KİMSESİZLİĞİMİN KURTULUŞU

25. BÖLÜM; ACININ İLKİ

instagram; @alessia.maii

@kimsesizligiminkurtulusu

@gecmisinsilinmeyenizleri

twitter; alessiamaii

takip edebilirsiniz.

☆

Sonunda var olan bir mutluluk varsa kaderde, bu kolay olmayacaktı. Bunu, bir acıya ev sahiplenen iki çift gözde biliyordu, biz biliyorduk.

Kaderinde, acıdan başka birşeye yer olmadığını düşen bende, bunu duyduklarımla birlikte bir kez daha öğrenmiştim.

Şaşkınlıkla aldığım nefes, fark ettirmişti beni.
Kaçmadım, bana bakan iki adamdan. Beni burada görmek, şaşkınca gözlerini kısmıştı.

Berzan Bozdağlı güldü. "Şimdi, yiyin birbirinizi!" dedikten sonra arkasını dönüp, bizi ortaya attığı çığlıkla sağır etmek adına yalnız bıraktı.

Eflâl önümdeki merdivenleri büyük adımlara bitirdi. Endişeyle, bakıyordu.

"Açıklayacağım." dedi hemen. Histerik bir gülüş bıraktım ortaya.

Onu anlardım, ağabeyinin yandığı ateşte onu vuran adamı yakmak için vurmasını anlayabilirdim fakat, 'ağabeyini vurmuştun, neden geri geldin?' diye beni suçlamasını nasıl...

"Beni suçlamıştın," dedim mırıldanarak.

"Zelal..." kolumu tutmak için uzattığı elini hızla savurdum.

Güvenecektim ona!

"Sen," sustum. Ne diyecektim?

Arkamı döndüğümde, sıkıca kolumu tutarken, "dokunma!" diye bağırdığım an sesim öyle gür ve sert çıkmıştı ki, boğazımda bir acı hissettim.

"Açıklamama izin ver."

"İstemiyorum, tek bir sözünü duymak istemiyorum."

Ne derse desin, inanırdım ona. Şimdi, buna hazır değildim.

Keskin gözlerim bana çaresizlikle bakan gözlerindeyken, kalbim durdu. Onun yanında ilk defa, kalbimin varlığı yok oldu.

"Zelal, bilmiyordum! O gün-."

"Kes sesini!" Bakışları sivrileşti, burnundan sert bir nefes verdi. "Neyin açıklaması bu Eflâl ağa?" Sesimde ki soğukluk, aramızda dolaştı.

O sırada merdivenlerden ayak sesleri gelmeye başlamıştı. Sıkıntıyla nefesimi içime çektim.

"Senin benden daha sakladığın neler var?" Gözlerini yumdu. "Ben sana hep dürüstüm. Senden, seni ilgilendiren hiçbir şeyi gizlemedim!" Keskindi sesi. Gerçekliğin payı varsa da, ona nasıl inanabilirdim? O kızla evlenecek olması beni de ilgilendirmiyor muydu?

Birileri gelmişti fakat bakmadım. Kimse ses çıkarmadı.

"Yalanların senin olsun," yüzüm iğrenircesine buruşmuştu. Baktı, ellerini sinirle saçlarının arasından geçirip "beni dinlemek zorundasın!" dedi dişlerinin arasından.

Alayla ve sinirle güldüm. "İstemediğim bir şeyi yapmak zorunda değilim."

"Yapma böyle," diye kısık sesle konuştuğunda yutkunmaya çalıştım. Alaylı ifadem gitti, boş bir ifade takındım.