Dangerous Midnight Vampire Lover

XXVIII

MY BIRTHDAY

Chapter 28

TWO days since I begged to him. The pain.. nandito pa rin, hindi naman nawala. Sa araw-araw na dumaraan at oras, parang kahapon lang nangyari ang lahat... Hindi ko pa rin matanggap, na ako 'yong nandito, but, what can I do if he chose that girl over me? Wala rin diba. Pero hindi naman sa gano'n na susuko na 'ko kaagad.

It's past 12 in the morning. I can't sleep, ewan ko... parang hindi ako mapakali at gusto kong libutin ang mansyong ito, kahit na sinabi ni Leo na hindi ko dapat pinapakialaman ang mga nandirito. Out of curiosity, what should I do? Eh mismong sarili ko na ang nagtutulak kong ano ang dapat kong gawin.

Pag suway man ito sa 'kaniya. Wala akong magawa, siguro wala namang kakaiba rito. Gagala muna ako, para makatulog na rin. Though it's weird, na nililibot ko ang mansyon sa ganitong oras pero wala namang masama. Hindi naman nakakatakot. Wala naman sigurong multo rito.

I wear my soft bunny slippers and out of our room. I am wearing silky pajamas maroon. I softly caressed my tummy while walking. Ang dilim na ng pasilyo pero hindi naman ako natakot, I don't know why. Feeling ko safe ako. Feeling ko may protection ako. Isabay mo pa ang nakakatakot na mga kulog ng ulan at malalakas na kidlat, iyon ang nag sisilbing ilaw ng mansyon.

Napa angat ang aking tingin sa 4th floor. Halos wala akong makita dahil sobrang dilim. Sabi ni Leo, huwag na huwag raw akong pupunta roon. Nangako pa nga ako. Ngunit masusuway ko na ata siya ngayon.

Sorry Leo.

Dahan-dahan at walang ingay na humakbang papuntang apat na palapag. Mas lalo tuloy akong na curious kong bakit, ayaw ako papuntahin roon ni Leo. May itinatago ba siya, at ayaw niyang sabihin sa 'kin.

I deep sighed, nasa hagdan na ako at tinatanaw ang madilim na papunta no'n. Kong sa iba ito'y titignan baka nga matakot sila, dahil halos wala ng makita roon sa sobrang dilim. Pero ako wala akong makapang takot o kaba.

I shrugged. I continue to step upstairs. Step. Step. Step. Until I reached Leo's fourth floor. It's so dark. I don't see anything, but I'm not scared at all. Though, thanks to storm giving the light.

Parang wala namang masiyadong kakaiba. Paramg isang ordinaryo lang ito katulad sa una, pangalawa, at pangatlong palapag. Kaya bakit ayaw akong papuntahin rito ni Leo? Maski si Nanay Soleng nor Manong Jang hindi ko napapansin na pinapapunta nito sila rito.

There has a only one door. But not ordinary, sobrang laki nito. At napaka antique kong titignan ang pinto doble ang laki nito sa pinto ng mansyon.

Hindi ko maiwasang mamangha at haplosin iyon. I still thank the storm to give me light to see this. Hindi ko maintindihan ang mga naka ukit sa pinto, ang naiintindihan ko lang roon may hugis isang lobo. Namangha ako sa ganda no'n kaya napahaplos ako rito, ngunit gano'n na lang ang pagkabigla ko ng bumukas iyon. Roon ay inatake na ako ng kaba.

Pag bukas ay bumungad sa akin ang napaka dilim na loob ng silid. Hindi na iyon naabutan ng liwanag ng kidlat. Nahihipnotismo akong pumasok roon hawak-hawak ang aking tyan. Kasabay ng pag pasok ko ang pag ka rinig ko nang pag sarado ng pinto.

Hindi ko iyon pinansin o nilingon bagkus ay naglakad lamang ako ng dire-diretso kahit hindi ko alam kong saan ang patutunguhan ko. I stopped, naramdaman kong nag lumikot ang anak ko kaya hinaplos-haplos ko iyon.

Mula sa pagkakahaplos sa aking tyan, bumukas na lamang ang ilaw ng silid, dim iyon. At hindi ko maiwasang mamangha sa loob nito.

Mga sandata, hindi ako pamilyar. May mga pugot na ulo ng mga hayop ang naka sabit sa bawat itaas ng sulok ng silid. Ngunit ang mas marami ang tila luma na mga libro at mga inumin na kong tatawagin ay parang poision drink.