houden. Anders zou ik niet overleven.' legt hij uit. Ik knik langzaam. 

'Hoelang ben ik eigenlijk buiten westen geweest?' vraag ik nu. Jamia lacht kleintjes. 

'3 dagen.' Mijn ogen worden groot. 3. Dagen. 

'Kan ik Dave spreken?' vraag ik zacht. Jamia trekt wit weg. 

'Jam. Waar is Dave?' vraag ik rustig. 

'Hij is nog niet terug.' fluistert ze. Waar heeft ze het over? Ik merk dat er een traan over mijn wang loopt. 

'Claire, rustig maar. Hij komt vast wel weer.' sust Jamia me. De tranen stromen steeds sneller over mijn wangen. Hij heeft me hier gewoon alleen gelaten! 

Tanner en Jamia staan op en lopen naar een hoekje van de kamer. Ik kan een aantal woorden die ze zeggen verstaan. 

'We mogen .... niet ....' 

'Ze .... om ....... weten.' 

'.... Weet het.'

'We kunnen ..... beetje ..... uitleggen .....' 

'Ja.' Na dat laatste woord lopen ze terug naar mij. 

'Claire,' begint Jamia. Ik knik. 'we moeten je iets uitleggen.' Ik kijk haar verwachtingsvol aan. 

'In ons geloof, hebben we allemaal een zielsverwant. Die we moeten vinden.' begint Tanner. 'Jamia is mijn zielsverwant, alleen zien we elkaar bijna nooit. Het is een beetje gecompliceerd bij ons. Maar, Dave is jou zielsverwant.' gaat hij verder. Mijn ogen worden groot. Ik wist dat Dave en ik een band hadden. Maar zoiets had ik ook niet verwacht. 

'Nadat hij jou hier naartoe had gebracht is hij gelijk vertrokken om John, Leonardo en Tanner te zoeken. Hij zou degene die zijn prinses pijn hadden gedaan een lesje leren.' legt Jamia verder uit. 

'En hij is nog niet terug.' fluister ik daarna. Jamia knikt. Ik slik. Dave is dus mijn zielsverwant. En ik wist van niks. 

'W-waarom heeft hij niks gezegd? Over dat zielsverwant ding.' vraag ik aan Jamia. Het is toch geweldig om zoiets te hebben! 

'Hij vindt het moeilijk zichzelf in de hand te houden. En hij wilde weten of jij hem ook leuk kon vinden zonder dat je het wist. Dave houdt van je. Al vanaf het moment dat hij je voor het eerst zag.' legt ze uit. Ik knik. Het liefst wil ik hem nu nog zien. Dave. Zo snel mogelijk. Maar dat kan niet. Want hij is er niet. En ik heb geen idee wanneer hij terugkomt. Of hij terugkomt. 

Alsjeblieft. Dave. Kom veilig terug.