Nothing Compares To You

IKA-LABING SIYAM NA KABANATA

IKA-LABING SIYAM NA KABANATA

"Wag.. I miss you, Ms. Reyes."

Putangina. Si Arthur.

Nung marinig ko ang boses nya, hindi ko mapigilang hindi magalit.

"How dare you?! Bakit alam mo ang bagong number ko?! Leave me alone!" naghi-histerical na sabi ko sa kanya. Nakakastress sya.

"Pls, let me explain.. Magkita tayo ngayon, we have to settle this."

"Settle what, Arthur? Alam mong matagal ng walang tayo at baka naman nakakalimutan mo yung dahilan kung bakit tayo naghiwalay?!" Sigaw ko sa telepono sa kanya. Grabeeeeee. Super high blood.

"Pupuntahan kita sa inyo ngayon, I'll explain everything."

"Don't you dare, Arthur!!!"

"Hindi tayo magkapatid."

Parang may malaking bombang sumabog ng marinig ko ang sinabi nya.

"What?!"

"Narinig mo ko, now, listen, pupuntahan kita sa inyo ngayon and I'll explain everything."

Tears started rolling down my face. Shit.

Binaba ko na ang phone.

Saka naman may biglang kumatok sa kwarto ko.

"Anak, okay ka lang ba? Papasok ako."

Agad kong pinunasan ang mga mata ko.

"Anak, bakit ka umiiyak?" ang tanong agad ni mama pagkapasok nya sa kwarto ko.

Tinignan ko si mama saka tuluyang naiyak. Lumapit siya sakin saka ako niyakap. Ang hirap ipaliwanag ng nararamdaman ko ngayon. Para nakong mababaliw.. After all these years, naniwala akong magkapatid kami.. Hindi naman pala.

"Mama... hindi ko kapatid si Arthur." mahinang sabi ko.

A/N: Comment kayo guys, love you! 😘