Bölüme İthaf Şarkısı
Mahsun Kırmızıgül ft. Cem Karaca- Hayat Ne Garip
LEYLA
Elimde akıp giden suya baktım.
Bu gün Psikolojik Kuramsal yaklaşımların bütünlemesi vardı. Finaline giremediğim gibi, bütünlemesine de girememiştim.
An itibariyle beş dersten kalarak, okulu bir sene uzatmıştım.
Babam ise kati kararıyla beni bu duruma düşürmüştü. Psikoloji okusam bile, hem ailemdekilerin mazoşist eğilimine, hem kendi travmatik benliğime bir faydam dokunmuyordu.
Hepsi bana yüz çevirmişti.
Babamın beni sürekli aşağılamaları yüzünden, Talha bile benden on iki yaş küçük olmasına rağmen, arsızca bana 'aptal' diye hitap ediyordu. Psikoliji biliminin çöktüğü noktadaydık.
Mum dibine ışık vermiyordu.
Şayet babama, beni kardeşimin yanında aşağılayarak, ona insanları aşağılamayı öğrettiğini anlatmak gibi bir umudum da yoktu.
Babamdır deyip saygı duymaktan ziyade cahile laf anlatılmayacağı gibi bir gerçek vardı.
Cahilliğin başladığı nokta, psikolojik kuramların bittiği noktaydı.
Psikolojik kuramlar sınavına giremesem de, ögretilerini hayatımda bir yerlere boşluk doldurma olarak yerleştiriyordum işte.
Buna da şükür...
"Bugün Aysun'un görümcesinde saracağım sarmaları."
Annemin sesi akan suya dalmış gözlerimi irktirdi.
Başımı hafif onaylayarak salladığımda; "Uzun yeşil elbiseni giy," dedi emreder tonda.
"Ben de mi geleceğim?"
Sesim soğuk bir mırıltıdan ibaretti.
Daha beş tane finalime gidememiştim ama Aysun'a sarma sarmaya gidecektim. Süper.
Asabi bir şekilde çenemi zorlamak istesem de zorlamanın lüzumu yoktu.
"Evet. Sen de gel," dedi bana bakmadan bakliyatları poşetten kavanozlara hızlıca boşaltan annem.
Yeşil kısa kollu elbisemi giydiğimde sol kolumda omzuma yakın çubuk şeklinde babamın sopayla vurduğu yer hala mordu. Başkası olsa utanır, saklamak isterdi. Ama ben utanamayacak kadar ölüydüm.
Sebebi babamdan yemeye alıştığım dayak değildi.
Sebebi iliklerimde hissettiğim ihanetti.
Evden çıkarken annem kolumu fark etse de bir şey dememişti. Yaparken konuşmayan, göründüğünde bir şey der miydi?
Annem de kendi babasından dayak yiyerek büyümüştü. Dedemin onu, beni babamın dövdüğünden daha kötü dövdüğünü anlatırdı bazen şimdiki haline şükreder gibi. Bizim ailede hatta sülalede akrabalar arasında bile bir atasözü(!) misali söylenen bir söz vardı.
Kızını dövmeyen dizini döver.
Dizler acımasındı.
Dizler acımasın diye biz acıdık. Dizlerden aşağıdaydık.
Ayaklar altındaydık.
Annem de dedemden kurtulmak için evlenmişti babamla. Hayal meyal hatırlarım, küçüklüğümde annemin babamdan da dayak yediğini.
Lakin büyüdüğümden beri babamın öfkesi arada Afra'ya ama ekseriyetle bana denk gelirdi.
Benim de annem gibi babamdan kurtulmak için evlenmeyi düşünmemle içimden bir sızı geçti. Ben de mi kocam çocuğumu dövdüğünde sessiz kalacaktım?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GİRİFTAR
General Fiction"Bu kadar şüpheye düştüysen gel bak anne, bakireyim ben!" dedim itiraz edercesine. Annem yüzünü iğrenç bir şey görmüş gibi kırıştırdı. "Bakireymiş! İçine girmeyince de bakireyim dersin tabi, oranı buranı ellettiysen bakire olsan ne olmasan ne?!" Ev...
