Kalkıp peşlerinden gittim hemen bende. Kapıya çıktı Miran bağıran adamın önüne geçti kuzenleri de peşinden çıkmıştı.
"Hayırdır Polat ağa! Ne diye çıkar sesin?"
"Miran?"
"Miran tabi. Boş buldunuz siz bu konağı?"
"Sen mi dolduracan?"
"Senin derdin ne sen bana onu de."
"Hayırdır neyin davulu bu neyi kutlarsınız?"
"Keyfimiz istedi çaldık sana mı soracaz?"
"Atamın ölüsünün kırkı çıkmamış daha! BU NE CESARET! SİZİN OCAĞIN ATEŞİ EKSİLMİŞ HERHAL YAKALIM MI!"
"GEL DE YAK!"
Adamın üstüne yürüdü Miran. Tabi direkt Miran'a silah çekti Polat'ın arkasındakiler. Bizimkiler de onlara silah doğrulttu. Dilan beni tutup biraz daha içeriye çekti. Dedesi yanımızdan geçip dışarıya çıktım ama müdahale etmeye çalışmadı Miran zaten yeterliydi. Adamla dip dibe durmuş birbirlerine bakıyorlardı sert sert.
"Şayet bir Aslan evladı toprağa düşsün bak ben sizin aşiretin topunu nasıl aleve veriyorum Polat ağa! KOLAYDI ÖYLE!"
"AMA BENİM DE ADIM POLAT' SA BABAMIN KANI YERDE KALMAZ MİRAN BİLESİN! YERDEKI GÖKTEKI ŞAHİDİMDİR BU İŞ BURDA BITMEDI!"
"Bitmesin de eğlenelim az. Sizden korkacak değiliz çıkın gelin. Bizim yerimiz yurdumuz belli. Ama senin adın Polat' sa benimki de Miran. Sana bu sözleri yediririm."
Polat sinirlenmişti omzundan itti Miran' ı. Miran' ın karşılığı ise çok sert oldu direkt kafa attı adama. Polat yere düştü burnunu tuttu. Miran eğildi ona doğru yakasından tuttu yumruğunu sıkarak.
"SENİN O ELINI KIRARIIIM!"
Bu kez dedesi girdi araya.
"Miran oğlum yeter gel."
"Dede izin ver."
"Yok izin falan gel dedim."
Polat'ın yakasını bıraktı Miran onu iterek. Sermiyan amca geçti önlerine bu kez
"Gidin haydi kendinizi daha da rezil etmeden."
"Siz bittiniz Sermiyan. Hepinizi geberticez." dedi Polat üstünü silkeleyerek.
"SİKTİR LAN" Miran'a baktım direkt. Öyle bir batırmıştı ki konak inledi.
Kuzeni Miran' in göğsüne koydu elini.
"Sakin ol."
Ona baktı Miran.
"Ne sakini Tuna duymuyor musun?"
"İt dediğin ulur napacan. Bırak."
Polat pis pis sırıtıp aşiretini de alıp gitti kapıdan. Sinirle geri salona döndü erkekler biz de peşlerinden yukarıya çıktık. Oturdular koltuklara. Miran sinirini hala atabilmiş değildi. Ellerini kendi dizlerine vurarak öne geldi. Dedesine döndü.
"Ağamsın atamsın eyvallah. Kız söv hakkın da var. Benden beteri de yok ona da tamam! AMA SEVDİM DEDE! ÖZÜR DİLERİM BENDEN ÖNCE KENDİ BABASINI DÜŞÜNEN KIZA SADIK KALAMADIM! ÖZÜR DİLERİM BANA KENDI TOPRAKLARINI BIRAK GİT NOLACAK DİYEN KIZA AŞIK KALAMADIM! ÖZÜR DİLERİM BAŞINIZI ÖNE EĞDİM NİKAHLI KARIMDAN ÇOCUK YAPIP! ÇEK VUR NASIL AFFEDECEKSİN BU HATALI KULUNU AĞASIN YA SEN! KES CEZAMI! ÇOCUĞUMUN ADINI DA MİRAN KOYARSINIZ!"
Salonda uzun bir ölüm sessizliği oluştu. Kimseden çıt çıkmıyordu. Baran elini alnına koyup yana döndü. Dedesi ağır ağır başını salladı.
