mi casa es su casa

2

12 juli 2025
Robbie

De koffers staan in de gang. Nog een blik wisselt hij met zijn begeleider. De man die vier jaar Rob zijn steun en toeverlaat was geweest.

"Kom je binnenkort eens langs? Ik ga met Sofie een inclusieve vakantieboerderij beginnen en we willen graag dat Sam en Noud deze uit komen testen."

Robbie ging terug naar zijn eigen stad. Waar Matthyas en Raoul een huisje hadden gevonden in Rhoon, was het voor Robbie tijd om terug te gaan naar zijn vertrouwde Brabant. DE man had het er moeilijk mee. Zijn kleine zusje was tennissen dus was niet thuis om afscheid van hem te nemen. 

Noud was er daarentegen wel en wilde toch maar wat graag een knuffel van de man die hij in zijn hart had gesloten. De man die als laatste uit zijn eigen vertrouwde omgeving zou verdwijnen. Rob heeft hem moeten beloven dat hij zeker nog even langskomt bij de verjaardag van het kleintje. 

Nu zit hij in de auto onderweg naar Eindhoven. Vanavond had hij met Mouk en Jamie afgesproken. Ze zouden naar Miller gaan. De plek waar het eerder zo gruwelijk mis ging voor de jongen en zijn beste vrienden. Hij had ook vernomen dat Oli, de man die Matt toen in die periode had bijgestaan, ook aanwezig zou zijn. Hij wilde hem graag vertellen hoe die bewusteloze jongen vader was geworden van een kleintje. 

Robbie was nu officieel 'Oom Robbie' en het was wellicht de beste bijnaam die hij ooit had gehad. De man kon er wel aan wennen maar was natuurlijk veel en veel liever 'papa Robbie'. 

De route over de snelweg voelt als een soort waas. Hij zit in zijn gedachten bij iedereen die hij achter had gelaten. Hij ging terug naar de plek waar iedereen ontzag voor hem had. Iedereen keek er langs hem heen. In de avond zo populair maar 's nachts oh zo alleen. Ze leken allemaal wel bang en voor een kneep in zijn wang had hij toen weet hij wat gedaan. Hij zocht hun blikken en had mijn zichzelf gedacht; 'wie laat een lampje voor me branden in de nacht'. 

De plek waar hij zich zo eenzaam voelde. De plek waar hij niks voor niks snel naar de drankfles greep. De plek waar hij nooit meer had gedacht dat hij ooit nog terug zou komen. Die plek ging weer een plekje in zijn hart veroveren. 

Het nam niet weg dat de plek die hij net achter had gelaten naar alle waarschijnlijkheid een nog grotere plek in zijn hart in had genomen. Zijn broertje en zusje die hij nu achter ging laten. Zijn twee begeleiders die hij als vaders was gaan zien. Zijn aller beste vrienden. Ze bleven allemaal in Zuid-Holland. En Robbie? Die ging terug naar zijn oude en vertrouwde Brabant. 

"SOOF!" 

Robbie probeert over het geluid van de tractor van te komen. Zijn zus, die tegen de hooibalen aan het leunen was, kijkt op en ziet haar jongere broertje haar kant op komen lopen. God wat had ze dit gemist. Haar broertje. 

De jongen ziet er goed uit. Een andere kledingstijl en had zich gekleed alsof hij net vanuit het Gooi was geplukt om mee te helpen in het boerenleven. Toch was het Robbie. De manier waarop hij zijn handen in zijn zakken stak. De manier waarop hij richting de hooiballen liep. De manier waarop hij door zijn knieën ging om de hond aan te halen die voor zijn voeten begon te rennen. 

"Ah broertje van me," lacht Sofie als ze haar handen afdoet aan haar overal, "wat denk jij? Ik kleed me maar zo zodat ik geen hooibalen hoef te slepen?" Ze trekt haar broer in ene stevige knuffel wanneer Rob zichzelf gretig in haar armen laat vallen. Ook hij had dit gemist. De warme armen van zijn zus. 

Uit de tractor springt dan ook de verloofde van zijn zus. Hij zou ook in het bedrijf komen en Rob vond het helemaal prima. Zolang hij samen met zijn zus iets kon runnen maakte hem het niet uit dat er nog iemand bij zou springen. 

"Ik dacht dat wel ja,"  lacht Rob als hij zijn schoonbroer de hand schudt, "maar zo te horen zat ik er dus naast. Vertel Soof hoever staan we?"

Sofie pakt Rob zijn hand vast en trekt hem de hooibalen op. Ze hadden nu zicht op hun land. Het land wat uit is gebreid voor hun plannen. De vakantiebestemming voor gezinnen zoals die van Frank en Jonathan. Een vakantie waar kinderen die zorg nodig hebben ook naartoe konden. Dat wilde hij bereiken voor zijn broertje en zusje. Het voelde haast als een plicht. 

"We hebben het land recht getrokken. Morgen begint de bouw. We gaan dit samen doen Robbie! Ik hou zoveel van je broertje!"

Rob laat zichzelf zakken op een hooibaal en legt zijn hoofd op de schouder van zijn zus. De vergunningen had hij geregeld toen hij nog bij Frank en Jonathan woonde. De afgestudeerde econoom ging de boekhouding doen. 

"Ik ga vanavond naar Miller met Jaim en Mouk."

Sofie zucht als ze door zijn haren gaat. Alles in haar schreeuwt dat Rob niet moet gaan. Hij was net pas terug. Terug na vijf jaar. Vijf jaar is hij niet geconfronteerd met het Eindhovense uitgaansleven. Moest ze hem er ook nog aan helpen herinneren hoe het vorige keer af was gelopen.

Rob merkt de veranderende houding van zijn zus. Wellicht was het ook niet het beste moment om het te opperen. Zuchtend haalt de man zijn hoofd van zijn zus haar schouder. "Wil je anders mee Soof?" 

Zo geschiedde het. Sofie pakt Rob zijn hand vast wanneer de kleinere jongen hun door de drukte in Miller manoeuvreren. "Ik moet even naar kantoortje hier!" Rob probeert boven het geluid uit te komen en ziet zijn zus knikken. 

Rob moest om twee redenen naar het kantoortje aan de achterkant van Miller. Om ter eerst omdat hij daar zijn diabetesset kwijt kon en ten tweede omdat hij wist dat Oliver daar moest zijn. De man die hij eigenlijk nog wilde bedanken. 

Rob ziet hoe Sofie op wordt gevangen door een aantal vriendinnen van haar die verbaasd naar de richting kijken waar de vrouw vandaan komt. Waren ze aan het dromen of stond die jongen nu echt midden in Miller? De jongen over wie Sofie niet kon zwijgen. Vroeger niet omdat hij zichzelf weer klem had gezopen. Een aantal jaar later omdat ze zo focking trots op hem was. 

De jongen was echt. Rob stond weer op de plek waar hij een knie van de agent in zijn nek voelde. Waar Jorg neer was geschoten. Waar Matt was gestopt met ademen.

Hij loopt verder naar achteren en omhelst de pa van Mouk vluchtig in de menigte. Ook Silke ziet hij staan, de jongere broer van Mouk. "Je bent er weer!" De man trekt de jongere kerel in een omhelzing en fluistert in zijn oor hoeveel hij wel niet op zijn oudere broer leek. Silke lacht zacht en antwoord dat Mouk dat maar niet moet horen want die vond dat hij alles behalve op hem leek. 

Rob lacht nu ook en had Mouk ondertussen nog niet gezien. Die jongen vond hij dadelijk wel, hij ging eerst maar langs Oli en de kluis om zijn medicijnen veilig achter slot en grendel te zetten. 

Als hij het kantoortje binnenkomt ziet hij de man al zitten. Voeten op de tafel, onderuitgezakt op de stoel. Zijn blik gaat naar de camera's die na het incident zijn verveelvoudigd. "Ah dus zo doe je dat voortaan."

Rob lacht als Oliver zich omdraait. Hij kijkt recht in de ogen van de man die hier mede voor verantwoordelijk was. "Robbie? Jezus jongen! Hoe is het met je?" 

De Brabantse jongen legt zijn tas op de grond en neemt plaats op een tafel. De tafel waar Raoul ook verwachtingsvol had gezeten. "Goed, goed! Ik ben weer naar hier verhuisd om samen met Soof een boerderij te beginnen."

Oliver knikt en gaat naast de jongen op de tafel zitten. Hij houdt zijn hoofd in de houdgreep en gaat hardhandig door zijn haren. "En de andere jongens? Hoe is het met de jongen die hier op de grond heeft gelegen? Die uiteindelijk op de IC is beland? En die lange?"

Rob probeert zich nog uit de houdgreep te murmelen en pakt zijn telefoon erbij. Matt had gisteren nog een foto gestuurd van zichzelf en een lachende Hugo. Matt in zijn doktersjas en Hugo op zijn heup. Het was gisteren een jaartje geleden dat ze de kleine Hugo hadden geadopteerd. De Hugo die naar de kleuterklas ging. 

"Hij is vader geworden en naar alle waarschijnlijkheid de beste kinderarts die er momenteel rondloopt in Nederland." Oliver krijgt een gevoel van trots in zich maar nog voordat Rob iedereen kan behandelen, vliegt de deur open.

"Ah de grootste bloedzuiger van Eindhoven en omstreken!" Mouk roept naar Rob en vliegt hem in zijn armen. Zijn beste vriend was terug. Eindelijk.