THE CROWDED MARRIAGE

Chapter 6

Filoah Anne Romero
-past-

I admit. I miss Ivory Kyson Mortimeroz.

We have been communicating these past few days after I took the courage to message him... and I never regret every bit of my embarrassing moments with him because, while I was recollecting my memories, he just noticed me because of it.

Although in the past few days, we've rarely messaged each other because we're both busy. At ayoko rin na maging sobrang kulit sa kanya sa dm dahil dalawang beses pa lang naman kaming nagkikita.

I just focused on my work. May mga client na napunta sa team na kasama ako, na binuo ni Miss Elani para sa mga small event at kaya naming pagsabay-sabayin na i-handle. Sa pagiging virtual assistant ko naman, may isa rin akong kliyente... kaya ko pang maghanap ng puwedeng idagdag na kliyente pero ayokong ipagpalit ang mental health ko sa sobrang pagta-trabaho, kaya kumukuha lang ako sa kung anong alam kong kaya ko at kikita pa rin ako, maybe soon kapag kaya ko na After all, I'm still new to this since I just resigned as a teacher last year.

Kapag natatapos ko naman yung mga priorities sa to-do-list ko ay doon naman ako naglalaan ng oras sa pagsusulat ko. I don't want to neglect the thing that I love to do... saka may mga readers pang naghihintay sa akin.

At dahil sa mga magagandang ganap na nangyayari sa buhay ko, hindi ko maiwasan na ma-i-apply ito sa iilang parts ng manuscript na sinusulat ko.

While re-reading the recent chapters of the book I'm writing... I can really say that I'm inspired. Most of the recent chapters were full of happiness and fluff.

Nang makatapos ako ng isang chapter ay nagbasa-basa muna ako ng mga comments ng readers sa last chapter ko na siyang gawain ko para mas sipagin ako lalo. 

Natatawa na lamang ako sa tuwing may mga nakakakilig o masayang scenes sa sinusulat ko, kinakabahan na raw sila dahil parang may ibang kutob na sila... na parang sa una lang daw masaya lahat.

Napailing-iling na lang ako, sinanay ko na ang mga mambabasa ko na puro malulungkot ang mga ganap sa mga book na naisulat ko. Pero mostly pa rin naman ng mga book ko ay may masasayang part, pero tragic ang nagiging ending nito. I don't know why I'm like that; even I question it. because every time I write, it still surprises me how the events I write turn out.

I'm a pantser type of writer pa naman, may kaunting plano, pero go with the flow ako palagi sa sinusulat ko kaya kung ano ang nararamdaman ko at the moment na nagsusulat ako for the character and chapter, 'yon ang kinalalabasan. Sinusulat ko na lang ang nangyayari sa isang chapter kapag tapos ko na itong isulat para mabalikan ko ito kapag mag-e-edit na ako sa mga forshadowing na bigla-bigla ko na lang nailalagay.

While scrolling on the screen of my phone with a smile on my face as I read their messages about the book and characters... one specific comment caught my attention.

its_me_your_reader: matagal na akong reader ni PillowAnn kaya may napansin lang ako. hindi ko alam kung ako lang ah????? pero parang ang saya ni ate unan these days???? o ako lang talaga nakakapansin??? sunod-sunod yung update niya, tapos puro happy moments pa yung updates. kaya sa kung sino man ang nagpapasaya sa pinakamamahal naming author, maraming salamat po!!! masaya rin kaming readers niya.

Agad na napangiti ako. Gano'n ba ako kahalata?

This is really one of my habits, especially when I feel so alone... alam kong isang tingin ko lang sa writing account ko ay mapapasaya na nila ako. I always feel so loved by them.

Marami-rami ang nag-reply sa comment na 'yon kaya nagbasa pa ako.

cutie_ss: pansin ko rin! sa nagpapasaya kay ate unan, sana masarap po ulam niyo ng sampung taon!!