Bab 12: On call

896 44 2
                                    


Just Pretend nyanyian Bad Omens aku sambungkan antara kereta dan telefon menggunakan bluetooth. Aku menyanyi kecil mengikut bait lirik yang menjadi kegemaranku. Lagu lama ini sememangnya musik genre yang aku minati.

I can wait for you at the bottom
I can stay away if you want me to
I can wait for years if I gotta
Heaven knows I ain't getting over you

We'll try again
When we're not so different
We will make amends
Till then I'll just pretend

Weigh down on me
Stay till morning
Way down, would you say I'm worthy?

Weigh down on me
Stay till morning
Way down, would you say I'm worthy?

" Ustaz,"

" Argh!" Aku terjerit kecil apabila mendengar suara halus yang memanggilku. Aku menoleh seraya menghela nafas lega. Terlupa pula aku baru sahaja ambil Khairul untuk hantarnya ke sekolah. Nasib baik juga aku menggunakan waze supaya aku tak menonong sahaja pergi ke destinasi tanpa menghantarnya.

Khairul tersengih melihat ketakutan aku sebentar tadi. Mungkin dia tengok aku kusyuk sangat menyanyi di dalam kereta.

" Umi cakap aunty Cahaya mengandung juga ya, ustaz? Boleh lah adik berkawan dengan anak ustaz nanti."

" Haah. Boleh je, Khairul. Khairul pun boleh tengokkan adik-adik nanti. Dah ada nama untuk baby?" Balas aku pula. Haritu dengar cerita yang anak kedua ni bayi lelaki.

" Belum lagi, ustaz. Khairul tak tahu nak letak nama apa? Apa kata ustaz yang bagi,"

" Aik? Kenapa ustaz pula yang bagi? Kan bagus kalau Khairul sendiri yang letak nama adik,"

" Ustaz kan pandai bagi nama yang baik-baik. Lagipun ayah yang bagi nama kepada Khairul dulu. Jadi sekarang tiada sesiapa yang boleh bagi nama pada adik. Umi pun ada suruh tanya pada ustaz tentang ni. Katanya nak dapat keberkatan," Jawabnya lagi.

Pandai-pandai si Hamidah ni. Dia ingat aku seorang yang warak? Hahaha.

" Nanti ustaz ambil kamu di tempat yang sama ya? Pukul 1:30 petang kan?"

" Haah. Terima kasih, ustaz. Sorry kalau dah susahkan ustaz," Wahai anak, sucinya hati kamu bila faham keadaan kamu yang sedang kesusahan tapi tak nak susahkan orang lain juga.

" Tak ada apa lah, Khairul. Ustaz dah anggap kamu macam anak ustaz sendiri," Dia menyalami tanganku. Kemudian dia menatap aku tanpa kelip.

" Erm boleh tak kalau saya nak peluk ustaz? Saya rindu dengan ayah," Pinta Khairul; malu-malu.

Allahu, anak... Aku terus mendakap tubuhnya sebelum dia tersenyum lebar. Perasaan gembira apabila dia dapat merasakan kasih sayang seorang bapa yang dah lama dia tak rasai.

" Belajar rajin-rajin. Kamu kebanggan umi kamu. Jangan sia-siakan peluang ni untuk berjaya," Aku menitipkan pesanan bagaikan seorang ayah.

Perlahan dia bergerak masuk ke dalam perkarangan sekolah. Dia memandang ke belakang dan melambai ke arah aku. Aku membalas kembali.

" Wah! Khairul, ayah kau bawa kereta mahal tu. Hensem juga eh ayah kau? First time aku nampak ayah kau," Kawan Khairul yang serentak sampai ke sekolah menyapanya.

Aku terus menuju ke Sepang untuk melaksanakan tanggungjawab aku sebagai seorang suami dan ayah.

P.O.V. Cahaya

Ya Allah, bosannya duduk di rumah ni. Kalau ada Armani boleh lah aku bermain dengannya sambil menonton my little pony. Aku turun naik tingkat atas dan bawah hanya kerana mahu mencari sesuatu untuk mengisi masa lapang. Peti ais aku selongkar. Ahnaf ada tinggalkan banyak makanan untuk aku menjamu. Tapi kalau makan je apa guna? Setiap hari aku makan alamatnya gemuklah aku.

[ C ] | The eyes of our hearts 2: His Dark sideWhere stories live. Discover now