Yeni bir bölümle buradayım...
Bakalım neler neler olacak.
Keyifli okumalar dilerim. Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın.
Takip ederseniz sevinirim.
-
Eve gelmiş annemleri bekliyordum.
Daha ne kadar bekleyeceksin Rüya?
Ne kadar? Hayatın boyunca hep bir şeyleri bekledin!
Hep bir şeylere mecbur bırakıldım.
Benim için bir seçenek yoktu ki zaten.
Ne zaman olmuştu ki zaten?
Delirmeme az kaldı!
Annemin aradığını görünce telefona uzandım.
"Alo?"
"Rüya, biz geliyoruz canım."
Hıhı diye mırıldandım.
"Hazırlan kızım."
Yine aynen karşılık verdim.
"Görüşürüz evde güzelim."
"Görüşürüz."
Deyip telefonu kapattım.
İstemeye istemeye yataktan kalktım.
Dolaba doğru ilerledim.
Pek bakmadan pantolon ve üstüne bir bluz alıp giyindim.
Saçlarımı toplasam iyi olacaktı, dağınık bir topuz yaptım.
Maskemide takıp, montumu giyindim.
Annemgili beklemeye başladım.
Annem geldiklerini haber eden bir mesaj yazınca aşağıya indim.
...
Aklım farklı yerde, kalbim farklı yerdeydi. Ben ise gökyüzünü izliyordum. Ben gökyüzünün yalnız olduğunu düşündüm bunca zaman. Hatta söyledimde. Halâda öyle düşünüyorum.
Evet şuan kafamı bulandırmaya çalışıyorum. Kötü şeyler düşünmemek için.
Kötü şeyler zaten hep yaşanacak, en iyisi iyi şeyler düşünmek ve kafa dağıtmaktır bence.
Derin derin nefes alın ve size iyi gelecek şeyleri düşünmeye çalışın.
Ben artık bunu yapmaktan bile sıkıldım ama...
Bildirim sesi gelimce telefonuma döndüm. Rüzgârdandı:
"Gittiniz mi hastaneye?"
Evet şuan gidiyoruz.
"Tamam. Sen bunları pek düşünme olur mu? İyi olacaksın."
Umarım.
Telefonu kapatıp çantama koydum.
Tekrar pencereye döndüm.
...
Yaklaşık 15 dakika sonra hastanenin önündeydik.
Kapımı açıp arabadan aşağıya indim.
Kocaman hastaneye baktım başımı biraz yukarı kaldırarak.
Derin bir iç çektim.
Asla kurtulamayacaksın hastanelerden Rüya asla...
Yüzüm asık bir şekilde ilerlemeye başladım.
Kendimi o kadar kötü o kadar yalnız hissediyordumki...
Bunu söylemek o kadar zorki...
Söylediğime belki sonra pişman olurum ama içimden geçeni anlatmak zorundayım.
Yaşayacağımı hiç sanmıyorum.
Birşeyler var ama halâ bilmiyoruz!
Öğrenemiyoruz...
Annem arkamdan gelip elimi tuttu.
"Tatlım..."
Cevap vermedim. Yine beni mutlu etmeye çalışacaktı. Gerek yok gerçekten gerek yok anne.
Sende bende bunu biliyoruz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaralı Nefes
Teen Fiction"Her geldiğinde ağacın bir dalına fulâr bağla. Bende geldiğini anlayayım. Haber alamazsam iyi olduğunu anlayayım." ... Ve ben ilk fulârımı ağaca bağladım... _ (KITAP KAPAK TASARIMI: @efiahopia Çok teşekkür ederim kendisine. Ellerine sağlık.)
