Chapter 17.2

856 105 2
                                    


Chapter 17.2







စစ်သူကြီးချီက မတ်တပ်ရပ်၍ မျက်မမြင်ကိုယ်လုပ်တော်လေးအားပြောလိုက်သည် ။

" လမ်းလျှောက်ရင်းစကားပြောကြမလား "

မျက်မမြင်ကိုယ်လုပ်လေးက သဘောတူလိုက်သည် ။

" ရတာပေါ့ "

တော်၀င်ဥယျာဥ်၏ အစွန်းဘက်တစ်နေရာသို့ရောက်သောအခါ၌ မျက်မမြင်ကိုယ်လုပ်တော်လေးက စကားစမေးလာ၏ ။

" စစ်သူကြီးချီက ဘယ်လိုကိစ္စမျိုးကိုဆွေးနွေးချင်တာလဲဆိုတာသိချင်ပါရဲ့ "

စစ်သူကြီးချီက ခဏမျှအလေးအနက်စဥ်းစားပြီးနောက်မှပြော၏ ။

" ကိုယ်လုပ်တော်ဆီကနေ အမှန်တရားကိုမဖုံးကွယ်ထားချင်ပါဘူး ... မယ်တော်ကြီး ဒီနေ့ နန်းတော်ထဲဆင့်ခေါ်တယ်ဆိုတာက ကိုယ်လုပ်တော်ရဲ့မျက်စိကွယ်ရတဲ့အကြောင်းနဲ့ပက်သက်နေတယ် "

မျက်မမြင်ကိုယ်လုပ်တော်လေး၏ ပိန်ပါးသည့်ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ တုန်ရီလာလေသည် ။

" စစ်သူကြီး ... ဘယ်  .... ဘာလို့ ... ရှင်းပြပါဦး "

" ဧကရီမယ်တော်ကြီးက အခုတလော ကိုယ်လုပ်တော်ရဲ့အပေါ်ကို ဧကရာဇ်အာရုံစိုက်နေတယ်ဆိုတာကို သတိထားမိနေတယ် ... ပြီးတော့လဲ ဧကရီမယ်တော်ကြီးက သိပ်ပြီးသဘောကျပုံမရဘူး ... ဧကရာဇ်က မယ်တော်ကြီးရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားအဖိုးတန်ရတနာလေးလေ တစ်ဖက်မှာလဲ မင်းသားငယ်လေးကမွေးစားထားပေမဲ့ ချစ်ရတဲ့သားတော်လေးပဲ ... ဒီစစ်သူကြီး ဆိုလိုချင်တာကိုကိုယ်လုပ်တော်နားလည်မှာပါ "

မျက်မမြင်ကိုယ်လုပ်တော်လေးက ဖြည်းဖြည်းချင်းခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည် ။

" ဒါ ... ဒါဆိုရင် ဧကရီမယ်တော်ကြီးက ဘယ်လိုအပြစ်ပေးမှာတဲ့လဲ "

" ဧကရီမယ်တော်ကြီးက သတ်သတ်လွတ်စားပြီး ဗုဒ္ဓရဲ့တရားရိပ်အောက်မှာခိုလှုံနေတာ နှစ်အနည်းငယ်ကြာပါပြီ ... သူမက ကိုယ်လုပ်တော်ကို နန်းတော်ထဲကထွက်သွားစေချင်ပြီးနန်းမြို့တော်ထဲကိုနောက်ထပ်ခြေတစ်လှမ်းမှမ၀င်စေချင်တော့ဘူး တတ်နိုင်သမျှအဝေးဆုံးကိုပို့ဖို့အမိန့်ပေးလိုက်တယ် "

မျက်မမြင်ကိုယ်လုပ်တော်လေးWhere stories live. Discover now