HAYAT VE AY (TAMAMLANDI)

23.Bölüm

Arden Evaluna Zorlu:

Çok uzun bir süredir uyandığımda bacaklarımın arasında hafif bir sızı yoktu ve yine çok uzun bir süredir belimde bir kolla bildiğim bir koku eşliğinde uyanmamıştım.

Gözlerimi açtığımda ilk duyduğum şey dün gece de açık olan haber kanalında İngilizce konuşan spikerlerin sesiydi. Sonra belimi hafifçe okşayan parmağı hissetmiştim. Kocaman bir el.

Uyanıktı. Kalbi kulağımın altında hızlı hızlı atıyordu. Yorganı benim omuzlarıma kadar çekmişti. Kendi göğsü açıktaydı. Üşümüştü teni hissedebiliyordum.

Dün gece buraya gelirken sadece ama sadece açıklamalar yapacaktım. Emre'den numarasını istediğim an Emre vermişti ve aynı anda altına ev adresi de atmıştı. Özge ile çok durup çok düşünmüş olsak bile en sonunda Özge 'siktir et git ya.' dediği için evden çıkıp adrese gelmiştim.

Şimdi Alp'le uyanmıştım.

"Acıktın mı?" dedi Alp birden.

"Uyandığımı nasıl anladın?" dedim kafamı kaldırıp yüzüne bakarken.

"Kirpiklerinden." dedi ve diğer elini saçlarıma uzatıp geriye itti önüme gelen tutamları. Bakıştık.

"İyi misin?" dedi. Kafamı salladım.

"Okula gitmeyecek misin?" dedi.

"Hayır." dedim.

"Ben de gitmeyeceğim." dedi. Kafamı salladım ve yavaşça dikelmeden önce etrafa baktım.

"Bekle." dedi ve kolunu belimden çekti. Kalkmasına izin verdim. Yerden kendi iç çamaşırını alıp geçirdi. Sonra eşofmanını da giyerken "Yiyecek bir şeyler hazırlayacağım." dedi. Yatakta dikelirken yorganı tuttum göğüslerimin üzerinde. Bana baktı. Yaklaşıp eğildi ve yavaşça öptü dudaklarımı. Geri çekilince yutkundu.

"Arden..."

"Yemek yiyelim." dedim hızlıca. Kafasını salladı. Tişörtünü geri giydi ve çıktı odadan. Giderken kapıyı da kapamıştı.

Derin bir nefes alırken geriye doğru yattım. İnanılmaz bir şekilde uzun bir aradan sonra mutlu hissediyordum. Her şey güzel gibi hissediyordum. Bu his o kadar zamandır uzaktı ki afallamıştım. Ne yapacağımı bilmiyordum.

Konuşmamı gereken şeyler çok zorlayacaktı yüksek ihtimalle. Ama hallederdik bence. Çok da zorlanmazdık gibi hissediyordum.

Yavaşça kalkıp dün gece buraya gelirken giydiğim şeyleri giydim. Birkaç dakika derin nefesler aldım ama sonunda çıktım odadan. Mutfak olduğunu tahmin ettiğim ses gelen yere ilerlerken ellerimi yumruk yapmıştım. Sıkıp duruyordum. Mutfağa girdiğimde tezgâha dönüktü. Sanırım yumurta kırmıştı.

Ben sesimi çıkaramadan birden ocağı kapayıp döndü arkasını. Beni gördü.

"Otursana." dedi ufak masayı gösterip. Masada iki sandalye vardı sadece. Geçip oturdum. Karşıma oturup ortaya tavayı koydu. Çatalı elime aldım. Biraz sessiz bir yemek yedik.

"İki yıl aramamış olmana takılmıyorum." dedi sonunda. Lafı açanın o olması iyi olmuştu.

"O psikolojide benimle uğraşmak zorunda değildin zaten ve gerçekten sorun etmiyorum. Ama keşke geldiğin ilk gün tutup anlatsaydın bana her şeyi de ben bu kadar boktan bir herife dönüşmeseydim." dedi.

"İki yıl geçmişti. Ben...istemezsin diye düşündüm. Seni rahatsız etmek istemedim." dedim. Derin bir nefes aldı.

"Herhangi biri senden bahsedince cinlerim tepeme çıkıyordu Arden. Emre de bizim mevzuyu bildiğinden yanımda birkaç kere Arden geldi Arden gitti yapınca...Biliyorsun sen beni. Konu sensen pek düşünemiyorum. O zaman da düşünemedim. Sürekli adını ağzına almasına gıcık oldum sinirlendim. Aniden çıktı ağzımdan. Ki iki gün içinde kolye yok olmasa ben ölsem inanmazdım." dedi. Kafamı salladım sadece.