therapy

overgeven

Robbie.
"Probeer gewoon wat je kunt en als het niet gaat stop je, ja?" vraagt Raoul me. Ik knik lichtjes, godverdomme. Ik dacht dat hij me wel zou begrijpen, blijkbaar niet dus. De eerste ronde kreeg ik een salade voor me, hier heb ik niet zo'n problemen mee, vooral omdat er heel weinig calorieën inzitten. De tweede ronde krijg ik een flesje vitamine water, al is dit niet heel gezond, gaat het me nog best redelijk af. Bij de derde ronde krijg ik een Milka oreo reep, godverdomme. Ik kijk op de achterkant en zie dat er tantoe veel calorieën inzitten. Ik besluit het meer op te eten, omdat anders de andere jongens het ook gaan opmerken, alleen wat ik wel wat ik straks ga doen. Nadat we klaar zijn heeft Milo gewonnen, verassend. Ik voel me nog steeds schuldig dat ik heel die reep heb opgegeten.

Matthy.
Robbie kijkt heel de tijd met afschuw naar zijn eten, ook kijkt hij heel de tijd naar de achterkant van de producten. Zou hij naar de calorieën kijken? Vast niet, daar let Rob niet op toch? Ik zucht. Ik kijk Rob met medelijden aan, wat hij blijkbaar opmerkt. Hij kijkt me vragend aan, ik maak een teken van laat maar zodat ik hem niet ongerust maak. Maar hij was ook al heel de tijd zo bleek, dat kan never nooit goed zijn. Zodra we klaar zijn lopen we allemaal terug naar onze bureau's. Robbie zit nog geen 5 seconde voordat hij wegloopt, geen idee waarheen, maar het was net alsof hij haast had of iets. Ik zoek er niks achter en focus me gewoon op mijn werk, hij zal vast gewoon een beetje misselijk zijn misschien van de eetwedstrijd. Dat gebeurt mij ook wel eens.

Robbie.
Ik probeer na de eetwedstrijd zo onopvallend mogelijk weg te lopen. Ik voel Matthy zijn ogen nog in mijn rug branden, maar ik negeer het volledig. Ik loop naar de toiletten toe en draai de deur op slot. Ik ga met mijn hoofd boven de wc hangen en steek een vinger in mijn keelgat, waardoor ik mezelf laat overgeven. Ik hoop maar niet dat de anders jongens iets opmerken, want dan ben ik de sjaak. Ik doe dit nog zo'n drie keer totdat het voor mijn gevoel er allemaal uit is. Eerst voelde ik me schuldig dat ik die chocolade reep had gegeten, maar nu is het schuldgevoel nog groter nu ik dit weer heb gedaan. Wat doe ik mezelf toch allemaal aan? Ik spoel alles door en draai de deur weer van zijn slot af. Ik spoel m'n mond weer om met water. Ik blijf mezelf aankijken in spiegel, maar hoe langer ik kijk, hoe erger de gedachtes allemaal worden.

Matthy.
Ik hoorde iemand kots geluiden maken, iedereen zit hier nog, dus de enige doe het kan zijn is Robbie. Hij zag er wel ziekjes uit, maar niet zo ziek dat je er zo erg van moet overgeven. Ik vertrouw de situatie niet helemaal, dus ik besluit naar de wc's te lopen. Als ik daar Robbie verslagen tegen de muur aan zie zitten, weet ik even niet meer wat ik moet. "Gaat alles wel goed Robbie?" vraag ik. Hij schrikt, hij had dus blijkbaar niet door dat ik was binnengekomen. "Oh uhm ja hoor, ik kreeg even een uh migraineaanval, ja dat." zegt hij ongeloofwaardig. "Mhm you sure? Zo klonk het namelijk niet." zeg ik. Hij verstijfd als ik mijn zin uitspreek. "Hey ik uhm, bedoelde er niks verkeerd mee ofzo." zeg ik er snel achteraan. "Nee weet ik.." zegt hij. "Maar vertel me Rob, wat is er nou echt aan de hand." zeg ik hem. "Wil je het echt aanhoren?" vraagt hij me. "Tuurlijk, anders was ik hier niet naartoe gekomen." zeg ik. Er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht.

Robbie.
"Ik uhm, heb mezelf laten overgeven.." zeg ik zachtjes. Ik durf zijn reactie niet te zien, bang dat hij boos word, of misschien nog wel erger, teleurgesteld. "Hey Robbie, kijk me eens aan." zegt hij. Ik til mijn hoofd omhoog en kijk hem recht in zijn ogen aan. "Het is oké." zegt hij. Is het oké? "Maar ik- huh?" zeg ik verbaasd. "Natuurlijk is het niet gezond en moet je het vooral niet nog een keertje doen, maar ik begrijp je." zegt hij. "Je begrijpt me?" zeg ik vragend. "Hoe gek het ook klinkt, ik begrijp je echt. Ik heb dit zelf ook vaak genoeg gedaan na alles wat ik zou eten. Maar dan zou het schuldgevoel van het overgeven, nog erger zijn dan dat van het eten." zegt hij. Wow, hij heeft zojuist mijn hele situatie beschreven. "Maar hoe ben je er mee gestopt?" vraag ik. "Ik ben daarvoor naar een psycholoog geweest, die me er mentaal doorheen heeft geholpen." zegt hij.

Matthy.
"Maar huh? Je zit toch nog steeds in therapie bij een psycholoog?" vraag ik. "Dat klopt, maar niet meer voor mijn eetproblemen. Ik zit er voor mijn mentale problemen, maar ook voor mijn zelfbeschadiging. Het gaat beter met me, maak je maar geen zorgen. Maar ik heb soms even een steuntje in de rug nodig om op het goede pad te blijven. Zodat ik niet terugval in die diepe put waar ik eindelijk uit was gekomen na al die lange tijden." vertel ik hem.
________________
doei ;)