My Cute Stupid Mate

12

Dave p.o.v. 

Blij. Dat is het gevoel dat Claire al een tijdje heeft. Ik snap niet waarom. Ze is ontvoerd en wordt gedwongen met iemand te trouwen. Daar ben je dan toch niet blij mee?!? Of wel? Misschien is ze wel blij dat ze van me af is. Misschien ben ik er niet genoeg voor haar geweest. Misschien is die Cody er wel voor haar. Geeft hij haar wat ze nodig heeft. 

Dan ben ik als Mate afgewezen. 

En dat is het laatste wat ik wil. 

Want Claire is en blijft van mij. 

Wat er ook gebeurt. 

Ik ga nog liever dood dan dat ik haar kwijtraak. 

Als ze mee gaat haten, dwing ik haar van me te houden.

Ze is mijn drugs, en ik kan niet af kicken.

En er bestaat niet zoiets als een afkickkliniek. Niet voor Claire. 

Daar is ze te bijzonder voor. 

We zitten in een hotel in het gebied naast het mijne. En het enige wat ik kan doen is depressief zijn. Tanner is onze vlucht aan het boeken en Mason is de gevoelens van onze meisjes aan het bijhouden in een schriftje.

'Dave. Gevoel van Claire?' zegt Mason terwijl hij zijn pen op een papier plaatst waar al Claires gevoelens op staan. 

Liegen heeft geen zin. 

Zeg het hem. 

'Blij. En ik word er alleen maar diep ongelukkig van.' zucht ik waarna ik met mijn hand over mijn neusbrug wrijf. Mason kijkt me met medelijden aan. 

'Dude. Dat ze blij is betekend niet dat ze blij is bij jou weg te zijn. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze een ijsje gekregen ofzo. Je kent Claire. Die word blij van de kleinste dingetjes.' stelt hij me gerust. 

'Je zal wel gelijk hebben.' zucht en hoop ik.

Ik kan alleen maar haar gevoelens voelen, voor de rest niks. Dat is toch geen bewijs dat ze gelukkiger is met Cody dan met mij? Of wel?
gefrustreerd sla ik met mijn hand op de tafel. Ik zie dat Tanner terug komt lopen. Zijn hand is gewond. Dat is logisch. Hij heeft veel te veel glazen kapot geknepen met blote hand om niet gewond te zijn. En omdat hij steeds opnieuw wonden maakt gaat het wat langzamer weg. 
'Hoe voelt Claire zich Dave?' vraagt hij terwijl hij zijn glas pakt. 

'Blij.' antwoord ik. 
'Alles beter dan hoe Jamia zich nu voelt. Ik heb mezelf nog nooit zo ongelukkig gevoeld.' zucht Tanner. Ik heb wel medelijden met hem. Jamia is zo ongelukkig dat hij er zelf last van heeft. 

'Weet je Dave. Onze vlucht gaat morgenavond pas. Maar dan moeten we het huis nog zien te vinden. Denk je dat we op tijd zullen zijn?' vraagt Tanner bezorgt. Ik haal mijn schouders op. Dat zou ik dus echt niet weten. Of we wel op tijd zullen zijn. Opeens klinken er vier plingetjes. Nieuwe berichten. Is het enige dat ik kan bedenken. Ik gris mijn telefoon van de tafel af en ontgrendel hem. Net voordat ik de berichten kan bekijken overspoelt een nieuw gevoel me. 

Verontwaardigd. Waarom is Claire in vredesnaam verontwaardigd? Ik wil weten waarom maar open toch het bericht. 

Hallo jongens. Ik heb een bericht voor jullie allemaal afzonderlijk. 

Dave. Je meisje is achter geheimen aan het komen die ze pas op haar zestiende mag weten, is het niet. 

Tanner. Je meisje ligt nog steeds de hele dag huilend op bed. We gaan daar heel snel iets aan doen, want vanavond gaan ze de jurken uitzoeken. 
Mason. Jou meisje heeft zichzelf opgesloten in de badkamer. Daar gaan we ook iets aan doen. Jullie zullen de jurken wel te zien krijgen op foto's die later worden verstuurd.  

Jullie zien ze NOOIT meer terug.
Ik ben gemeen he. 

MVG. Zwarthaar. 

Nee. 
Ik was het vergeten. 

Claire weet nog niet dat ze een weerwolf is. 

En ze wordt over een week zestien. Zes-Tien. 

Dat betekend dat ze er vanzelf achter komt. 

Holy Fuck. 

Dit is verschrikkelijker dan verschrikkelijk.  

We moeten ze gaan redden. 

Tijdsprong tot de avond. 

De foto's. Dat is het enige waar ik tot nu toe heb kunnen denken. 
Ik ga Claire zo zien in een jurk die ze gaat dragen op haar bruiloft. 
Haar bruiloft met Cody. 
Niet met mij. 

Ik slik de brok uit mijn keel weg en probeer niet te denken dat ze dadelijk prachtig zal zijn, en niet naar mij zal lopen maar naar Cody. 

En dat ik Cody het liefst wil vermoorden laat ik ook maar even weg. 

Of toch niet? 

Nee. Ik wil Cody het liefst vermoorden. 

Kan hij zijn eigen Mate niet gaan zoeken en van die van mij afblijven. 
Alsjeblieft? 

Pling. 

Mason en Tanner ontgrendelen hun telefoon maar ik laat die van mij in mijn zak zitten. Waarom zou ik kijken. Ik zal er alleen maar ongelukkiger van worden. Claire. Waarom moest uitgerekend jij ontvoerd worden? 

'Kijk nou maar, Dave.' zucht Tanner. Met tegenzin pak ik mijn telefoon uit mijn broekzak en ontgrendel ik hem. Gelijk zie ik een foto van Jamia in een Witte zeemeerminnenjurk met glitters, diamanten en een sluier. Het staat haar prachtig, maar ze lijkt er niet gelukkig in. Helemaal niet gelukkig. En ik grom wanneer ik de uitdrukking van Caleb zie. Ik swipe verder. Volgende foto. 

June heeft een ware prinsessenjurk aan, hij begint met uitlopen bij haar middel en is zo glitterig en shiny en Poef dat je haar gezichtsuitdrukking bijna niet ziet. Maar ook die is treurig en ongelukkig. Swipe verder. 

Bij de laatste foto heb ik het gevoel dat ik ga huilen ofzo. Claire heeft een lange, rode jurk aan met kant over haar schouders. Ik lees het onderschrift. 

Red for my parents.  Staat er onder. Dat waren vier woorden die me hadden kunnen laten huilen. Me boos hadden kunnen laten worden, en de woorden die me meer energie gaven om Claire te gaan redden.  

Owh Yeah Baby. Kom maar op. Ik zal Claire terugkrijgen. 

Hoe ver ik ook moet reizen. 

Hoeveel pijn ik ook zal hebben 

Ik zal Claire terug krijgen. 

Al is het het allerlaatste dat ik doe.