therapy

fuck..

Matthy.
"En nu hebben we dus ruzie, nou ja dat denk ik." zeg ik. "Nou het klinkt niet perse als ruzie, maar meer als een discussie misschien?" zegt ze. Ik haal mijn schouders op. "Laten we ergens anders over beginnen." zegt ze. "Je hebt het boek meegenomen toch?" vraagt ze. Ik knik en overhandig haar het boek. Ze bladert razendsnel door het boek heen, geen idee waar ze naar opzoek is. Als ze dan blijkbaar de juiste pagina heeft gevonden, draait ze het boek om naar mij en houd haar vinger onder een bepaalde regel. "Lees dit eens hardop voor." zegt ze. Ik richt mijn ogen op het boek dat voor me ligt. "Ruzie met je beste vriend of vriendin, komt altijd goed als de vriendschap goed is." zeg ik. Ze knikt. "Zou je ook de zin daaronder voor me willen lezen?" vraagt ze. Ik knik en richt mijn ogen weer op het boek. "Een ding is zeker. Pas als je alles aan elkaar heb verteld, zul je elkaar weer in de ogen kunnen aankijken." spreek ik uit. Wat is dit voor shit.

Robbie.
Ik haast me snel naar therapie. Na mijn ruzie met Matthy was ik helemaal de tijd vergeten en kom ik bijna weer te laat. Ik zoek snel ons vast kamertje en klop op de deur. Meteen doet mijn therapeut open. "Hey Robbie! Alles oké?" vraagt hij. "Ik uh- nou ja maar uh-" "Ga maar eerst eventjes rustig zitten." Ik knik en neem plaats op de stoel tegenover hem. "Is er iets gebeurt vandaag?" vraagt hij. "Nou uhm, ik had ruzie met een vriend van mij, eigenlijk heb ik ook geen idee meer waar de ruzie over ging, alleen ik kreeg helemaal stress en kwam toen ook nog bijna telaat en-" "Rustig Robbie, het is allemaal oké."

Matthy.
Nadat ik de zinnen heb gelezen, kijk ik haar nog steeds met een rare blik aan. "Je kunt het beste met hem gaan praten Matthyas." zegt ze. Ik zucht weer omdat ze me Matthyas noemt, maar ik besluit er niet verder op in te gaan. "Maar hij is boos op me." zeg ik, terwijl ik eigenlijk geen idee heb of hij daadwerkelijk echt boos is. "Weet je heel zeker dat hij boos is?" vraagt ze. "Nou uhm, hij reageerde wel boos, maar dat kwam misschien omdat ik per ongeluk best wel bot op hem reageerde." zeg ik. "Zou hij daarom boos zijn?" vraagt ze. "Nou ik denk het niet, want zo is hij niet." zeg ik. "Misschien ben jij gewoon boos, niet op hem, maar op jezelf. Misschien ben je gewoon boos op hoe je reageerde op hem." zegt ze. Daar zit wel wat in, want dat zijn daadwerkelijk mijn gevoelens.

Robbie.
"Heb je vaker ruzie met hem?" vraagt hij. Ik schud nee. "Nooit. We hebben nooit ruzie." zeg ik. Hij knikt begrijpelijk. "Misschien is dit wel helemaal geen ruzie, misschien hebben jullie dit gewoon verkeerd aangepakt." zegt hij. "Ja dat zou best kunnen, maar wat moet ik dan doen?" vraag ik hem wanhopig. "Ga met hem praten Robbie. Of je het nou wil of niet. Ik help je maar al te graag dat weet je, alleen ik kan het niet voor je oplossen als jij niet tegen hem gaat praten." zegt hij. Ik zucht. "Ja oké. Je hebt gelijk." zeg ik. "Dus wat ga je nu doen om het op te lossen?" vraagt hij. "Hem bellen?" vraag ik. Hij schud nee. "Ik zou naar hem toe gaan. Je kunt dit beter in het echt met hem bespreken dan als je hem gaat bellen."

Matthy.
"Maar wat als hij niet met me wil praten?" vraag ik. "Natuurlijk wil hij dat wel. Als jullie echt zulke goede vrienden zijn, als wat je mij verteld, voelt hij zich hier ook sowieso kut over. Je moet het er gewoon met hem over hebben." zegt ze. "Oké, maar ik heb geen idee waar hij is?" vraag ik haar. "Misschien moet je even rustig in de auto zitten en hem een berichtje sturen of je met hem kan praten." zegt ze. "Dat zou wel kunnen werken ja." zeg ik overtuigend. "Succes Matthy, jij kan dit ja?" Ik knik blij naar haar.

Robbie.
"Ik ga met hem praten, want dat is de beste optie toch?" vraag ik. "Zeker weten." zegt hij. Ik knik glimlachend naar hem. "Robbie, weet dat zelfs als we geen afspraak of iets hebben, je altijd kan bellen als er iets mis is. Ik sta altijd voor je klaar, vooral tijdens de moeilijke tijden." zegt hij. "Echt oprecht dankjewel. Ik ben zo blij dat ik de stap naar therapie heb gemaakt, want ik weet waar ik nou zou zijn zonder." zeg ik. "Ik ben blij dat het je helpt Robbie. Je verdiend het om blij te zijn." zegt hij. Ik bedank hem nog even en vervolg mijn weg naar de gang.

Matthy.
Als ik mijn therapeut bedankt heb en gedag heb gezegd, loop ik door naar de gang. Ik laat aan de mevrouw achter de balie nog even weten dat ik ben geweest, waarna ik mijn weg naar buiten wil vervolgen. Net voordat ik bij de schuifdeuren ben aangekomen, bots ik alweer tegen iemand aan. "Sorry het spijt me zo." zeg ik. "Geeft niets." hoor ik een bekende stem zeggen. Ik kijk omhoog waardoor ik hem recht in zijn ogen aankijk. "Wacht Matthy? Wat doe jij nou hier?" vraagt hij. "Fuck.." fluister ik.
________________
cliffhangerrr....