❝Przeszłość pozostawiła
blizny na duszy Sayuri,
Mawia się, że bliznami
cierpienia Uchiha są ich oczy.❞
TYMCZASOWO ZAKOŃCZONE
Dawniej, nawet zwana królową chłodu, Uchiha Sayuri miała tych, których kochała i którzy kochali ją, ale więzi zostały ze...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
DWÓJKA DZIECI z zainteresowaniem obserwowała rybki pływające w ogromnym akwarium. Były wystawione na sprzedaż, jak wskazywała wywieszona nad stoiskiem tabliczka z sugestywnym napisem.
Dziewczynka miała na sobie sprane różowe kimono w motyle i ozdobne kolorowe kwiatki. Na stopy włożyła najzwyklejsze sandałki kupione niedawno na bazarze. Chłopiec był od niej o połowę głowy niższy. Nosił zielonkawą bluzę z pomarańczowymi ozdobami na rękawach, szarą koszulkę oraz zwykłe szare spodnie. Ona była od niego, nieco wyższa, mimo że trochę młodsza. Jej ciemne fioletowe włosy były splecione różowymi kokardkami i zaplecione w dwa warkocze.
— To złota rybka — mruknęła zafascynowana Uchiha Sayuri. — Takie spełniają życzenia.
— Chcesz ją kupić? — zapytał Uchiha Obito, przyciskając nos do szkła.
— Chyba tak — pokiwała głową, spoglądając na zawartość swojej saszetki. — Sumiko-san nie chce, bym miała zwierzaka, ale rybka nie narobi zbyt wielu problemów. Prawda?
— Słuchasz się Sumiko jędzy? — zagadnął chłopiec, krzywiąc się na wzmiankę o Sumiko, której nie darzył sympatią.
Sayuri zdzieliła go ramię, marszcząc brwi.
— Obydwie jesteśmy same, a ona jest starsza i pozwala mi ze sobą mieszkać — wyjaśniła dziewczynka, wzruszając ramionami. — I wcale nie jest jędzą. Nie dla mnie.
— Możesz mieszkać ze mną, jeśli nie chcesz wracać do siebie, nie musisz krzątać się u tej starej Sumiko — zaradził Obito.
Sayuri pokręciła głową. Obito, nie lubił Sumiko, ale Sayu owszem. Sumiko była dla niej miła. Jako jedna z niewielu osób w klanie Uchiha, a Sayuri czuła się dobrze, mieszkając z tą nieco opryskliwą kobieciną. Poza tym był jeszcze jeden powód jej odmowy.
— Nie chcę, by Shoji-ojisan cię zbił. Nie tknie Sumiko, bo jest blisko spowinowacona z żoną Fugaku-sama — tłumaczyła Sayuri, chwytając dłonie chłopca w swoje, zakryte zielonymi rękawiczkami. — Niedługo zaczniemy Akademię, a ja nie chcę, by zrobił ci krzywdę, albo jakoś zaszkodził...
— Nic im nie przeszkodzi, Sayu — uderzył ją w ramie w ramach gestu pocieszenia.
Dziewczynka nie wydawała się przekonana, ale nie zdołała nic więcej na to powiedzieć.
— Czego chcecie dzieciaki? — zwrócił się do nich sprzedawca, przerywając toczącą się między nimi rozmowę.
