therapy

laat me los

Robbie.
"Matthy ik-" ik weet niet meer wat ik moet zeggen. "W-wat doe je hier?" vraag ik. "Kan ik ook aan jou vragen, Robbie." zegt hij. Ik zucht. "Waarom ben je nou boos Matthy?" vraag ik hem. "Ik ben niet boos oké. Je begrijpt het gewoon niet en ik heb echt geen zin om met je te praten nu." zegt hij en wilt weg lopen. Ik pak hem aan zijn arm vast. "Robbie, laat me los." zegt hij. Ik negeer hem. "Matthy, praat gewoon tegen me. Je bent hier niet zomaar. En volgens mij, de vorige keer toen ik tegen iemand aan botste, was jij dat." zeg ik. Hij blijft stil. "Dus, wat doe jij hier?" vraag ik. "Dat gaat je helemaal niks aan." mompelt hij. "Matthy, ik ben je vriend, je kan altijd alles tegen me zeggen." zeg ik.

Matthy.
"Maar je gedraagt je nu niet als een vriend Rob!" schreeuw ik bijna naar hem. Ik zie allemaal mensen naar ons kijken, maar op dit moment kan me dat vrij weinig boeien. "Als ik zeg dat ik iets niet wil delen, zou een echte vriend dat accepteren. Die zou me niet forceren om iets te doen wat ik niet wil." zeg ik. Hij is overduidelijk geraakt door wat ik net zei, want hij kijkt me sprakeloos aan. "Dus als je toch niks meer te zeggen hebt, laat je mijn fucking arm los." zeg ik boos. "Nee Matthy. Je gaat tegen me praten." zegt hij en pakt mijn arm nog steviger vast. "Nee Robbie." zeg ik. Weer versterkt hij zijn grip, ik kreeg tranen in mijn ogen want zijn hand ligt precies op de plek waar ik me gisteren heb gesneden..

Robbie.
"Matthy, waarom huil je nou?" vraag ik. "Je doet me pijn Robbie." zegt hij en de tranen rollen over zijn wangen. Ik kijk hem verbaasd aan, want heb oprecht geen idee hoe ik hem pijn doe. Ik kijk naar mijn hand die nog steeds stevig om zijn arm zit. Wacht zou hij? Nee nee, Matthy zou zoiets niet doen toch? "Matthy heb je jezelf gesneden?" vraag ik. "Dat gaat je geen fuck aan Robbie. Laat me gewoon los!" schreeuwt hij en rukt zijn arm uit mijn grip. Hij rent weg naar zijn auto. Ik besluit er niet achterna te gaan, want dat zal alles alleen maar erger maken. Ik zie hem achter het stuur zitten met zijn handen voor zijn gezicht. Fuck, ik heb die jonge echt pijn gedaan, fysiek en mentaal. Godverdomme, hij heeft gelijk. Ik ben inderdaad een slechte vriend.

Matthy.
Ik zit te huilen in mijn auto, de tranen blijven maar komen. Ik wrijf over mijn arm heen, omdat het nog steeds ontzettend erg brand van de pijn. Ik stroop de mouw van mijn trui omhoog en kijk naar de wonden. Ze zijn helemaal rood gekleurd, ik heb geen idee wat Robbie bezielde, maar hij is een fucking idioot. Hij kan me niet zomaar dwingen om het hem te vertellen. Hem zomaar te vertellen wat er allemaal aan de hand is, want dat gaat hem niks aan. Ja, hij was ook bij therapie, ik zou eigenlijk ook moeten vragen waarom hij er was, maar ten eerste hij gaat het toch niet zeggen en ten tweede boeit het me vrij weinig. Nog steeds brand mijn arm van de pijn, tuurlijk heb ik het mezelf aangedaan, maar de pijn is meestal na een dag of twee wel over, maar niet als iemand vol in je arm knijpt. Ik word alleen maar bozer als ik aan Robbie denk, dus besluit weg te rijden en meteen de hoek om te gaan.

Robbie.
Ik heb het verneukt. Ik had hem nooit moeten dwingen om het te vertellen, ook had ik nooit zijn arm zo hard mogen vast pakken. Ik heb geen idee wat me eigenlijk bezielde, maar het was niks goeds. Ik denk dat hij zichzelf snijd, want toen ik daarnet naar hem keek in de auto, wreef hij helemaal over zijn arm heen, ik heb hem echt pijn gedaan. Ik wou gewoon met hem praten, maar ik verplichtte hem bijna. Natuurlijk wil ik zelf ook niet over mijn problemen praten, niet dat ik het echt niet wil, maar ik kan het gewoon niet. En hij blijkbaar ook niet, ik weet niet of ik hem morgen nog wel hetzelfde in de ogen kan aankijken als daarvoor. Maar dat ligt compleet aan mezelf, ik heb dit veroorzaakt en zal dit ook zelf recht gaan moeten zetten.

Matthy.
Ik steek met moeite de sleutel in de deur en loop meteen naar binnen. Ik schop mijn schoenen uit, hang mijn jas op en loop naar boven. Ik ga op bed liggen. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mezelf zo erg beloofd dat ik nooit iemand over mijn therapie zou vertellen, dat ik mijn pijn met niemand hoefde te delen, dat ik niemand tot last was, dat is allemaal weggevallen. Robbie weet het, zo erg is dat nog niet, maar wat als de andere jongens er ook achter komen? Dan zal dat het enige zijn waar ze over zullen praten en dat wil ik niet. Ik haat het om veel aandacht te krijgen, ik blijf liever op de achtergrond. Ik negeer liever iedereen, doe mijn airpods in en sluit me volledig af van alles om me heen, maar dat zal ik niet altijd kunnen doen. Morgen zal ik Robbie toch weer in zijn ogen moeten aankijken, of ik dat nou wil of niet.
_______________
heb eigenlijk niks te zeggen x