Serce w słoiku

Sierota

   Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy rodzice mnie osierocili.
   Zapewne dlatego, że nigdy tak naprawdę nie umarli. Nie mogę więc postawić kropki na linii swojego życia i powiedzieć ,,Tego dnia zostałam sama.".
Pamiętam jak mając około dziesięć lat miałam pierwsze załamanie nerwowe... I pierwszą próbę samobójczą. Pamiętam mamę, która powiedziała, żebym przestała... że histeryzuje, przesadzam.
A może zakładam, że mówiła takie rzeczy, bo przecież powtarzała je wielokrotnie...
   W każdym razie, to był pierwszy raz, kiedy próbowałam przestać być dla innych problemem. Jeden z dwóch, o których wiedzą ludzie, przez których jestem na świecie. Jeden z czterech... a może sześciu? Nie wiem ile ich było w sumie. Ciężko mi się ich doliczyć przy zanikach pamięci.
   Byłam sierotą też wtedy, gdy po kolejnym dniu wyśmiewania i gnębienia w szkole przychodziłam do ludzi, którzy z zasady mieli mnie bronić, a oni mówili, żebym to ignorowała i że pewnie sama jestem sobie winna.
   Jestem dziwadłem.
   Ale przywykłam do tego. Tak jak przywykłam do bólu.
   Nie przywykłam w końcu do złości na nich. Przecież cały ten czas żyli. Starali się, prawda? Więc czemu gotuje się we mnie wściekłość na to, że jestem sierotą?
   A może to moi rodzice stali się sierotami, zabijając własne dzieci?