Diagnoza: bujna wyobraźnia

Rozdział 17

Wyczekiwałem tego piątku, jakby miało od tego zależeć moje dalsze życie.

Nie miałem pojęcia, czego mogę się spodziewać. Naprawdę bardzo liczyłem na to, że wyjaśnimy sobie wszystko na spokojnie i może nawet podpiszemy jakiś rozejm. Albo przynajmniej będziemy traktować się znośnie, zamiast dogryzać sobie na każdym kroku.

Jakie było moje zdziwienie, jak już w czwartek w szkole nie było Lucy ani... Małgosi. Ta druga co prawda napisała mi, że źle się czuje i zostanie w domu, ale coś mi tutaj śmierdziało. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Lucynka również się nie zjawiła. Próbowałem siebie przekonać, że to znowu moja głowa płata mi figle, co było zrozumiałe, w końcu podświadomie stresowałem się tą rozmową, a dobrze wiedziałem, jak wpływa na mnie dawka nawet minimalnego stresu.

Postacie snuły się za mną, dotrzymując mi żwawego kroku po korytarzach. Na drzewach siedziały bociany, a myśli rozpierzchły się jak dzieci w podstawówce po ostatnim dzwonku.

Nawet nie próbowałem przed sobą udawać, że słucham tego, co z pasją wykładali nam nauczyciele. Dzień zleciał mi na szeregu czynności, które wykonywałem automatycznie od samego rana: wstań, zjedz śniadanie. Ubierz się, załóż plecak. Idź do szkoły, przetrwaj tam osiem godzin. Powrót. Pomóż ojcu, żeby potem nie narzekał. Pójdź spać.

I tak nastał piątek. Osobiście sam chciałem nie przyjść i dzień najlepiej przespać do jakieś szóstej popołudniu, kiedy to miałem widzieć się z Lucy. Nie wiedziałem, jak mogę zabić ogrom tego czasu, który mnie przytłaczał. Ręce pociły mi się niemiłosiernie, tak jak reszta ciała i wiedziałem, że po skończonych zajęciach czeka mnie zimny prysznic.

Woda obmyła ze mnie zmęczenie i orzeźwiła, ale dłonie nadal mi się trzęsły. Na przedramieniu dalej miałem ślad po moich usilnych próbach sprowadzenia się na ziemię. Plułem sobie za to w brodę aż do dzisiaj; nie wiedziałem, że stać mnie było na takie rzeczy, ale to tylko pokazywało, w jak marnym stanie ostatnio się znajdowałem. I jak bardzo się w nim pogrążałem, próbując zachowywać się w miarę normalnie.

Kiedy wybiła odpowiednia godzina, narzuciłem na sobie zwiewną koszulkę i ruszyłem w stronę domu Lucyny, gdzie się umówiliśmy. Dziwiłem się, że chciała spotkać się u siebie, ale czułem, że prawo do prywatnych pytań straciłem jakiś czas temu, więc po prostu zgodziłem się.

Drzwi jej domu były otwarte, więc wszedłem do środka. Grzecznie zdjąłem buty i udałem się w głąb domu. Spotkała mnie przeraźliwa cisza, ale aż do czasu, kiedy nie usłyszałem bluźnierstw Lucy.

Próbowałem zlokalizować źródło tego dźwięku i byłem mocno zdziwiony, kiedy ten zdawał się dobiegać z łazienki. Zapukałem nieśmiało i nie zyskując żadnej odpowiedzi, wszedłem do środka, zmartwiony jej głębokimi westchnieniami.

Spodziewałem się wiele, ale nie zobaczenie Lucy nagiej od pasa w dół, która siedziała na toalecie i Małgosi, która klęczała obok niej, trzymając ją za ręce.

— Przepraszam — rzuciłem tylko i wycofałem się w stronę drzwi.

— Igor, zostań — poleciła mi Małgosia i stanąłem, patrząc się na nie ciekawskim wzrokiem.

W ogóle nie mogłem rozszyfrować o co tutaj chodziło. Mrugałem oczami, będąc przekonany, że to kolejne moje urojenie, jakaś chora wizja, ale nie; Lucy dalej siedziała na kiblu, a Małgosia dalej klęczała obok niej.

— Co tutaj się dzieje?

— Ugh, zaraz się porzygam — odezwała się słabym głosem Lucy. — Możecie dać mi chwilę?