My Cute Stupid Mate

13

Dave

Ik ben nu al vijf dagen aan het zoeken in Brazilië.

Waarom is dit vervloekte land zo groot?

We hebben al wel vermommingen en namen waardoor we nog niet gevangen zijn.

De mensen hier zijn gewoon te dom.

Ik heet nu Micheal Prober ofzo.

En die gast bleek dus erg lang haar te hebben.

Dat had ik ook wel kunnen zien toen ik hem ontvoerde en zijn kleding en batch heb gestolen.

Maar ik was te druk bezig met het ontvoeren van hem. Dus viel het me niet op.

Ik loop nu door de stad heen, Tanner en Mason lopen naast me, ook zij hebben een vermomming aan.

Een man in hetzelfde pak loop voorbij, als hij naar onze batches kijkt worden zijn ogen zo groot als schoteltjes.

'Wat nou?' Snauw ik geïrriteerd.

'U heeft mijn bruiloft georganiseerd! Het was geweldig! Mijn Alpha verwacht U. U bent de enige béta die ik ken die een bruiloft kan organiseren. Wat heb je trouwens met je haar gedaan?'

'Uhm........ uhm.... geknipt??' het is eerder een vraag dan een antwoord. De man knikt echter en begint dan weer te praten.

'Ik moest U zoeken voor de Alpha. De bruiloften zijn nu bijna en U moet de laatste dingen regelen. De bruiloft van de jongste word verzet. Zijn bruid blijkt op bed te liggen en verschrikkelijk veel pijn te hebben.'

Claire.

Haar eerste transformatie.

Het is 17 Juli.

Ze wordt vandaag zestien.

'Breng ons onmiddellijk naar ze toe.' grom ik. De man knikt en gaat ons voor naar het huis.

Mijn wolf Matthew wordt helemaal gek vanbinnen. Claire is hier in de buurt.

Ik kom je halen Claire.

En dan laat ik je nooit meer gaan.

Claire:

'Claire. Er moet toch iets zijn dat ik voor je kan doen?' hoor ik Cody haast smeken. Ik hoor alleen zijn stem omdat ik bijna niks zie door de pijn. De pijn in mijn hoofd en de pijn in mijn hele lichaam.

En dat op mijn verjaardag.

Ja mensen. Ik, Claire Wilson, word vandaag zestien jaar oud.

En ik kan er zelf niet bij zijn.

Nou, technisch gezien ben ik er wel bij, maar ik heb geen groot feest, geen cadeau's of bezoek.

Yey life.

'Dave.' is het enige dat ik kan zeggen. Ik lig ergens in een soort kamer in de kelder. Het is er lekker koel en donker. Want licht kan ik nu bijna niet aan. De pijn begon gisteren. Maar toen viel het nog mee.

Het was een beetje spierpijn en dragelijk.

Nu is de pijn onverdraaglijk. Het voelt alsof al mijn botten tegelijk worden gebroken. En dan steeds opnieuw. En mijn hoofd voelt aan alsof er met een ijzeren hamer op wordt geslagen.

'Je weet dat ik dat niet voor je kan doen.'

Iemand komt de kamer binnen. Aan de voetstappen te horen is het Jayh. Hij heeft van die zware voetstappen.