My Cute Stupid Mate

8

Claire p.o.v. 

'Jamia?' Jamia staat aan de andere kant van de kamer. Tanner staat naast haar. Ze kijkt om. 

'Ja?' 

'Zou je me wat makkelijke kleren, schoenen en een elastiekje aan kunnen geven?' Jamia knikt en loopt naar de kast. Daar haalt ze een zwarte broek, een grijze sweater en zwarte sneakers voor me uit. Die gooit ze naar me. Voorzichtig doe ik alles aan. Mijn wond doet nog steeds pijn als ik verkeerd beweeg. Ik voel dat Jamia een borstel door mijn haar heen haalt en er een staart van maakt. 

'Wat ga je doen, Claire?' vraagt Tanner terwijl hij zijn telefoon in zijn zak stopt. 

'Ik ga een stukje lopen. Ik heb ook frisse lucht nodig.' leg ik uit. 

'Moeten wij met je meelopen?' vraagt Jamia bezorgt. Ik schud mijn hoofd. Ik wil gewoon even alleen zijn, dat snappen ze denk ik wel. Voorzichtig stap ik uit het bed. Jamia helpt me naar de deur. 

'Lukt het echt?' vraagt ze nog een keer. Ik knik weer en glimlach. Jamia is een beetje te bezorgd. Maar het is eigenlijk wel lief van haar. Soms een beetje irritant, maar vooral aardig dat ze al zoveel om me geeft.
 Ik loop de deur uit. Een frisse bries blaast in mijn gezicht. Ik stop mijn handen in de zakken van mijn broek en begin langzaam te lopen. De wond maakt het moeilijker om te lopen, maar het gaat wel. Ik blaas een losgeraakt plukje uit mijn gezicht en kijk weer naar de straat voor me. Hij is leeg. Ik zucht en loop weer verder. Dave is nog steeds niet terug. En het is al zo'n 5 dagen sinds hij vertrokken is. Ik begin me zorgen te maken. En dan niet zo'n klein beetje ook. Mijn ouders wilden eerst naar huis. Het boeide ze niks meer. Ze wilde gewoon dat ik weer veilig was. Gelukkig heb ik ze weten om te praten. Voordat ik ga, wil ik Dave nog een keer zien. Ik heb ze niks gezegd over dat ik zijn zielsverwant ben, ik weet het zeker, ik voel gewoon dat we bij elkaar horen. Ze zullen denken dat ik me aanstel. We blijven hier nog 3 dagen. Als hij dan nog niet terug is gaan we. 

Ik voel ineens twee stevige armen rond mijn middel en een tedere kus op mijn achterhoofd. Het enige wat ik kan doen is naar adem happen en zijn naam uit mijn mond laten ontsnappen alsof het daar al eeuwen vast zat:

'Dave.'

'De enige echte, Claire.' mompelt hij tegen mijn haar. Ik draai me om. Dave staat daar echt. Als in. Echt echt! Hij slaat zijn armen nog steviger om me heen en ik doe hetzelfde. Een tijdje staan we zo. In stilte.  Dan tilt hij zachtjes mijn kin omhoog zodat ik hem in zijn groene ogen moet kijken. Ik zie dat hij iets wil zeggen, maar ik ben hem voor. 

'Waarom heb je me niks gezegd?' fluister ik zacht, met een frons op mijn voorhoofd. Hij lijkt even te bedenken wat hij gaat zeggen. 

'Waarschijnlijk zou je me toch niet geloven. Je zou het raar vinden en me niet meer willen zien.' antwoord hij. Ik merk iets van verdriet in zijn stem. 

'Dat moet je niet denken.' antwoord ik. Hij streelt een plukje haar achter mijn oor en buigt zich naar me toe. Zachtjes zet hij zijn lippen op de mijne. Ik beantwoord zijn kus lichtjes. Even is er niks meer om ons heen. Alleen wij, en de wind die voor een koude bries zorgt.

'We willen jullie moment niet verstoren.' hoor ik ineens iemand achter ons zeggen. Dave draait zich snel om. 

'Doe dat dan ook niet.' zegt hij geïrriteerd. 

'Ik denk dat je wel wil weten dat we worden aangevallen door een andere,' Tanner lijkt even na te denken. 'Groep.' zegt hij uiteindelijk. 

'June, Jamia. Neem Claire mee en zorg dat jullie veilig zijn. Mason, Tanner. Meekomen.' gromt hij. Ik word meegetrokken door Jamia en een meisje dat dus kennelijk June heet. 

'Ze komen hier voor mij.' mompelt June een paar keer. Oke? Ik word meegetrokken naar een huis waar we gelijk naar de kelder rennen. In de kelder zitten allemaal vrouwen en kinderen. 

'Mevrouw? Wie ben je?' ik word op mijn schouder getikt door een vrouw met een kindje op haar arm. 

'Ik ben Claire Wilson.' zeg ik. 

'Mate van Dave.' zegt Jamia terwijl ze naast me komt staan. De ogen van de vrouw worden zo groot als schoteltjes. Eerst stamelt ze maar wat. Dan versta ik de woorden eindelijk een beetje. 

'Dan word jij dus onze Luna.' 

~

Dave p.o.v. 

Luid grommend loop ik over het terrein heen. Naast en achter me lopen krijgers. Bij de grenzen gaat het er slecht aan toe. Naast me lopen de ouders van Claire. Ik heb gezegd dat ze naar Claire moesten, maar ze weigerden. Zodra we bij de grens zijn gekomen herken ik iemand. Caleb. Een verrader van de Golden Luna roedel. Matthew gromt boos naar hem. Dan gaat hij over op een aanval. Het lijkt wel een soort wraak. Mijn krijgers en de ouders van Claire vallen aan. Mijn wolf neemt het ook van mij over. Hij springt op de eerste beste groep wolven af en valt ze aan. In de verte zie ik dat er al veel wolven zijn uitgeschakeld. Gelukkig van de andere groep. Uiteindelijk is de andere groep met zo weinig dat ze terugtrekken. Wel allemaal met een grijns. Alsof er iets heel goeds is gebeurd. Ik transformeer terug en bekijk de schade. In de verte zie ik twee gestaltes liggen. Ze kermen van de pijn. Snel ren ik er naar toe. Het zijn de ouders van Claire. 
'Dave. V-vertel het haar. Ze heeft het recht om het te weten.' stamelt de moeder van Claire terwijl ze naar mijn arm grijpt, haar hand zit onder het bloed net zoals de rest van haar lichaam. De vader van Claire knikt als goedkeuring als ik naar hem kijk.

'Nee, nee zoals jullie hebben gevraagd wacht ik tot haar zestiende, dan vertel ik het haar.' Een sprankje trots is te zien op Claire's ouders gezichten.

'Kijk, dat is mijn schoonzoon,' zegt de vader van Claire vlak voordat het licht in zijn ogen dooft, en het ergste was dat ik wist dat ik niks kon doen. Het gevoel van machteloosheid.