KANA BULANMIŞ SIRLAR

1.BÖLÜM "BATAKLIĞIN EN DİBİ"

Merhaba ♡

Yepyeni bir yolculuğa hepiniz hoş geldiniz!

Keyifli okumalar!

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.

KANA BULANMIŞ SIRLAR

05.01.2024 - 20:30

Siz de okumaya başladığınız tarihi buraya atabilirsiniz.

🩸

Bölüm şarkısı: Mor ve Ötesi - Bir Derdim Var

1. BÖLÜM "BATAKLIĞIN EN DİBİ"

Siz hiç avazınız çıktığı kadar bağırmak isterken susmak zorunda kaldınız mı?

Ben kaldım.

Çünkü; hayatımdaki adam haykırmak istediğim kelimeleri zehirlemiş, dikenli bir zincirle boğazıma düğümlemişti. O kelimeleri kurmak, o zehrin damarlarıma akmasına, o zincirin dilimi paramparça etmesine neden olup bana kan kustururdu. Sonra da o kanı yutturur, sesimi yine keserdi.

Ve bazı cümleler vardı ki değil ağzımdan çıkması, zihnimden geçirmem bile o zincirin boğazıma biraz daha dolanmasına, nefesimi kesmeye yeterdi.

İşte bu yüzden susuyordum, susmak zorundaydım çünkü konuşmak; benim için ölmek demekti ve ölmek de sonsuza dek susmak demekti fakat ben bir gün sesimi duyurabilme umuduyla yaşıyordum cehennem dediğim bu evde.

Oysa artık buna da inancım kalmamıştı. Hiçbir zaman kimseye sesimi duyuramayacak, hep susmak zorunda kalacak gibi hissediyordum. Bu his gözyaşlarımla sulayıp kalbimde filizlendirdiğim umutları bir bir solduruyordu ve benim umutlarım soldukça sesim biraz daha kısılıyor, biraz daha susmak zorunda kalıyordum.

İsterdim ki birinin beni anlaması için o kelimeleri kullanmak zorunda kalmayayım, o zincir boğazıma biraz daha düğümlenmesin, biri sadece gözlerime baksın ve beni anlasın fakat insanlar birinin acısına kör olmaya o kadar alışmışlar ki değil sessizliğimden beni anlamaları, haykırsam yine de duymazlardı sesimi.

Oysa birinin acısına kör olurken bir gün birilerinin de kendi acılarına kör olabileceklerini unutuyorlardı.

Aslında bir yerde unutmak güzel bir şeydi, insanoğluna verilmiş bir ödül gibiydi. Tabii unuttuklarımız birilerini ölüme sürüklemiyorsa...

Kendi gözlerimin içine bakıp zehirli bir sarmaşık misali zihnimi saran bu düşüncelerde kaybolurken hissettiğim acı, katlanabileceğimin çok üzerindeydi.

Ve ben bu acıyı hissettikçe yıllar önce tanıdığım yaşlı bir adamın sesi kulaklarımda yankılanıyor, bana hep aynı şeyi söylüyordu.

"Acı, insana güç verir."

Henüz 17-18 yaşlarındayken inanırdım bu cümleye. Acı çekmenin insana gerçekten güç verdiğini düşünürdüm çünkü ölüme neden olmayan her acının bir sonraki acı için beni daha da güçlendirdiğini zannederdim.

Fakat artık bu cümle bendeki etkisini yitirmeye başlamıştı çünkü çektiğim acılar artık bana güç vermiyordu, tam aksine canım her yandığında kendimi daha da güçsüz hissediyordum ve bu güçsüzlük gün geçtikçe beni öldürüyordu.