AN EPISTOLARY:
Zaira, a girl who downloaded an app for her language lessons, where she connects with a mysterious user named ziLo. Little does she know, ziLo is actually Zion Chester Lopez, a world-famous singer keeping his identity a secret to find...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Mamamiya!!" Binalot agad ng sigaw ni direk ang buo kong tenga matapos naming makapunta sa mismong eroplano.
Agad kong sinulyapan ang orasan at nakitang ten minutes nang delay ang flight.
"Direk hindi pa ba tayo aalis?" Napaangat kaagad ako ng tingin nang marinig ang tanong ng isang staff‚ seryoso ito at walang bahid ng kahit anong pagkatuwa.
Same thoughts‚ I am shocked na hindi pa umaalis ang eroplano. Pasimple kong tinignan ang mga tao sa paligid.
Everyone is a staff. Everyone looks so frustrated and so do I.
"Aalis na tayo. Buti at napakiusapan ko ang airlines. Oh God!! Everything is not according to the plan." Halos kilabutan ako ng makita ang pamumula ni Direk. Siya ang pinaka galit ngayon sa lahat. "I don't know what's between you two‚ but come on. We have work here. Oh God. This is ridiculous" Si direk na seryosong nakatingin sa akin at sa lalaking nasa likuran ko‚ matapos ay padabog na pumasok si direk sa eroplano.
Naramdaman ko agad ang pagbalin ng tingin sa akin ng ibang mga staff doon‚ na unti-unti na ring pumapasok sa loob ng eroplano.
Napayuko ako at kaagad nakaramdam ng kahihiyan. I don't know what's happening. I'm confused as hell.
Hindi ko pinansin iyon at sumunod na sa mga staff. Ang pagpasok ng eroplano na akala ko ay ikagiginhawa ko ay parang mas lalo pang naging dahilan ng pagiging kabado. Napansin ko agad ang pagsulyap ng mga mata sa akin ng mga taong kasabay namin sa flight. They're just ordinary people but the looks on their faces‚ tells all.
Umupo ako sa tabi ng isang staff na katabi ko talaga sa seat. Matapos umupo ay kaagad kong ipinikit ang mata at pinakinggan nalang ang sinasabi ng cabin crew dahil magsisimula ng lumipad ang eroplano. Nanghingi na rin sila ng paumanhin sa pagka delay ng saglit ng flight.
Matapos maramdaman ang kapayapaan mula sa pagkakaupo‚ saka lang nag sink in sa akin ang lahat-lahat.
I don't know what's the reason‚ Why media's are in here. I didn't expect all of that. Why they're chasing Chester? The looks on my cousin's faces? Their questionable eyes‚ the media's presence‚ the staff suspicious looks and Direk's word? Everything seems unrealistic for me and like a question that I can't even find the answers.
How the hell they knew about me?
About us?
Napahawak ako sa ulo at nakinig nalang ng kanta sa buong oras na nasa flight kami.
"It's your smile‚ Your face, your lips that I miss‚ Those sweet little eyes that stare at me and make me say I'm with you through all the way 'cause it's you‚ Who fills the emptiness in me‚ It changes everything, you see When I know I've got you with me"
Napailing kaagad ako ng marinig ang kantang iyon mula sa screen ng eroplano. Binubugaw ako ng sariling isip.
Muli kong ipinikit ang mata at tuluyang nakaramdam ng antok.
