In a small coastal town nestled in the rolling hills of Villahermoso lives Mari, a girl suffering from depression and suicidal thoughts, has hit rock bottom in life. She had lost hope and doesn't see any reason to go on living anymore. Her life chan...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I spent the rest of my day inside my room, bed rotting, after the long lecture my mom gave to me. It's not like I really thought she would be very concerned about my behavior, it's just that I expect her to be the mother that she is to me.
But she didn't. And it's fine, I guess.
Kinaumagahan ay hindi pa rin ako lumalabas sa kwarto ko. Ilang beses na akong tinatawag ng mga kasambahay pero ni pag-sagot ay di ko magawa.
It's already 12 noon and it would be a big fat lie if I say I'm not hungry. I just skipped breakfast so my stomach hurts now. Kaya kahit labag sa loob ay lumabas ako ng kwarto.
There, I saw Ate Karen with her laptop doing work while eating a sandwich, kakagising niya pa ata dahil sa gulo ng buhok niya.
She glared at me and then continued doing her work. Wala naman akong sasabihin sakanya kaya hindi ko rin siya pinansin. I just grabbed some snacks and was about to go back to my room when ate called me.
"Wes said he'd be waiting by the shore"
Bigla ko namang naalalang ibabalik na pala ni Wes ang nabasa kong notebook.
"O-Okay---"
"Subukan mo lang talagang gawin ulit ang kaartehan mo, ipapadala na talaga kita sa mental. A-Ayaw kong may baliw akong kapatid"
My eyebrows met when she said that, I didn't know after all the hurtful words that she told me, she still consider me as her sister.
Hindi na ako sumagot pa at kaagad na tumungo sa dalampasigan. Tulad ng sabi ni ate ay nandoon nga si Wes at tahimik na naghihintay habang hawak ang notebook ko. Nang makalapit na ako sakanya ay umupo rin ako sa buhanginan at tinitigan rin ang karagatan.
Lumingon siya sakin at kaagad na ngumiti "Kumusta?"
That one word means everything to me so I didn't realized when my tears rolled down my cheeks once again.
"Iyakin ka talaga e no?" ani Wes sabay bigay ng panyo sa'kin "Hindi pa'to gamit, napilitan lang akong bilhin to doon sa La Paz"
"Hindi naman ako maarte" ika ko sabay tanggap ng panyong alok niya at kaagad pinunasan ang mukha.
"So. . . kumusta ka nga?"
"Ayaw kong mag-sinungaling Wes. Consider the obvious"
I heard him sigh "Ano nanamang nagyari don sa bahay niyo? Inaway ka nanaman ba ng ate mo?"
"Hindi naman" gusto ko pang magsalita ng may buong detalye kung bakit ang lungkot-lungkot ko pero hindi ko magawa, siguro dahil ganito naman talaga kasi ako, hindi nagbabahagi ano man ang nararamdaman ko.
Inakbayan ako ni Wes at nag-sulat ng kung ano sa buhangin "Alam mo Mari, ang buhay, tulad ng mga alon ng dagat, ay palaging nagbabago. Hindi naman ito palaging pareho mula sa isang sandali hanggang sa susunod, tumataas at bumaba rin ito, bumagsak at umuurong"
