In a small coastal town nestled in the rolling hills of Villahermoso lives Mari, a girl suffering from depression and suicidal thoughts, has hit rock bottom in life. She had lost hope and doesn't see any reason to go on living anymore. Her life chan...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
MARI
Hindi ko alam kung paano ko haharapin si Wes matapos niya akong i-ahon mula sa nagwawalang dagat at pinigilan sa plano kong mangyari.
Alam kong aware siya sa kung anong nangyari pero imbes na sabihin ang totoo sa mga ka-baranggay namin ay sinabi niya lamang na na-migraine lang ako. He really knows that people in town adore me, and he cares on what they'll think about me if they knew that I attempted to do that. Wes really is something.
"Bakit mo naman nagawa yun hija? Labing-anim ka palang, marami ka pang mararanasan sa buhay"
Napatitig ako sa doctor nang dahil sa mga salitang isinambit niya.
Umupo ako't sumandal sa pader "'Yun na nga po doc e. Marami pa akong mararanasan at iniisip ko pa nga ang mga iyon ay parang sumusuko na ako. Ayaw ko na nga sa nangyayari sa akin sa kasalukuyan, sa mga susunod na taon pa kaya?"
Huminga ako ng malalim matapos kong sabihin ang mga katagang iyon.
Doc smiled genuinely "What I meant is good life experiences. Malay mo, 10 years from now, magiging sikat ka dahil. . .well, nakaka-antig sa puso ang mga tula mo?"
My eyes widen "Doc, who told you that I wr--"
"It was just an example though . . . but giving it a shot won't hurt? Expressing your feelings through literature helps people's mental health. And besides, you're good with words"
Gusto kong sabihin kay doktora na matagal na naman talaga akong nagsusulat ng mga tula. It started when I was 11 when I heard about Langston Hughes from the play Raisin in the Sun. There's something about his poem "Harlem" when a line from it states that "What happens to a dream deferred?" because I, too, wonder what will actually happen.
I love poetry so much. I actually own tons of books of it to the point that I got inspired and wrote my own. I write as my coping mechanism, I write about my dreams, my fears, my hopes and how life makes me feel. Of course, I write secretly not until Wes eventually found it out, pakielamero kasi.
"Everything is fine now, just take your meds regularly and make the best out of your life"
"Salamat, doktora"
Kaagad akong nagpalit ng damit, ayaw ko namang lumabas sa hospital na suot pa rin ang hospital gown.
"Ah doc, ilan po ang bayarin? Babaya--"
"Don't worry about that. Your sister paid it already"
I smiled sadly after hearing it. Sigurado akong napilitan lang siyang bayaran ang bayarin kasi hindi niya naman talaga gawain yun. She's not my real big sister afterall.
Tulad ng inaasahan ay walang bumisita sa'kin, not even my mom--as if.
Nasa sahig lang ang tingin ko habang naglalakad palabas ng hospital at nagmamadali. Isa na ata sa pinaka-ayaw ko sa mundo ay ang halo-halong amoy ng hallway ng hospital.
