love with the devil // taekook

6.

Merhabalarr
yeni bir bölümle karşınızdayım yinee
Umarım çok hatam yoktur ve seversiniz
oy ve yorumlarınız benim için çok önemli o yüzden eksik etmeyin olur mu ❤️
İyi okumalar 😚❣️

Bu arada instagramdan gelenleri gördükçe çok mutlu oluyorum 🥳

melek bozuntusu
Yarramı inerim bekle

pis şeytan

nE

*****

Telefonu bir kenara bırakıp biraz ders çalışmaya karar verdim. Günlük tekrar yaptım. Sonra sinirim geçsin diye en sevdiğim kitabı okudum. Saate baktım, bir buçuk saat geçmişti ben bunları yaparken. O pis şeytan bana bir daha mesaj atmamıştı neyseki. Sanırım gitmişti zaten o mesajdan sonra gitmesi gerekirdi yani.

Hazırlanıp evden çıktım. Biraz koşmak istiyordum. Hava karanlıktı ve ortalıkta kimseler görünmüyordu. Kulaklıklarımı takıp sesini normalden biraz daha az açıp hızlı adımlarla parka doğru yürümeye başladım. Birden kolumdan tutulup önünden  geçtiğim binanın içine çekildiğimde ağzımdan çok da sesli olmayan bir çığlık kaçtı. Binanın sensörlü ışığı açılınca karşımda onu gördüm. Yarım ağız sırıtarak bana bakıyordu.

Sinirlerim bozulmuştu gerçekten. Karşımda onu böyle görmem, bana temas etmiş olması ve bu kadar yakınımda olması... Bunların hepsi sinirden deliye dönmeme sebep olabilecek şeylerdi. Sertçe kolumu ondan kurtardım ve birkaç adım geriye gittim. Kulaklığımı kulağımdan çıkarıp rastgele cebine sokarken nefeslerimi düzenlemeye çalışıyordum.

Eğer hırkam olmasaydı çıplak tenime temas edecekti!

Eğer lenslerimi takmasaydım anlayacaktı!

"Sen ne tür bir manyaksın?! Nasıl korkacağımı düşünemedin mi? Bu nasıl bir şaka böyle?!" binanın içinde olduğumu umursamadan bağırmıştım ona. Elim ayağım titriyordu. Ya kolumda hırkam olmasaydı ne yapacaktım? Düşüncesi bile beni deli ediyordu!

"Hey, tamam haklısın ama sakin ol." hâlâ dalga geçer bir tonda konuşuyordu! Dağıtacaktım o ağzını!

"Siktir git, uzak dur benden!" deyip kapıya yöneldim. Çıkarken peşimden geliyordu hâlâ. Kafayı yiyecektim gerçekten.

"Beraber yürüyelim diyorum ne dersin?" söylediği şeyle daha da sinirlerim bozuldu. Lanet olsun! Bu her anımda yanımda mı olacaktı? Bu muydu benim cezam!

"Hey cevap versene! Zaten beni beklettin kaç saat!" sahte siniriyle yanımda söylenip duruyordu. Ama ne ona bakıyordum ne de cevap veriyordum. Kulaklıklarımı çıkardığımda takacakken elime doğru uzanan eliyle korkuyla elimi çektim.

"Rahat bırak beni! Dokunma bana!" ona tekrar bağırdığımda sırıttı. Sinir krizi geçirecektim az kalmıştı. Derin nefesler alıp sakinleşmeye çalışıyordum.

"Neden böylesin anlayamıyorum. Seninle arkadaş olmaya çalışıyorum burada! Hem evlerimiz de yakınmış. Beraber gider geliriz."

EVLERİMİZ Mİ YAKIN?!

HAY AMA ARTIK!

TANRIM NEDEN BEN!