GİZ/TEXTİNG (+18)

26

Merhabalarrr😃

Yeni bölümle geldimmm, dıpdıs, dıpdıs, dıpdıs

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın arkadaşlar✨️

Siz aktiv olunca ben yazmaya hevesleniyorum🥺

Yazım hatalarım olursa af ola😊

Şarkı -  Joji Glimpse Of Us

Sizi seviyorum, keyifli okumalar❤️

Bu güne kadar çok şey yaşamıştım, çok zorluklardan geçmiş, çok badireler atlatmıştım ama ölmeyi hiç istememiştim. Sadece bir kere ölmek istemiştim o zaman ise o iki cani bana tecavüz etmişti.

Yine de ölmemiştim. Hastanede gözlerimi açtığımda içimdeki hüznü size hangi ifadelerle anlatırım bilmiyorum. O gün güneşi bir daha görmemek için her şeyimi verirdim. Ruhumun içine girdiği bedenimi hissetmemek için her şeyi verirdim ama hayat benim isteklerim üzerine ilerlemiyordu maalesef.

On beş yaşımda yaşadıklarımdan sonra toparlanmam zor olmuştu. Günlerimin çoğu kısmı hastanede geçiyordu. Diğer kısmında ise odama kilitliyordum kendimi.

Babam başıma gelenleri öğrenince yanıma bir kere geldi sadece. Onda da veda etmek için. Sorumsuz biri olduğunu biliyordu, çözümü kaçmakta buldu. Yüzüme bir kere bile bakamamıştı benimle konuşurken. Ya benden utanlyordu ya da kendinden belki ikimizden de! Zaten az sürmüştü on dakika gibi. Sonra Almaniya'ya gitti.

Babam beni en zor günlerimde bırakıp gitti!

Babaannem beni kendi yanına aldı. Her gün kendini suçluyordu keşke babama hiç vermeseydi diye. Ne diye bilirdim ki? Yaşamam gerekiyormuş o uğursuz olayı. Hayatımı çalan ve bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacak olmasına sebep olan olayı.

Kimseyle konuşmuyor, yemek yemiyordum. Saçlarımı kesiyor ve sürekli kendime zarar veriyordum. Ama yaşıyordum. Her şeye rağmen yaşıyordum.

Güçlü olduğumu ilk o zaman farketmiştim. Güçlü olmasam muhtemelen bulduğum ilk iple kendimi asardım ya da asla şimdiki gibi hayata karışmazdım.

O kadar güçlüydüm ki kendim anlatmasam kimse tramvalarımın olduğuna inamıyordu. Oysa annemi kaybetmiş, tecavüze uğramış ve babam tarafından terkedilmiştim.

Gülüyor, eğleniyordum ve herkes beni mutlu sanıyordu... Hani Oğuzhan Koç'un da şarkısında dediği gibi, ağlamadım diye sormadılar, beni iyi sanıyorlar.

Terapi gördüğüm sürece bir şeyi fark ettim: yaşıyordum demek ki yaşamalıydım. Bu hayat benden vazgeçmiyordu. Ya çok seviyordu beni ya da daha çektireceği çok şey vardı. Birinci seçeneği seçmek istiyordum.

Her iki halükarda yaşıyordum. O zaman aldığım nefesin hakkını vermeliydim. İşte bu düşünce beni ayakta tutuyordu.

Peki güçlü olmak istiyor muydum? Hayır! Daha çocuktum ben...

Şu an kafamın üzerinde insanlar vardı. Amansız çığlıklar kulağımı kaplıyordu. Nasıl olduğunu bilmiyorum ama beni ve iki hırsızı bulmuş olmalılardı. Kim bulmuştu? Kaç saat sonra bulmuşlardı?

Bu sefer ölüp ölmeyeceğimi bilmiyorum fakat inandığınız her şeyin üzerine yemin ederim ki çok yoruldum. Günlerce, aylarca kalbimin sızısına uyandığımı hatırlıyorum ben.

Hayat beni cidden çok yoruyor... Güçlü olduğum için mi yapıyordu bunu?

"Kafasına dikkat edin!"