Need a break - Jann ✓

Prolog

—✧—

  Kolejna noc, kolejny natłok myśli. Noce należą do tych najgorszych pór. Nie mamy czym zająć głowy, więc zaczynamy natarczywie myśleć.

Myślimy o naszym życiu, o tym co zrobiliśmy nie tak, że danej osoby już w nim nie ma.

Czasem, choć tego nie chcemy, nie nadążamy nad nimi, gonimy je, choć jest to jak niekończąca się pętla — nigdy nie zdołamy ich dogonić. Napływają tak szybko, że zaczynamy czuć się przytłoczeni.

W tedy w jakimś stopniu nie istniejemy. Zostajemy zamknięci w swoim umyśle i zaczynamy się w nim gubić.

Mkniemy wokół pytania; „Co by było gdyby..?” Choć nie znamy na nie sensownej odpowiedzi.

Przez dłuższe myślenie, nieświadomie tworzymy problemy, których nawet nie było. Które same tworzymy.

Myślimy.

Zastanawiamy się.

Myślimy.

— Porównujemy się.

”Czy zrobiłam coś nie tak?”

„Dlaczego ode mnie nie odpisuje?”

„A może jestem za gruba?”

Jedyną ucieczką jest zajęcie sobie głowy czymś innym. Czymś silniejszym od naszego umysłu.

— Bólem.

Zatracamy się w nim, a potem nie widzimy innego rozwiązania przed ucieczką od myśli, oprócz sprawienia sobie bólu.

— Uzależniamy się.

Od natarczywego myślenia i sprawiania sobie bólu.

Zamykamy się w sobie i nie widzimy już nic.

— Zaczynamy umierać.

A co jakby tak zrobić sobie przerwę? Położyć się wśród głębokiej i wiecznej ciszy, przez którą nie przedrą się nawet, te najsilniejsze myśli?

Poczuć pustkę, jednak nie tę spowodowaną utratą kogoś ważnego.

Pustkę, która jest pozytywna. Która jest lekka i nie sprawia, że odczuwamy w sobie ciężar świadomość. Bo przestajemy myśleć. Mamy pusty umysł i uśmiech na twarzy...

~*~

Hejo!

Cóż to moja pierwsza taka opowieść oraz pierwszy w życiu napisany fanfiction!!

Pomysł przyszedł mi tak nagle, kiedy walczyłam o 2 w nocy z katarem alergicznym.

Co mogę jeszcze napisać?

Mam nadzieję, że chodź trochę się spodoba. Nie mam też pojęcia czy na pewno poradzę sobie z taką typu książką.

Do następnego

⊂⁠(⁠◉⁠‿⁠◉⁠)⁠つ