Saplantı

11. Bölüm

Gül'den:
Gözlerimi açmıştım çoktan. Keşke açamasaydım. Hamile olduğumu öğrenmiştim. O pislik bana o gece tecavüz ettiğinde olmuştu bunlar. Odaya sadece bir kişinin girebileceğini söyledi hemşire. Mert'i bekliyordum ama içeri Leyla girdi.

Ben:"LEYLA!"

Leyla yanıma geldi. Çok mutluydu yaşadığım için. "Bugün hastaneden taburcu olabilirmişsin Gül." dedi.
Ben:"Mert nerde Leyla? O beni bırakmıştı."
Leyla:"Onun biraz işleri var seni sonra görmeye gelir." dedi.
Hiç inandırıcı gelmemişti ama buna yoğunlaşmadım.

Leyla:"Gül. Hamilesin."
Ben:"Biliyorum Leyla. Hemşire sabah söylemişti zaten."
Leyla:"Babasını biliyor musun?"
Ben:"Babası lanet olası pislik Baran."
Leyla:"Emin misin?"
Ben:"Evet en son onunla ilişkiye girdim çünkü. Bana tecavüz etmişti..."

Leyla epeyce üzgündü. "Seni ama otel odasında başka bir adamla basmışlar Gül."
Ben:"Leyla o adamla ilişkiye girmedim merak etme."
Konuşmama devam ettim. "Evime gitmem lazım Leyla."
Leyla:"Olmaz Gül. Bu çok tehlikeli her an evine gele-"
Ben:"Leyla beni öldü sanıyordur eminim. Durumu fark etmeden babamı da alıp kaçarım bu şehirden.
Leyla:"Bence senin yaşadığını bizden bile önce öğrendiğine yemin edebilirim Gül. Bu adam çok kurnaz ve kolu uzun birisi. Eve gitmen doğru olmaz."
Ben:"Nereye gitmemi tavsiye edersin Leyla? Sizin evde zaten baban size rahat vermiyor. Can ve Mert'de de kalmam mümkün değil söyle kime gideyim?"
Leyla:"Polise falan sığınsan çok iyi olur aslında. Olayı anlat."
Ben:"Olmaz Leyla. Babamı o şekilde bırakamam polise gitmemle birlikte babamı öldürebilir."
Leyla:"Gül, belkide..." yutkundu. "Belkide, baban yaşamıyordur."

Gözlerim doldu.
"HAYIR BABAM YAŞIYOR ANLADIN MI? ONU ORDA ÖLÜME TERK EDEMEM!" diye bağırdım.
Leyla ağlamaya başladı. Ben de ağlıyordum ikimizde ağlıyorduk. Çıkış işlemleri yapmak için doktor odamıza geldi.

*

Baran'dan:
(Dün sabaha karşı saat 5)

-:"Patron. Kızı kurtardık. Bizden başka istediğiniz bir şey var mı?"
Ben:"Güzel. Ölüm döşeğinde hiçbir şey yapmazsanız onun istediği olurdu. Yavaş yavaş ölücek. Acı çeke çeke."
-:"Patron, bir bilgi daha var."
Ben:"Ne var?!"
-:"Kız hamile. Bebeği bir mucize ile düşmemiş."

Başım döndü bir anda neler diyordu bu herifler?

-:"Patron."
Ben:"Ya çocuk..."
-:"Patron, diğer adamlara sordurdum. Herkes emin. Kız da yalan söylemiyordur zaten. Alp ile ilişkiye girmemiş. Onun dışında hep gözümüzün önündeydi yenge. Hep evi denetliyorduk. Bir tek bu gece iş üstündeydik Patron. Sizin de yokluğunuzu fırsat bilip gitmiş olmalı zaten. Bebek de henüz 2 haftalık çok yeni. Sizden başkasının çocuğu olması mümkün değil."

Afalladım. Gül'den çok acı bir intikam almak istiyorken karnında benim çocuğumu taşıyordu ama hayır olamazdı. Bu doğru olmamalıydı. O çocuk benim olmamalıydı. Doğruyu bildiğim halde kinimden reddetmeyi seçiyordum. Karnında bebeği var diye sıyrılamazdı. İhanetinin bedelini ödeyecekti.
Volta atarak evine doğru gidiyordum. Küfürler yağdırıyordum yolda. "Keşke ölseydin." diyordum. Onun hayatını kurtaran Mert piçi idi. Ceren ise ona engel olamamıştı. O iki veledin de icabına bakıcaktım.
Gül'ün evinin önüne geldim. İçeri girdiğimde zavallı adam yatıyordu. Onu sarsarak uyandırdım.
"Kızının orospuluklarının bedelini ödemeye önce sen başlayacaksın."
Adam çok korkmuştu ama acımadım ona. Gözümü bile kırpmadan kafasına ateş ettim. Bir not bıraktım masanın üstüne de: "ÖLMEK İÇİN BANA YALVARACAKSIN. İLK BABANIN CANINI ALDIM. DAHA BİRÇOK KİŞİ SIRADA HAZIR OL." Kapıyada bir not yapıştırdım. "POLİSE HABER VERMEK Mİ? HİÇ SANMIYORUM."
Nefret dolu bakışlarımla evden çıkacaktım ki Gül'e aldığım telefon gözüme ilişti. İki kere en son dün gece Mert aramıştı onu. Telefonunu yere fırlattım. Hiçbir şey olmamış gibi evden çıkıp gittim. Buraya geleceğini biliyordum. Onu görmek istemiyordum.

Gül'den:
Leyla ile hastanenin önünden taksi tutup evime geldim. Kapıyı bir huzurla açtım. Eminim babam uyuyordu. Ona bir şey yapmazdı. Leyla ile içeri girdik. Ben babama seslendim ama ses gelmedi.

Leyla:"Kanka burda çok tuhaf bir koku var."

Salona doğru yürüdük ve babamın kafası paramparça yer kıpkırmızı idi.
Paniklerken yere düşmüş bir not bulduk:"ÖLMEK İÇİN BANA YALVARACAKSIN. İLK BABANIN CANINI ALDIM. DAHA BİRÇOK KİŞİ SIRADA HAZIR OL."
Birbirimize baktık. Ağlıyordum. Leyla:"İleride bir not daha var!"
"POLİSE HABER VERMEK Mİ? HİÇ SANMIYORUM."
Gidip komşulara haber verdik. Komşular ambulansı aradı ve babamın cansız bedenini morga götürdüler. Ben kendimde değildim. Başım dönüyordu. Leyla kan lekesini elinden geldiği kadar temizlemeye çalışıyordu. Pencereden dışarı baktım ve Baran'ın bana intikam dolu bakışlarını gördüm. Ona "Gitme!" diye bağırdım ama beni dinlemedi. Kapıyı açtım ve koştum. Arabasını yumrukluyordum. Bana doğru silahı rastgele bir alana ateş etti. Çok korktum, ağlıyordum. Leyla gelip beni içeri götürdü.
"Gül bu psikopat seni rahat bırakmaz." dedi. "Buradan kaçman lazım. Ben Harun abiden borç para alırım sen merak etme yarın ilk iş sabah trenine seni bindirelim." Leyla duraksadı ve kendini toparlayıp devam etti. "Ben hemen gidip Harun abiden parayı alacağım, eğer bana yarın ulaşamazsan sakın fikrini değiştirme ve burdan kaç."

Ben:"Leyla ne diyorsun?! Benim senden başka kimsem yok! Sana bir şey olursa ben ölürüm."
Leyla:"Gül toparlan. Herkes birgün ölecek. Bu adam senin yaşayarak ölmeni istiyor. Pes etme. İzini kaybettir. Hatta kimliğini değiştir. Bir şey yap işte. Ama uzaklaş burdan."
Ben:"Leyla henüz reşit bile değilim. Tek başıma ne yaparım ben? Kime giderim? Nereye giderim? Bir de hamileyim."
Leyla:"Düşünme bunları Gül. Sana yeni bir hat alacağım ve bir de tuşlu telefon. Sosyal medya falan kullanmak yok anladın mı? Olabildiğince teknolojiden uzak dur."

Leyla beni eve yatırdı. Tir tir titriyordum. Kendime engel olamıyordum. Canım alkol de istemiyordu artık. Tranva olmuştu bende. Baran'ın dedikleri birbir çıkıyordu. Bana bir gün alkolden vazgeçeceğimi söylemişti. Gerçekten pes etmiştim. Öyle çok korkuyordum ki keşke bir yolu olsa da ona kendimi affettirseydim ama artık çok geçti. Kalbindeki aşk çoktan kine dönüşmüştü.
Yarın ilk işim bu kabus dolu şehri terk etmek olacaktı...