Elmanın Günahı Dudaklarımızda | Taekook

Yaktılar Jungkook'umu

Taehyung

"Bir kahpe hançer ucunda kanıyor gülüm"

- Canınız çok yandı mı? Benim canım hiç yanmazdı ki kaybettiğim insanlar karşısında. O kadar vakıftım ki insanları yaralamaya gözüm yüreklerinden akıttıkları kanları fazlalık olarak görecek kadar alçalmıştı artık. Kazandığımı sandığım her savaştan yenildiğimi göremeyecek kadar mağrurdum, oysa her savaş sonrasında ardımda bıraktığım bir kemiğimin altında kıydığım yaralarımı kimseler görmezdi ben bile onların yara olmadığını artık kendime o kadar çok tekrarlamıştım ki artık olmayan canımı direlemekten o kadar çok da yorulmuştum ki kendimle yüzleşmek istiyordum. Yüreğimde kurumuş kalmış olan kanıma karşın avuçlarımda kaç kişinin kanının damlası yatıyordu kim bilir.

Kaybetmeyi adeta huy edinmiştim öyle ki her gidenin arkasından salladığım mendillerinde sonuna gelir olmuştuk. Yorulmuştum, bıkmıştım bir yerden sonra. Yaratıldığım beden, bu bedenin içine hapsedilmiş olduğum ruhum ve doğumumda yanımda olan insanlık hangisinin öfkesine mazhar olmuştum da onlar yerine günahlarının kurbanı olarak ben atfedilmiştim. Daha doğumumda başlayan bu ağır yük ilk başlarda kabahat olarak dillense de sonrasında taşkınlık, edepsizlik, yola gelmezlik ne zaman ki aklın başına erdi dedikleri vakit olan buluğ çağıma gelindiğinde günahtır ismini almıştı. Madem günahtı o halde neden hiç önümü kesmediler. Şimdi yüreğimden milyon tane iplik kopuyor olsa da günahlarımdan aldığım hazdan nasıl geri dönebilirdim ki. Demiştim değil mi insanoğlunu yumuşaklıkla eğitmek bir aptallıktır diye. Bunun ilk örneğini ne yazık ki ailemde görmüştüm ben. Şimdi bir insan sayıp her gece kucağına sarıldığım o odamdaki soğuk demirlerle beni ahbap yapan bir zamanlar beni önemsediklerini söyleyen ailemdi. Dilimi kesip atamayacaklarını gördüklerinde iş bedenime ve ruhuma acı vermeye dönmüştü. Kimi zaman aç bırakılarak itaate zorlanmıştım kimi zaman yediğim tokatlarla. Bir insan evladı da dememişti ki konuşmak belki işi çözer lakin benim gibi bir insanın karşısında konuşmak da işi çözmezdi. Çünkü beni hasta yaratmış olan Rabbimden daha fazla hasta edilmiştim. Dayaklarda işi çözmekten aciz kaldığında odamın penceresine demir parmaklıklar takılmıştı. Sorun sana bir neden takıldı o soğukluklar diye. Ailemden kaçıp komşu çocukların oğullarıyla oynamaya mı gidiyordum, yoksa bir daha dönmemek üzere evden mi kaçıyordum? Üzgünüm tek yaptığım bir nefeslik özgürlüğü dilenmek adına şimdilerde yeni yeni içine adım atabildiğim üzüm bağlarına girebilmek içindi. Bana atlarken düşüp bacağını kıracaksın yalanının içine sarıp sarmalayarak tok mideme gönderdikleri, odama pencere diye gerdikleri o musallat olan avucumdaki yaralarla artık yaşamayı öğrenmiştim. Parmaklıkların arasından izlediğim dünyam daha sonu olur ve çekilebilir geliyordu artık öyle ki birçok insanın hayatına da onların arasından şahitlik etmiş nerede nasıl konuşulması gerektiğini bir insandan nefret etsen dahi nasıl susman gerektiğini öğrenmiştim. Halen susmakta zorlansam dahi birkaç bir şey kapabilmişim gördüklerimden. Tek başıma büyüdüğüm odam da artık ben ne babamın oğluydum, ne de ağabeyimin kardeşiydim. Ben Kim Taehyung olarak geldiğim dünyadan yine tek başıma göçüp gidecektim ha illaki üzerinde hakkı olan birisi vardır derseniz parmaklıklarımdır derim. Çünkü tüm soğukluklarına rağmen beni büyüten onlar olmuştu. Şimdi bir zamanlar zorla tutulduğum şeylere karşı bir vakit sonra alışmam ve sevmem bu yüzden oluyordu.

Paçamı dizlerime kadar sıyırmış olan öğretmen beyin ılık parmakları kızardığı için sıcak görünen lakin dış görünüşüyle aldatılan kırmızılıkların üzerini yavaş yavaş ovuşturuyordu. Gözlerim bir milim dahi kaymadan parmaklarının hareketlerini izliyordu, sanki bir anlık göz kırpışımda yok olacak kadar hayal vari olan varlığının kaybolmasından korktuğumdan yaş oturmuş olmasına rağmen gözlerimi kırpmaya çekiniyordum. Sabah canını belki de hiç kimsenin yakmadığı kadar yaktığım adamın şimdi yanımda olması, yetmezmiş gibi bir de acılarımın olmadığı yere merhem misali yayılması... İşte o vakit sustum ilk defa hiçbir ağrı hissetmediğim uzvuma dokunan ellerin sıcaklığını kaybetmemek için sustum.