therapy

alweer te laat

Matthy.
Ik haast me naar mijn auto, wetende dat ik nooit meer op tijd ga komen voor werk. Als ik na een snelle 20 minuten dan toch eindelijk op werk ben gekomen, ben ik nog steeds gewoon 20 minuten te laat. Ik ren half naar de deur toe en probeer zo onopvallend het kantoor binnen te lopen. Maar vanaf het moment dat ik de deur open, kijkt iedereen me met grote ogen aan. Ik begin een beetje in paniek te raken. Ook word ik steeds duizeliger. "Matthy!" schreeuwt Raoul. Al hoor ik het heel erg zacht. "W-wat zei je?" vraag ik zo normaal mogelijk, terwijl mijn zicht nog steeds slecht is. "Ik vroeg waarom je alweer te laat bent." zegt hij. Het komt nog steeds maar half binnen. "Ik-i.." Ik probeer nog zinnen te vormen maar ook dat gaat niet meer. Voor mijn gevoel gaat alles heel sloom, hoe ik bijna in slowmotion neer val op de grond. Ik hoor nog mensen heen en weer rennen en voordat ik het weet valt mijn zicht en gehoor compleet weg.

Robbie.
"Matt!" roep ik naar hem. Shit shit, hij is flauw gevallen. "Matthy, Matthy hoor je me?" vraag ik in paniek. Hij reageert niet, zijn hart klopt nog wel, maar in een ongezond snel tempo. Zijn zicht en gehoor zijn volgens mij allebei weggevallen. "Fuck. Raoul pak ff een natte doek ofzo!" zeg ik. "Maar-" "Raoul ga nou maar!" zeg ik. Hij knikt snel en rent naar de keuken. Milo en Koen staan net als mij om Matthy heen. "Godverdomme Matt.." zeg ik. Raoul komt terug met de natte doek, ik dep hem een beetje tegen Matt zijn voorhoofd aan. Hij opent voorzichtig zijn ogen. "Matt!" zeg ik. "Ik.." "Zeg maar even niks en doe maar rustig." zeg ik. Hij knikt voorzichtig. "Ben ik.." begint hij zijn zin. "Ja je bent flauwgevallen, Matthyas." zeg ik. Hij slikt even. Heb ik iets verkeerds gezegd? Ik zucht even. "Ga maar even op de bank zitten." zegt Milo. Matthy strompelt naar de bank en gaat zitten. "Heb je iets nodig maatje?" vraagt Koen. Hij schud nee. Ik zie gewoon aan hem dat er iets is wat hij niet wil vertellen.

Matthy.
Shit, ik ben flauwgevallen op werk. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb de laatste tijd mega veel stress, ik kom bijna altijd te laat op werk, tijdens de video's ben ik afwezig.. en ik mensen maar vertellen dat het goed met me gaat. Ik weet het gewoon niet meer. Het ging zo goed met me, oprecht. Maar het is net alsof ik weer terug val in dat zelfde zwarte gat, en ik weet oprecht gewoon niet meer wat ik er mee aanmoet. Ik praat er wel over met mijn therapeut, maar het lijkt niet heel erg te helpen. "Zeker dat je niks nodig hebt?" vraagt Raoul. "Zou je mijn airpods en telefoon willen pakken?" vraag ik. Hij knikt. Als hij eventjes later terug komt met beide, open ik meteen spotify en zet mijn playlist aan. Nee niet mijn leuke feest playlist, een playlist met liedjes waar ik me in kan vinden, waar ik rust in kan vinden. Zoals 'Lost cause' van Hannah Georgas. Ja, je zou kunnen zeggen dat het een jank lied is, maar soms helpt dat me juist wel. En de lyrics is te real. 'No one wants to see somebody fall to their knees, crying.'
Want weet je? Mensen zeggen dat ze je willen begrijpen, maar dat kunnen ze toch niet. Dus waarom de moeite doen om het uit te leggen?

Robbie.
Matthy lijkt zich zelf helemaal af te zonderen van de rest van de wereld, nu hij zijn airpods in heeft gedaan. Misschien is dat maar beter voor hem ook op dit moment. "Pst jongens." zeg ik. Ze kijken allemaal op. "Misschien kunnen we beter allemaal weer ons eigen ding gaan doen en Matthy een beetje met rust laten. Als hij zich zelf straks beter voelt, komt hij wel naar ons toe." zeg ik. Ze knikken allemaal en lopen terug naar hun bureau. Ook ik doe het zelfde nadat ik nog even Matthy heb aangekeken. Als ik dan achter mijn bureau zit, kan ik mijn gedachtes er niet bij houden. Ik probeer gewoon mijn video te editten, maar ik maak me steeds zorgen om Matthy. Hij kan heus voor zichzelf zorgen, dat weet ik, maar toch. Ik weet ook niet meer precies wat er op het feest was gebeurd. Ja ik heb veel met Matthy staan praten, maar over wat? Ik heb echt helemaal geen idee meer.

Matthy.
Ik focus me gewoon alleen maar op mijn muziek, niks anders. De jongens zijn volgens mij ook allemaal weer aan het werk gegaan. Het maakt me even allemaal niks meer uit. Wanneer dan het lied 'I know you' van Faye Webster op komt, krijg ik waterige ogen. Niemand zal ooit begrijpen hoe veel dit lied voor mij betekent. Ik zie dat Robbie voor me komt staan en bukt. Ik probeer snel mijn tranen weg te knipperen. "Gaat het?" vraagt hij me. "Ja hoor. Het is gewoon een liedje dat veel voor me betekent." zeg ik. Niet helemaal gelogen, ja dit lied betekent veel voor me, maar natuurlijk is er meer dan dat met me aan de hand, veel meer zelfs.
____________
mijn love naar dit boek is niet te beschrijven.