Kim Taehyung, annesinin yoğun ısrarları sonucunda daha fazla dayanamayarak kendine evlenecek birini bulur. Fakat bulduğu kişi annesinin kendisine sunduğu şartları hiç karşılamıyordu.
Semetae x Ukekook!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba, gecikme için çok üzgünüm. Bolca yorum yapıp, +20 vote verirseniz yeni bölümü 3 gün içinde yazar koyarım. Çok teşekkür ederim. ♥
-
Zangır zangır çalan telefonum gecenin bilmem kaçında gözlerimi açmamı sağlamıştı. Bu saatte hangi deli arardı ki? Önemsemeyip telefonun sesini kısmış ve uykuma geri dönmeyi tercih etmiştim. Ta ki telefon bir kez daha çalana kadar. Bu sefer telefonu elime almış ve çağrıyı ismine bakmadan cevaplamıştım. Gözlerimi açmakta zorlanıyordum.
"Alo?"
"Jungkook uyandın!" Hoseok hyungun sesi anında yataktan kalkmamı sağlarken, arkadan gelen sesler kalbimi ağzıma getirmişti. Siren sesleri vardı.
"Hyung, ne oluyor orada?"
"Jungkook, lütfen gel." Hyungun ağladığını yeni idrak ederken, deli gibi panik yapmaya başlamıştım. Telefonun sesini hoparlöre verip onu bir köşeye bırakmış ve gece uyumadan önce çıkardığım gri pijamamı giyinip, üstüme de siyah tişörtümü geçirmiştim. "Tamirhane yanıyor! Hiçbir şey kalmadı."
Elime telefonumu alıp kapının önüne gelmiş ve dışarı çıkarken giydiğim terliklerimi alıp, giyinmiştim. O an çorapla, ayakkabıyla falan uğraşamazdım.
"Hyung sen ne diyorsun? Nasıl çıktı yangın?"
"Sen gel konuşuruz." Hyung telefonu kapattıktan sonra sıkıntı içinde ofuldayıp, telefonu pijamamın cebine atmış ve evin anahtarlarını aldığım gibi evden çıkmıştım.
Hiç durmadan koşmaya başlarken gecenin bu saatinde yolların boş olduğuna cidden sevinmiştim. Hoseok hyungun tamirhanesi aynı zamanda kaldığı eviydi ve evinden geriye hiçbir şey kalmaması demek...
Bu korkunçtu.
Beş dakika sonra tamirhanenin önüne geldiğimde gördüğüm manzara gerçekten korkunçtu. İtfaiye ekipleri yangını söndürmeye çalışıyordu, ortalık toz dumandı. Dumanı çekince öksürmeye başlamıştım, gözlerim bu mahşer alanında Hoseok hyungu seçmeye çalışıyordu.
"Hyung!" gözlerimle ararken aynı zamanda sesimle de ona ulaşmaya çalışıyordum. Yangın nasıl çıkmıştı bilmiyorum ama o anda hyung uyuyor olabilirdi! "Hoseok hyung!"
"Jungkook, buradayım." hyungun sesini duyduğumda silüetini görmem de uzun zaman almamıştı. Yanında Jimin vardı, birbirlerine sarılarak ağlıyorlardı. O an yanan şey içim, kalbim olmuştu. Hemen Hoseok hyunga koşup, ona sarılırken omzumda ağlamasına izin vermiştim.
"Nasıl oldu?"
"Bunu o yaptı." Jimin'in sesiyle başımı kaldırıp, ona baktığımda burnunu çekerek hâlâ yanarak kül olmaya devam eden tamirhaneyi izlediğini görmüştüm. "Biz çalışıyorduk, hyung kalan son işleri de halletmemiz gerektiğini söylediğinde biraz daha kalmıştım. Sonra o ve adamları geldi, biraz konuştu Hoseok hyung ile. Dövdürecek sanmıştım ama o burayı gözünü kırpmadan yaktı ve adına göz dağı verdi."
