21 yaşına gelmiş olmasına rağmen bir aileye sahip olamamış bir kız
Ve karışmış olduğunu yeni öğrenen ailesi evet yine bir klasik karışmış bebekler ama bu seferki biraz farklı.
Çünkü ailemiz bir mafya ailesi.
"İyiyim Defne biraz başım dönüyor ama iyiyim.Sanırım biraz kafam karışık çünkü başı değişik sesler duyuyorum.Misal biraz önce aynı senin sesin gibi bir ses bana abi falan dedi."dedi Poyraz abim kafasını ovuşturarak.
"Yok ya bence kafan yerinde gibi çünkü gerçekten söyledim."
Yerinde sıçradı sonrada acıyla kıvrandı.
"Harbiden mi?!Affettin mi beni?"
"Ani haraket etmesene abi.Affettim işte hayat kısa nasıl olsa kime ne olacağı belli olmuyor."
Ayaklanmaya çalıştı."Ya abi iki dakika dur ne haraketlisin ya."
"Sarılabilir miyim?"
"Dur sen ben sarılırım."İstediğini yapıp sarıldım.
"Abim ve babam ne zaman çıkar sizce hem Ayaz abim nerede?"
"Ayaz ayaklandığından beri oradan oraya koşuşturuyor.İlk seni sordu sonra ameliyathaneye dalmaya çalıştı.Ama yakını diye çok stres olup yandan izlerken bile emirler yağdırınca hocası kedi gibi ensesinden tutup attı.Ameliyatları halen sürüyor."
"O değilde sen ne yaptın?"
"Yok ya pek bir şey yapmadım.Sadece size bunu yapanı buldum.Yani Giray piçini sonra deposunu bastım silahımı doğrultup süzgeç gibi olana dek taradım gitti.Aşırı rahatlatıcı ve eğlenceliydi.Normalde olsa işkence falan ederdikte işte orospu çocuğu başımıza iş açtıkça açıyor açtıkça açıyor.E bende bir miligram bile oksijen daha israf olmasın bir güzel taradım o iğrenç bedeni."
"Tek başına mı bastın Defne?Ya tehlikeli olsaydı?"
"Abi ben böyle duygusallaşmaya başladım diye benim lakabı unutmadın heralde?Neydi?"
"Kara ejder."
"Heh aferin.Doğru bildin.Adamlarımıda alıp bir depo basacak bir kaç adamı cehenneme yollayacak ve hayatımızı karartan adamı delik deşik edecek kadar güçlüyüm sen hiç merak etme."
"Helal be iyi hakkından gelmişsin.Kimin kardeşi?"
"Teşekkürler.Teşekkürler."dedim gülerek.
"O değilde neden halen ameliyattan çıkmıyorlar."
Poyraz abim sesimdeki endişeyi anlamış olacak ki beni kollarının arasına doğru çekip kafamı göğsüne yasladı.
"Ölmeyecekler merak etme."
Ölmeyecekler buradan tam bir aile olarak çıkacak ve mutlu hallerimize geri döneceğiz.
Belki bir ya da iki saat oldu ama bana yıllar gibi geldi.Çınar abim çıkmıştı ve her hangi bir komplikasyon gelişmezse sağlığına kavuşacaktı.Şimdi ise herkes babamın çıkmasını bekliyordu.
Kafeterya da Kuzeyle oturup bir şeyler yiyip,içmiştik daha doğrusu ben dalgınken o ağzıma bir şeyler tıkıp durmuştu.
Ayaz abimden hastanede diğerlerini beklerken kullanabilmem için bir oda rica etmiştim.
Odama gitmiş biraz da orada oturmuştum.Yapacak hiç bir şey yok gibiydi.
Kuzey bu sefer ellerinde çiçeklerle geldi odama. Ben kapıyı açınca dudağıma bir öpücük kondurup girdi içeri.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
