therapy

terugval

Matthy.
Als ik eindelijk mijn auto in stap rijd ik met gierende banden de parkeer garage uit. Gelukkig hoef ik niet al te lang te rijden en ben ik al redelijk snel thuis. Als ik het slot open draai, loop ik meteen naar binnen om mijn jas en schoenen uit te doen.

Ik vervolg vrij wel meteen mijn weg naar de badkamer, om iets te doen wat ik nooit meer zou moeten doen, maar de neiging word me te groot. Mijn ogen richten zich meteen op het kastje waar ze liggen, de mesjes. Ik had m'n therapeut zo beloofd, dat ik niet weer een terugval zou hebben. Maar nee, Matthy kan zichzelf niet in bedwang houden.

Ik leg het mesje in mijn hand en het gevoel is ongelofelijk goed, het voelt vertrouwd. Ik ben 117 clean, want snel zal veranderen ben ik bang. 'Je hebt hier zo erg lang naar toe gewerkt Matthyas, ga je nu echt alles verpesten? Gewoon omdat je mentaal op bent, omdat je je dag niet had, omdat je te sociaal was? Zo ben je niet.' En toch blijk ik zo te zijn.

Ik zet het mesje vrijwel meteen op mijn arm en trek hem over mijn hele arm heen, dit gevoel heb ik zo erg gemist, deze comfort. En de seconde nadat ik het heb gedaan, weet ik dat dit nooit had mogen gebeuren, ik heb het weer verpest, alles waar ik naar toe aan het werken was. Maar die gedachtes houden mij helaas niet tegen, niks stopt me meer. Voordat ik het weet zijn mijn armen rood gekleurd van het bloed, wat naar beneden druipt.

Hoe teleurgesteld ik op dit moment in mezelf ben is niet te beschrijven, 'ik ben beter dan dit.' Dat dacht ik tenminste, maar ik ben erger dan ik dacht. Het beeld wat ik van mezelf had gemaakt zou dit nooit doen, maar ik? Ik ga zo laag, ik heb het weer verneukt. Keer op keer op keer.

Kon ik maar naar mijn broertjes gaan, ze vertellen dat ik het niet meer red, maar dat kan ik niet. Ik zie ze vrij weinig, wat het alleen maar moeilijker maakt omdat ze niet meer kunnen meeleven met me. Ze weten te weinig en ik heb gewoon niet de kracht ervoor om naar ze toe te gaan en ze om hulp te vragen, daar ben ik veel te zwak voor.

Of kon ik maar bij mijn ouders terecht, ze zeggen dat hun kleine jongen een heel stuk is veranderd en niet meer zo klein en onschuldig is als hij eerst was. Dat hij zich zelf mentaal en fysiek gesloopt heeft, maar ook dit doe ik niet. Want het laatste wat ik wil is dat mijn ouders teleurgesteld in me zijn, dat ze inzien hoe hard ik heb gefaald in zelfstandig zijn.

Maar Matt je kan toch wel naar de jongens gaan? Ja dat zou kunnen, die zouden het nog wel begrijpen, maar ik kan niet mijn hele situatie aan hun vertellen en de volgende dag op kantoor doen alsof we gewoon 'collega's' zijn van elkaar. Alsof de emotionele band er niet meer is, dat gaat gewoon niet. Want andere mensen zullen dat ook opmerken.

'Maar je bent toch zo blij? Je lacht altijd?'. Ja inderdaad, maar weet je hoeveel mensen onze video's zien? Ik moet wel blijven lachen, anders komen er weer 80 depressieve edits van 'Matthy is emo' of 'Matthy is er weer mentaal niet bij', die haat kan ik er ook niet nog bij hebben.

Het bloed schoonmaken met een handdoek heeft geen nut meer, ik stap daarom meteen onder de douche, die kookend heet is. Het water brand in mijn nog open wonden, fuck wat hou ik van dit gevoel, dit zal niemand ooit kunnen begrijpen. Ik stap na een tijdje weer uit de douche, als ik me weer heb aangekleed, ga ik op bed liggen. Maar als ik me dan realiseer wat ik mezelf zojuist heb aangedaan, schiet de paniek me meteen binnen.

Mijn armen zijn gloeiend rood van het hete water, waaronder nog de wonden zich verstoppen. Ik merk dat mijn ademhaling versneld waarna ik hem ook niet meer onder controle krijg. Ik ga met mijn rug tegen de muur op de grond zitten en probeer Milo op te zoeken in mijn contacten, hij heeft eerder met me over zijn verleden gepraat waarna hij verteld dat hij vroeger ook altijd paniekaanvallen had.

Mijn zicht is wazig geworden waardoor ik de namen niet meer helder kan zijn. Als ik dan toch Milo zijn nummer heb gevonden, tik ik hem met trillende handen aan. Hij gaat 4 keer over tot dat hij opneemt. "Hey Matt! Alles oké?" vraagt hij een beetje bezorgd. "Mi-lo ik- krijg bijna geen adem." krijg ik er nog net uit. "Wat, wat is er gebeurd Matthy?" vraagt hij. "I-k heb mezelf weer gesneden M-milo.." zeg ik. "Godverdomme Matthyas.." fluistert hij zachtjes. Ik begin te snikken van de tranen in mijn ogen.

"Luister goed naar me ja? We gaan samen weer rustig op adem komen. Diep in ademenen 1, 2, 3, even vast houden 1, 2, en dan weer uit ademen 1, 2, 3." Dit herhalen we 3 keer. "Alles weer oké Matthyas?" vraagt hij. "Ja het gaat nu iets beter Miel." zeg ik. "Dus leg uit, wat is er nou precies allemaal gebeurd waardoor jij zo'n heftige paniek aanval kreeg." zegt hij, waarna ik diep zucht.
__________________
ik weet het duurde lang voor een volgend hoofdstuk, maar ik voel me soms gewoon heel erg snel moe, maar ik had me voorgenomen om vandaag een hoofdstuk te schrijven wat me is gelukt en waar ik heel erg blij mee ben. stay safe babes xx