KANA BULANMIŞ SIRLAR

8. BÖLÜM "YOLUN SONU"

Merhaba ♡

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen, yorumlarınız bana ilham veriyor <3

Keyifli okumalar!

🩸

KANA BULANMIŞ SIRLAR

Bölüm Şarkısı: NF -Remember This

8. BÖLÜM "YOLUN SONU"

Gidilen her yolun bir sonu, alınan her kararın bir bedeli varmış meğerse ve ben, şimdi hem yolun sonuna geldiğimi hem de aldığım kararın en ağır bedelini ödemek zorunda kaldığımı hissediyorum. Âdeta bir çığ düşmüş gibi üzerime kapanan bu düşünceler içinde boğulurken her şeyin sonu gibi hissettiğim bu anlarda, içimdeki boşluk giderek büyüyordu.

Gökhan'ın dudaklarından dökülen bu iki kelimelik cümlenin bünyemdeki etkisi, onun bile tahmin edemeyeceği kadar yüksek olurken korkudan tir tir titrediğimi hissediyordum. Ellerim ve dizlerim titriyor, bu titreme bacaklarımı da sarsarak beni ayakta durmakta bile zorluyordu. Havanın ağır ve soğuk hissi, korkumun derinliğini daha da hissettiriyor, kalbim hızlı hızlı atıyordu.

"Ela," dedi Gökhan endişeyle ve yanıma geldi. Kafasını eğerek bakışlarını gözlerime çevirdi. Elleri anında hareketlendi, bana dokunacak gibi oldu ama yapamadı, ellerini yeniden indirdi.

Daha fazla tutamadım kendimi, gözyaşlarım akmaya başladı. Gökhan, daha da endişelenirken "Ela," dedi sakince beni rahatlatmak istercesine. "Sakin ol," diyordu ama az önce söylediği şeyi düşündükçe ağlamaya devam etmek istiyordum. "Şaka yaptım, ciddi değildim."

Gözyaşlarım akarken söylediği şeyleri bile zor anlıyordum. Kafamda dönen düşünceler, gerçeği kavrayamamama neden oluyordu. Bu yüzden daha fazla dayanamamış olacak ki az önce yapamadığı şeyi yaptı, kollarımdan tutup "Otur şöyle," diyerek beni tekli koltuğa oturttu. Kendisi de hemen önüme diz çöktü. Gözlerindeki endişeyi fark etmemek mümkün değildi.

O an, istemsizce birinin benim için en son ne zaman böyle endişe ettiğini düşündüm ama kendime bir cevap veremedim. İçimdeki boşluk, belirsizlik ve korku karşısında, kimsenin benim için böylesine endişelendiğini hatırlayamıyordum.

Ben, bu düşünceler arasındayken "Özür dilerim," dedi.

Ağlarken burnumu çektim. "Neden özür diliyorsun?" Sesim, hıçkırıklarla boğuk çıkıyordu.

"Böyle olacağını bilemedim, şaka yaptım sadece. Bitmek falan yok, sakin ol lütfen."

Bu nasıl şakaydı böyle? İnsan, hiç böyle bir durum içindeyken böyle bir şaka yapar mıydı? Oysa benim korkum, Gökhan'ın şakasının ötesindeydi, gerçek bir endişe ve belirsizlikle birleşmişti.

"Ela," dedi Gökhan yeniden sakince. "Ağlama artık lütfen."

Gözyaşlarımı sildim. "Ağlamıyorum," dedim ama bunu derken bile gözümden birkaç damla daha yaş aktı. Gökhan da bunu fark edince "Ağlamayacağım," diye düzelttim.