MY DIRECTOR <||PJM||> [completed]

🥀 23....

විනාඩියෙන් විනාඩිය, පැයෙන් පැය, දවසින් දවස, දවස් හතක් ගෙවිලා ගියේ ඇහිපිය ගහන තරම් වේගෙන්.

පුදුමේ කියන්නේ ඒ දවස් හතේම ඔප්පා ඔෆිස් නොගියපු එක. ඒත් ඉතිං එහෙමයි කියලා ගිය සතියේ ඔප්පා ගෙදර හිටියේත් නෑ. උදේම ලැස්තිවෙලා ගෙදරයින් යන ඔප්පා ආයිත් එන්නෙ හවස් වෙලා.

එයා යන්නෙ කොහෙද, මොනාද කරන්නෙ කියලා මට දැන ගන්න ඕන වුණත් ඒක මගේ කටින් ඔප්පගෙන් අහන්න තරම් මට හයියක් තිබ්බෙ නෑ. එයා යන්නෙ සෙලින් ඔන්නිව හම්බෙන්න කියලා මගේ හිත කිව්වත් ඒක පිළිගන්න තරම් හොඳ මානසික මට්ටමක් මට තිබ්බෙ නෑ.

ඒ වුණත් මන් තිත්ත වුණත් ඒ ඇත්ත පිළිගන්න ඕන නේද???

එදා අප්පා කිව්ව විදියට දවස් හතක් නිවාඩු ගත්ත ඔප්පට මාත් එක්ක එක මොහොතක්වත් ගෙදර ඉන්න ඕන කමක් තිබ්බෙ නෑ. එහෙම එකේ එයා හොයන් යන්නෙ එයාගෙ ආදරේ.

ඉතිං මමවත්,ඔප්පවත්,ඔන්නිවත් මෙතන වැරදි  නෑ.... මොකද මෙක තමා අපෙ ද්යිවය....

එ මොනා වුනත් වෙනදට වඩා ඔප්පා වෙලාසනින් ගෙදර එන එකම  මට ලොකු සහනයක් වුණා ඒකත් හොඳ සිහියෙන්. ඒත් එයා කොච්චර වෙලාසනින් ගෙදර ආවත් මාත් එක්ක කතා නොකරපු තරම්. මට එයත් එක්ක කතා කරන්න ඕන වුණත් ඔප්පට තරහ යයි කියලා හිතලා මාත් ඔප්පත් එක්ක කතා කරන්න ගියේ නෑ.

ඒක ලොකු දුකක් වුණත් මන් ඉවසන් ඉන්න පුරුදු වුණා.

ඒත් වයිෆ් කෙනෙක් විදියට තමන්ගෙ හස්බන්ගෙ හැම ඕනෑ එපා කමක්ම මගේ අතින් සිද්ද වුණා.... 

මේ අතර මගේ ඔළුවේ වැඩ කරන්නෙ බෝගම් ඔප්පගේ මරණෙ ගැන.

බෝගම් ඔප්පගේ මරනෙට පාතාල කණ්ඩායමක් සැක කරනවා. ඒත් මට හිතා ගන්න බැරි කාටවත් කරදරයක් නැතුව ජීවත්වෙන ඔප්පට එහෙම හතුරෝ ඉන්න කොහොමද කියලා. හ්ම්ම්ම්ම් හැමදෙම අවුල් ජාලයක්.

"""සමහරවිට අප්පා කිව්ව විදියට මන් නොදන්න දෙයක් ඇති."""

හිත කොයිවෙලෙත් ඒ වගේ දේවල් කිව්වත් මට තාම බෝගම් ඔප්පගේ මරණෙ විශ්වාස කරන්න බෑ. තිරිසනෙක් ගාණට ඔප්පව මරලා තියන විදිය දැක්කම තාමත් මගේ ඇගේ මවිල් කෙලින් වෙනවා. මොකද ඒ තරම් ඒ මරණෙ බයානකයි.