therapy

ik haat verjaardagen

Matthy.
Verjaardagen, misschien wel het kutste wat er bestaat. Veel mensen om je heen, socialiseren. Ik heb geen zin om tegen iemand te praten. Niemand zal het begrijpen maar contact maken met mensen is voor mij moeilijker dan dat je denkt. Ik praat er soms wel eens met mijn therapeut over. Hij zegt dan dat ik niet de enige ben en dat meer mensen daar last van hebben, maar dat geloof ik niet. Ik bedoel ik zie iedereen altijd gezellig doen, met mensen praten, noem het maar op. Oké zo ziet het er bij mij waarschijnlijk ook uit maar dat is alleen omdat mensen anders gaan vragen wat er aan de hand is enzovoort en daar heb ik totaal geen zin in. De verjaardag is trouwens van van een vriendin van mijn vriendin ofzo. Mijn vriendin heet Julia en haar vriendin, waar dus de verjaardag van is, heet Lotte. En al onze vriendinnen, dus van Rob, Raoul, Milo, Koen en ik, zijn allemaal bevriend met elkaar dus die kennen Lotte dan ook weer, enzovoort, enzovoort. Conclusie van het hele verhaal, alle bankzitters en hun vriendinnen komen.

Robbie.
Gadverdamme, ik moet vandaag naar een verjaardag. Ik haat verjaardagen. Het is ook weer van een vriendin van mijn vriendin. En alle bankzitters kennen haar dan weer van hun vriendinnen dus we komen allemaal. Het word waarschijnlijk alleen maar drinken, raar dansen, noem maar op. Geen zin in dus. Ik denk dat ik gewoon de hele tijd aan de sterke drank ga, pijn wegdrinken. Of gewoon niet met mensen praten. Ik haat dat. Mijn therapeut zegt dan weer dat ik niet de enige ben enzovoort. Maar kom op, geloof je het zelf? Dit soort dingen zijn waarschijnlijk standaard therapie gesprekken wat hij tegen iedereen zegt. Ik luister er gewoon niet meer naar, ik ga wel gewoon altijd. En nee niet omdat ik dat wil, maar omdat het goed voor me is. Hoop ik tenminste.

Matthy.
Weet je wat misschien nog erger is aan verjaardagen? Dat mensen opeens aardig beginnen te doen. Je kunt de dag daarvoor kei harde ruzie met diegene hebben gehad maar nee hoor dat is allemaal vergeten. Voor mij niet, vergeven maar niet vergeten. Wie weet doet die persoon het de volgende keer nog een keer. Maar ja als je tegen niet veel mensen praat, zul je hier geen last van hebben. Dat is mijn tactiek dus. Ik ga gewoon weer aan de alcohol, gedachtes wegdrinken, verstand op nul. Allemaal rare quotes die eigenlijk best wel waar zijn. Komen uit een raar boek dat mijn therapeut zei dat ik ooit moest lezen. Het was raar, maar er zat wel relatable shit in. Dingen die voor mij zeer herkenbaar zijn en waar ik me in terug vind.

Robbie.
Mijn vriendin, Milou, is al helemaal aan het stressen. 'Ja wat moet ik aan doen?' 'We komen echt nooit optijd!' dat soort shit. Ik maak me er allemaal niet zo druk om. Ik bedoel hoe later we zijn hoe minder lang ik op die verjaardag hoef te zijn. 'Beter te vroeg, dan te laat.' yeah right. Niemand merkt het op als je een uurtje later komt, of als je gewoon helemaal niet komt. Het boeit ze eigenlijk gewoon geen flikker. 'Niets is meer waard, dan de dag van vandaag.' en wat als je überhaupt niet eens wou leven vandaag? Nou waar die rare quotes allemaal vandaan komen? Een of ander boek waar dingen instaan 'waar je van kunt leren'. Weer zo'n typisch therapie dingetje wat hij waarschijnlijk aan iedereen voorstelt die zich kut voelt. Zou het maar zo makkelijk zijn, even een boek of tekstje lezen en alles is weer goed. Life is not that easy. One book can't fix that.

Matthy.
We zitten in de auto (mijn vriendin en ik) op weg naar de verjaardag. Mijn vriendin zegt dat ik wat afwezig ben, ik negeer het gewoon. Ik heb haar al vaker verteld dat ik verjaardagen haat, maar ze luistert niet. Echt geen haat naar mijn vriendin, ze is echt een schatje. Alleen ze is zoveel met zichzelf bezig en ze weet dat ik het moeilijk heb. Maar het is soms net alsof ze het gewoon helemaal vergeet. Ik zit achter het stuur en rijd bijna ergens tegen aan omdat ik er met mijn gedachtes niet helemaal bij ben. "Godverdomme Matthyas!" zegt Julia. "Sorry.." zeg ik zacht. Zou ze echt zo boos zijn? Ze zegt wel mijn hele naam. De hele autorit er naartoe (het is driekwartier rijden) heeft ze niks meer gezegd. Als we dan eindelijk aangekomen zijn zeg ik tegen mijn vriendin dat ze alvast naar binnen kan gaan en dat ik dan even de auto parkeer. Ik parkeer de auto en zie dat mijn vriendin al binnen is. Ik loop ook naar binnen en feliciteer Lotte. Daarna hang ik een beetje bij mijn vriendin, die overigens nog steeds niet tegen me praat. Tot dat ik de andere bankzitters binnen zie lopen, daar ga ik bij staan.

Robbie.
We staan met alle bankzitters bij elkaar, verrassend. Bij elke feestje waar we allemaal zijn staan we met elkaar. We zien elkaar 5 dagen in de week op kantoor al en eigenlijk ook in het weekend door feestjes. Ik bedoel ik hoef niet bij andere mensen te staan om met hun te praten, maar het ziet er vast raar uit dat we altijd met 5 zijn. Maar ja, misschien geef ik teveel om anderen hun redenen. Misschien denk ik gewoon überhaupt veel te veel over alles.

Matthy.
Leeg, ik voel me leeg. Ik voel niks, helemaal niks. Ik ben mentaal op, moe. Te moe om iets te doen, te zeggen.. te moe om überhaupt te leven. Mensen willen met je praten, je begrijpen. Je kunt me niet begrijpen. Mijn gevoel is anders, je snapt het niet. De jongens zijn allemaal gesprekken aan het voeren. Ik zeg niks en drink gewoon door. Ik kijk naar links, naar Rob. Hij staat er suf bij. "Ik uhm, ga ik even naar het toilet." zeg ik. "Is goed Matt." zegt Koen. Ik loop weg. Als ik de deur open doe zie ik een spiegel hangen. Ik sluit de deur en kijk mezelf aan in de spiegel. Ik zie er verschrikkelijk uit. Wallen onder mijn ogen, ik sta er maar slap bij. Zouden mensen het doorhebben? En zo ja, wie boeit het? Mensen komen en gaan, niemand blijft. Je went er vanzelf aan, je zal wel moeten. Want voor je het weet heb je niemand, sta je er helemaal alleen voor. Bij mij al vaak genoeg gebeurt, maar laten we daar niet over beginnen. Ik loop weer terug naar de jongens. ''Jo Matt!'' zegt Koen. ''Jo.'' zeg ik. ''Hey maatje, gaat het wel?'' vraagt Rob zacht. ''Ja, het gaat prima.'' zeg ik zacht terug. ''Ik ga ff met mn andere vrienden praten. Gaan jullie mee Raoul en Koen?'' vraagt Milo. ''Ja is goed hoor!'' zeggen Raoul en Koen. Daar staan we dan, Rob en ik. ''Wil je wat drinken?'' vraagt Rob. ''Oh uhm ja dat is goed.'' zeg ik. ''Wat wil je?'' vraagt hij. ''Uhm maakt mij niet uit, als het maar iets van sterke drank is.'' zeg ik. ''Dat vind ik wel een goed idee.'' zegt hij met een kleine glimlach. Een minuut later komt hij terug met twee grote bekers wodka. Ik drink hem in een keer leeg. ''En jij zegt dat het goed gaat?'' vraagt hij. ''Het gaat prima, het is gewoon.. nou ja laat ook maar.'' zeg ik. ''Wat is er?'' vraagt hij. ''Nee niks, laat het. Het boeit toch niks." zeg ik een beetje geïrriteerd.
_______________
yesyes niew boekje.
de hoofdstukken worden rond de 800/900 woorden. alleen deze is langer vanwege het 1e hoofdstuk
en sorry het is weer een beetje depresief x