The Day We Met

79

Nanginginig akong nakatayo sa cr. Ayoko ng lumabas at hindi ako sigurado kung magagawa ko nang maayos ang trabaho na ito.

I don't know how to act around him.

It's been six years since I last saw him. His eyes‚ his nose‚ his voice. All of him.

I also stopped following him on social media after we lost contact. Along with stopping anything else that might have reminded me of him, I also stopped listening to his music.

But the worse is‚ this is our second meet and I can't even remember how he acts around people.

I just remembered the way he talks‚ he treat me.

Additionally, we haven't communicated with each other in years. Alam kong nagbago na ang lahat ng iyon.

Truth is‚ hindi ko naman talaga siya kilala.

But is it possible na meron siyang epekto sa akin? I don't know him.

We're not close‚ let's just pretend that we don't know each other.

Or should I?

Baka hindi niya talaga ako naalala? Hindi nya din ako kilala?

Naglakas loob akong lumabas at nagpakita sa mga katrabaho.

I try hard not to gaze in his direction‚
out of concern that he would remember the past.

Pero sino naman ako para sa kaniya? He's successful out of his career‚ wala naman siyang pake sa babaeng nakilala niya lang online at nakausap for three months. Tapos binlock lang siya one night‚ at nawalan na nang komunikasyon ng anim na taon.

"Let's go everyone!" Si direk agad iyon at pina-ayos ang mga naka line up na artista na kakailanganin sa project na ito.

Ako na ang naunang sumakay sa van na sasakyan namin para pumunta sa isang destination kung saan mag s-shoot.

"You're not in the mood Miss Montez?"

Nanlaki ang mata ko ng kausapin ako bigla-bigla ng isang staff doon na katabi ko sa sasakyan. Ang iba ay nasa kabilang sasakyan. At ipinagpasalamat ko na wala dito si Chester.

"Uhh‚ hindi naman. Masama lang kasi pakiramdam ko kahapon pa. Pero ayos lang naman ako." Totoong dahilan ang sinabi ko.

Tumango ang staff at saka nagsimula ang pag-andar ng sasakyan.

Pupunta kami ngayon sa BGC dahil doon gaganapin ang unang shoot. It's a long commercial na aabot ng mga fifteen minutes. We have a lot of places na kailangan pag shootan at hindi lang naman kayang gawin 'to ng isang araw.

And thinking about it‚ we need to travel for work‚ at kasama siya doon dahil isa siya sa main cast ng commercial.

Agad akong napahawak sa sintido at hinimas himas 'yon. Bakit nasa ganitong sitwasyon ako.

But nevermind‚ we're professional‚ I don't know him‚ at hindi niya ako kilala.

"Double time!! Come on!" Si direk buboy nang tuluyan kaming makapunta sa destinasyon.

Nakita kong may mga lights na doon na naka set up‚ wala gaanong tao doon dahil nilagyan ng harang‚ ang tanging tao lang ay ang mga kinuhang extra para sa commercial at magmukhang background na mga tao.

Nagsimulang magkumpulan ang mga artista doon nang senyasan sila ni direk.

"Uhmm‚ alis muna yung hindi pa kasama sa role." Agad akong namula ng makita ang pagbalin sa akin ng lahat. I'm just not sure if kasama siya sa lumingon. Pero hindi talaga ako kumportable sa trabaho ko ngayon.

I thought it's gonna be fun.

Nagsi-alisan ang iba. Ang natira ay ang babaeng kasama sa role at syempre si Chester.

Nakita ko ang pagtingin nito sa akin‚ umiwas ako ng tingin at agad pinawisan. Kinuha ko ang tubig mula sa upuan at uminom. Nagsisimula na silang umarte doon. Si direk na ang bahala.

Agad kong pinunasan ang pawis. Ang init.

Napabuntong hininga ako at unti-unting tinanggal ang white dress shirt.

Grabe na pawis ko. Bakit ko ba kasi naisipang ganito pa ang suotin.

"And cut!!!" Napabalikwas ako ng magulat sa sigaw ni direk na napakalakas at halatang naiinis.

"Zion!! What's wrong with you? Ano't parang nawawala ka sa sarili at nalulutang. Come on!! Do your best!!"

Napatingin ako sa gawi nila at napalunok ng makita ang seryosong tingin nito sa akin.

Kung nakamamatay ang tingin baka pinaglalamayan na ako ngayon.

What's wrong with him? Bakit palagi siyang galit sa mga tingin nya sa akin.

Hindi ako nagpasindak doon at tinitigan siya. Hindi ako umiwas ng tingin hanggang sa siya ang unang nag-iwas.

"Sorry direk, something has distracted me."

Sa unang pagkakataon‚ narinig ko muli ang boses niya.

It brings so much memories‚ yet it's very different.

Nagbago ang timbre ng boses niya‚ mas lalong lumalim at masyadong agaw pansin‚ or his voice have actually been that way ever since.

Doon ay napatalikod ako at muling napa-inom ng tubig.

"Tigilan muna ang distraksyon! It's not time for distraction. Come on!" Si direk na naiinis na agad‚ wala pang kalagitnaan nang shooting.