Would be mine, forever?

chapter_4{Zawgyi}

"သားကဒီမိသားစုမွတကယ္အေရးမပါခဲ့ဘူးလား"

သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ေန႔ရက္တိုင္းကအျမဲလိုလိုရုိးရွင္းေနခဲ့တာေလ၊
ဘာလဲ...သူ႔ကိုဘာလို႔မသိေစခဲ့ၾကတာလဲ၊သူကဒီမိသားစုမွာအေရးမပါခဲ့တဲ့ကေလးသာသာဘဲလား။ဘာမွအသံုးမဝင္ဘူးလို႔ဘဲ
သတ္မွတ္ထားၾကတာလား။
ကြ်န္ေတာ္လည္းေယာက်ာ္းေလးတေယာက္ပါမား၊မားတို႔အတြက္အခက္ခဲေတြအဆင္ေျပေအာင္အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားေပးႏိုင္တာေပါ့။
အခုေတာ့ဘယ္ကေနဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့အေႂကြးဆိုတာႀကီး
ေတာ္ရုံတန္ရုံမဟုတ္ဘဲဒီအိမ္ႀကီးပါ ပါလာသည္။

"မား ဘာေၾကာင့္အေႂကြးေတြကဒီေလာက္ထိမ်ားေနရတာလဲဟင္ၿပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္မသိေလာက္တဲ့ထိသိုဝွက္လာၾကတာ..ဘယ္ေလာက္ထိအေရးႀကီးေနရတာလဲဟင္"

သူ႔၏လက္ဖ်ားေအးေအးႏွင့္အေမျဖစ္သူ၏လက္ကိုဆုပ္ကိုင္အေမးေၾကာင့္မားရဲ႕တိုးသက္ေသာသက္ျပင္းငယ္ေလးသဲ့သဲ့ကိုလည္းသူၾကားလိုက္ပါသည္။မားပံုစံကအေႂကြးေၾကာင့္ပူေလာင္သည္ထက္တစံုတခုေသာအေၾကာင္းအရာကိုဖယ္လၽွိုဳျခင္းေၾကာင့္ခံစားရသည့္ႏွယ္။

"သား..မားတခုေျပာခ်င္တယ္..အရာအားလံုးကသားထင္ေနခဲ့သလိုခ်ည္းမလြယ္လွဘူး
အခုခ်ိန္မွာသားလုပ္ရမွာကေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္ဖို႔~~
သားေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔အလုပ္ရဖို႔အဆင္သင့္
သားသာအလုပ္ရၿပီဆိုတာနဲ႔မား တို႔အေႂကြးေတြကလည္းေလ်ာ့သြားမယ္ဆိုတာပဲ"

သူကနားမလည္ဟန္နဲ႔ မားကိုၾကည့္ေတာ့မ်က္လံုးစံုမွိတ္ရင္းေခါင္းသာၿငိတ္ျပေနရုံမွလႊဲမည္သည့္အေျဖကိုမွမရခဲ့ေပ။
     
                 ****

<ေဟးးဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ခ်ိဳင့္ေပးျပန္ေတာ့မယ္>

<ရွက္ေနတာလား..ဟင္>

ေမႀကီးကိုေဆးကူလက္စပန္းကန္ကိုေဘစင္ေပၚခဏခ်ကာ
ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီးအကိုက္ခံခဲ့ရတဲ့လက္ညိႇုးေလးကိုၾကည့္ရင္းသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြကအလိုလိုအေပၚတက္ေနမိတာတဲ့ေလ။

<မင္းကေခြးေလးလား>

<ေခြးေတာ့မဟုတ္ဘူး
ဒါေပမဲ့လူမဟုတ္တဲ့လူကိုေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကိုက္တတ္တယ္..အဲ့ဒီလူကခင္ဗ်ားေလ>