Yaralı Nefes

12- Rengârenk Fulârlar

Alarmın sesine gözlerimi açtım.
Belim çok ağrıyordu gerçekten. Belimi tutarak kalktım.
Ani kalkmamdan dolayı gözlerim aniden karardı.
Olduğum yerde durdum. Yatağa tutundum. Geçmek bilmiyordu bu şey.

  Yavaş yavaş düzelmeye başladı. Bu herkeste olan bir şey zaten. Telaş yapmama gerek yok.
Komodinin üzerindeki telefonuma uzandım.
Annemden mesaj vardı. Hemen açtım.

"Bugün hastaneye gideceğiz."

Bu gerçekten iyi olurdu. Uzun süredir gitmiyorduk çünkü.
  Mutfağa ilerledim. Boğazıma gelen tat tiksinmeme neden oldu. Hemen koştum banyoya.

Bir kaç damla kan...

Geçmek bilmeyen şey. Hayatımı mahveden şey.

Temizleyip mutfağa ilerledim.
Annem yine hazırlamıştı. Bir teşekkür mesajı yazdım.

Masaya oturduktan sonra elime telefonu alıp, günaydın mesajları yazmaya başladım.
Önce Asu'ya. Ardından Rüzgâr'a.
Babama falan.

Telefonu köşeye bırakıp poğaçamdan yemeye başladım.
Peynirli en sevdiğim.
Bildirim sesiyle telefona döndüm.
Elime alıp mesaja baktım.

Asu'dan.

Asumm

Günaydın aşkıımm benim.
Nasılsın bakalım??

                                            İyiyim ben. Sen...

Asumm

Süper! Hemen hazırlan gidelim.

Tamam. Öptümm.

_

Asu ile beraber çıktık.
O sırada telefonumdan bildirim sesi geldi.
Hemen çıkardım. Asu'nun gözleri telefonuma döndü.

"Kimmiş bakalım..."
Dedi sırıtarak.

Omzundan itekledim.

"İnsanlar günaydın mesajı atamaz mı?
Ne alaka?"

Gülmeye başladı.

"Demekki günaydın yazdın ha?!"
Daha çok güldü.

"Beni kandırdın."
Dedim bir kez daha koluna vurarak.

"Yoo."

Okulun bahçesinden girdik.
Mesaj elbetteki Rüzgârdandı.

Sınıfa çıkıp yerimize oturduk.
Asuyla beraber oturuyorduk. Tabii, ne sandınız?

Boş boş oturmuş karşılıklı duruyorduk.

"Sıkıldım be. Bakma da anlat."

"Ne anlatayım?"

Öyle bir baktı ki anladım.

"Yok daha neler!"

"İşine bak kızım. Biliyorum ben o numaraları. Ne yaptınız anlat bakalım."

Omuz silktim.

"Beni bi salsan mı?"

Kaşlarını çatıp parmağını bana doğru salladı.

"Üç saniyen var. Anlattın anlattın. Yoksa Rüya Rüzgâr'a a-"