Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
mauroicardi ve diğer 18.937 kişi beğendi
emilie you know i'm no good
bu gönderinin yorumları kapatılmıştır.
_____
İki haftanın bana bu kadar iyi gelebileceğini düşünemezdim, üzerimdeki tüm gerginlik kuş olup uçmuş gibiydi.
Paris'te iken kendimi küçük bir kutunun içinde gibi hissediyordum, sürekli aynı yüzler, aynı günler... Sanki dünyanın bütün ağırlığı içimde bulunduğum bu kutunun üzerine çöküyordu. Kutu ufalıyor, ufalıyor ve içimde sürekli bir sıkıntı olmasına neden oluyordu. Boğuluyordum.
Mattheo'nun araştırmaları sonucunda çok güzel bir tatil köyüne gelmiş, yeni yüzler, yeni hayatlar tanımıştım. Çok fazla kişiyle İnstagram'dan takipleşmiş ve sonrasında konuşacağımıza dair birbirimize söz vermiştik. Yeni arkadaşlar edinmiştim.
Ve bu gün son günümüzdü, son kez sahile gidip piknik yapmıştık. Kusursuz denilecek kadar güzel sokaklarda dolaşmış, iki hafta boyunca yaptığımız alışverişler yetmezmiş gibi gördüğüm her güzel şeyi almaya devam etmiştim. Hem anı kalıyordu, hem de çok tatlılardı.
Eşyalarımızı toplarken içime yeniden bir negatiflik çöktü, yeniden Paris'e dönüyordum ve ne kadar kaçmış olsam da tüm sıkıntılar hala yerinde duruyordu. Bundan nefret ediyordum, kaçmak hiçbir işe yaramıyordu. Belki geçici olarak mutlu oluyordum evet ama sıkıntıların hiçbiri geçmiyordu.
"Emilie, yeniden yapma. Negatif düşünme, her şey düzelecektir emin ol. Onun yerine geçirdiğimiz bu iki haftayı düşün, mutluyduk ve mutlu ayrılacağız. Tamam mı?"
Birbirine bastırdığım dudaklarımı gülümsemek için zorladım. "Tamam."
Eşyalarımızı tam toplamamıştık, uçağımız gece olduğu için burada tanıştığımız bazı arkadaşlarla son kez görüşecektik bu akşam. Her şey planladığımız gibi mükemmel bir akşam olmuştu ve biz uçak kalkmadan üç saat önce eve tekrar gelmiş tüm eşyalarımızı toparlayıp havaalanına gitmiştik.
Yorgun bir gün geçirdiğimiz için uçak yolculuğunda çok konuşmamış ikimizde uyuyakalmıştık. Yüzüme vuran ışıkla elimi gözlerimin önüne siper etsemde çok geçti, uyku bedenimi terk etmişti. Gözlerimi birkaç defa kırpıp ovuşturdukta sonra hala uyuyan Mattheo'yu uyandırdım.
İnişe az kalmış görünüyordu ki herkes toparlanıyordu. Mattheo uykulu gözlerle nerede olduğunu anlamaya çalışırmış gibi etrafa bakarken ona güldüm ve dalgalı saçlarını karıştırdım.
