therapy

i'm okay.

Robbie.
"Snap ik. Heb ik ook wel eens bij liedjes." zeg ik terwijl ik instemmend knik. Hij glimlacht een beetje. "Ik wou je echt niet lastig vallen ofzo, ik wou even kijken hoe het ging." zeg ik. "Maakt niet uit, ik ben alleen maar blij dat je zo goed op me let." zegt hij. Hierdoor vormt er ook een kleine glimlach op mijn gezicht."I'm okay, Robbie. Oprecht." zegt hij dan. Ik kijk hem diep in zijn ogen aan, wetende dat dit waarschijnlijk gewoon een leugen is om mij af the schudden. "Matthy ik-" "Vind je het erg als ik even alleen wil zijn Rob?" vraagt hij. Ik zucht. "Tuurlijk niet.." zeg ik en loop weg van hem. Waarom is die jongen nou zo erg ingewikkeld? Niet dat ik veel beter ben, maar je begrijpt me wel.

Matthy.
Hopelijk reageerde ik niet te bot op Rob, maar als hij tegen me bleef praten was ik waarschijnlijk echt helemaal ingestort. En hij begrijpt het vast wel.. hoop ik. Ik reageer gewoon mijn boosheid te snel af op andere mensen die er niks mee te maken hebben. Dat deed ik als kind ook al. Ik had een heel kort lontje. Op school werd ik nooit boos, maar als ik thuis kwam, kwam alles eruit. Ik werd boos op alles en iedereen terwijl het niet eens hun schuld was. Het was een op begeven moment zo erg, dat ik naar therapie moest. Het heeft me wel heel erg geholpen, maar toch elke keer als ik het gebouw binnen loop, voel ik hetzelfde als toen. Die angst dat ik gestraft werd voor mijn gedrag, of dat ik medicijnen kreeg of wat dan ook. Ik was voor alles en iedereen bang. Maar nu, nu is dat veel minder. Maar het is er nog wel, een stukje van mij zal altijd bang blijven.

Robbie.
Matthy reageerde kei bot. Ik snap echt wel dat hij alleen gelaten wilde worden, maar kom op, ik wilde alleen met hem praten. Maar prima als hij dat niet wil, praat ik niet tegen hem. Ik loop naar de keuken om een kopje koffie te zetten, als er toevallig iemand naast me komt staan, Matthy. "Hey Rob." zegt hij. Ik besluit er niet op te reageren. "Hallo? Robbie?" vraagt hij nogmaals. "Wat Matthy? Wat is er nu weer?" zeg ik. Hij kijkt me een beetje geschrokken aan maar dat boeit even niks. "Sorry, heb ik iets fout gedaan?" vraagt hij. "Ja Matthy. Ik kom aardig vragen hoe het met je gaat, maar jij vraagt of ik weg wil gaan. En op de manier hoe." zeg ik. "Sorry Rob maar ik-" "Weet je ik bedoel het echt goed Matthy." zeg ik. "Dat weet ik maar-" "Maar wat? Je bent te druk met tegen andere mensen te praten? Want het was niet alsof er iemand anders in de buurt van jou was of zoiets." zeg ik redelijk fel.

Matthy.
'Ik voel me gewoon fcking kut ja? Is dat wat je zo graag wil horen? Dat ik mentaal achteruit ga en het gewoon niet meer bij kan houden? Dat ik mezelf zovaak heb gesneden door alle problemen in mijn leven? Dat ik al vanaf kinds af aan in therapie zit? Dat ik gewoon fcking dood wil? Is dat echt wat je wilt horen Robbie.' Alle dingen die ik tegen hem wou zeggen, maar in plaats daarvan, zeg ik helemaal niks. Ik kijk hem met glazige ogen aan. "Zeg iets Matthyas." zegt hij boos. "Ik ben er klaar mee Robbie." en met dat gezegd, pak ik mijn spullen en loop ik het kantoor uit.

Robbie.
Ten eerste reageert Matthy niet op mijn vragen, en ten tweede loopt hij gewoon zomaar weg. Ik wil echt wat het beste is voor die jongen, maar als hij er niet voor openstaat kan ik ook niks doen. Zijn probleem. Al was ik reuze blij geweest als hij dit aan mij had gevraag. Dat ik eindelijk alles aan iemand zou kunnen vertellen, iemand inplaats van mijn therapeut. Nee iemand die daadwerkelijk mij dagelijks ziet. Mij ziet op een andere manier dan hoe ik echt ben. Ik zou alles tegen die jongen willen vertellen, maar in plaats daarvan word ik boos. Ik zeg niks meer tegen hem en hij niks tegen mij. Waarom? Het is mijn schuld. Waarom werd ik überhaupt boos? Ik ben juist degene die in precies dezelfde situatie zit, maar toch ben ik degene die er mee zit? Ik snap er helemaal niks meer van.

Matthy.
Eigenlijk begint mijn therapie pas over een uur, maar als ik nu ga rijden ben ik maar een half uurtje te vroeg, dat zal ze toch vast niet erg vinden? Ik loop hetzelfde gebouw weer binnen en vervolg mijn weg naar onze vaste kamer. Die kamer is gevuld met mijn gedachtes en problemen, die ik hopelijk nooit hoef te delen met meerdere mensen. Het is lastig, niemand kan zich zo erg inleven in mij. En daarom blijft het toch altijd moeilijk. Ik loop de kamer binnen. "Oh hey Matthy! Hoezo ben je zo vroeg?" vraagt ze. "Nou ik uhm, ik had een beetje ruzie met een vriend van mij, e-en ik wou hem even niet meer zien, d-dus ik dacht ik ga alvast naar therapie." zeg ik. Ze knikt begrijpend. "Dat begrijp ik helemaal! Zou je misschien over de ruzie willen praten?" vraagt ze. Ik zucht maar knik dan toch. "Nou.."
___________________
ff een reminder dat ik trots op je ben.
maakt niet uit hoeveel fouten je maakt x