mi casa es su casa

7

15 augustus 2025
Frank

Vandaag was het zover. Ze gingen op vakantie. Frank en Jonathan. 

Samen gingen ze naar Griekenland. Ze hadden geleerd van de vorige keer en wilde niet nog een keer zo onwijs ver zijn wanneer iemand hen nodig had. Het was al eerder gebeurd en Frank wilde koste wat kost voorkomen dat ze weer onnodig lang zonder kinderen zijn wanneer die hen het hardst nodig hebben. 

Sam was gisteren naar Vince gegaan. Zij zouden naar Denemarken op vakantie gaan. De moeder van Vince had veel dingen geleerd in de tijd dat ze bij elkaar waren. Ook Lize, die zich nog zoveel aanrekende, was bereid om voor het meisje te zorgen. 

Noud zou dadelijk afgezet worden bij Matt en James. Hij mocht mee naar landal en wie ook mee mocht was de jongen die een tweetal weken eerder op de bank was gebroken tegenover Frank en Jonathan. Toen hij die avond naar Matthyas ging moesten ze niet Jonathan maar Matt in bedwang houden om Lot niet van een trap te gooien. 

"Papa klaar? Ikke naar Hugo!" 

Noud rent rond Jonathan zijn benen en heeft zijn rugzakje op zijn rug gestoken. Gisteren was zijn koffer al gebracht naar hun huis. Jonathan pakt zijn zoon op en geeft hem nog een stevige knuffel. "Ja jongen ik denk wel dat ik klaar ben hoor."

Noud knikt gelukzalig maar dan valt zijn oog op een cadeau die hij een paar dagen geleden had gekregen voor zijn zevende verjaardag. Hoe die jongen zeven was geworden wist niemand maar het was echt waar. De jongen woonde dus al 4 jaar bij Frank en Jonathan. 

Frank pakt nog snel wat spullen en stopt deze in Noud zijn rugzak. Vooral zijn noodmedicatie moest nog meegenomen worden. De jongen was gisteren zo enthousiast over vandaag dat hij drie aanvallen had. Het was voor iedereen dus een vrij uitputtende dag gisteren. 

Noud heeft het al op het lopen gezet naar de voorkant van de dijk. Als hij ook nog op zijn vader moest wachten die de auto in aan het laden was dan was hij natuurlijk nooit op tijd bij zijn neefje.

"Ik loop wel eventjes met hem naar Matt," lacht Frank als hij naar zijn zoontje kijkt die braaf op de bovenkant van de dijk wacht, "dan kan jij rustig de auto inpakken en hoeven we ons niet zo erg te haasten. Onze vlucht vertrekt toch pas over een paar uur."

Jonathan geeft zijn man een kus op zijn voorhoofd. Hij kon niet wachten om samen er even tussenuit te gaan. Hij keek hier al maanden naar uit. Begrijp hem niet verkeerd, zijn kinderen waren de beste dingen die hem ooit waren overkomen maar ze zogen hem praktisch leeg. 

Sam werd ouder en nog wijzer. Het meisje, dat volgend schooljaar in groep 7 gewoon andere dingen zou gaan doen, begon steeds meer tegen dingen aan te lopen. Vooral het feit dat ze gewoon niet kon lopen was een prikkel geworden die steeds meer frustratie aan het uitlokken was bij de negenjarige. 

Noud werd ook ouder maar bleef hangen in alles. De wereld was volgens Noud nog altijd magisch en was zich van geen kwaad bewust. Hij begon een gevaar te vormen voor zichzelf wanneer hij weer een aanval had. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij bij Rosa op haar kamer was en iets beneden ging halen waarna hij onderaan de trap te vinden was door een aanval. 

Jonathan hield van zijn gezin. Zijn twee meiden en zijn twee jongens. Hij hield zoveel van ze dat het hem bijna zijn leven had gekost. Na het incident met zijn hart heeft hij een pacemaker gekregen die ervoor zorgde dat hij nog enige tijd in leven zou blijven. 

Hij pakt een koffer uit het gangpad en zet deze in zijn wagen. Hij hoort het geklets van zijn zoontje beetje bij beetje vervagen. Hij lacht zacht als hij de laatste koffer in de wagen propt en zijn man met de noorderzon ziet vertrekken naar het huis van een van 'hun' kinderen. De kinderen die van zo godvergeten ver zijn gekomen. 

Frank overhandigt de sleutels aan James die zijn schoonvaders wel even af wilde zetten op het vliegveld. Op deze manier hoefde ze geen enorme kosten te betalen om te parkeren. Ze zouden ook opgehaald worden door James of iemand anders die op dat moment beschikbaar was. 

"Dankjewel dat je ons wilde brengen James," lacht Frank zacht als de man ook wat koffers uit de auto haalt, "ik app als we zijn geland! Doe jij rustig aan met de andere? Noud kan nog een beetje veel zijn namelijk aangezien hij al dagen rond springt en gisteren drie aanvallen had. Mocht er iets zijn, schroom niet om te bellen oké! We komen dan gewoon terug." 

James schudt zijn hoofd terwijl hij tegen de BMW aanleunt van Frank. Hij wilde dat de mannen een vakantie kregen waarover ze met volle trots konden vertellen aan hun kinderen. Dat gunde ze hen gewoon. 

"Denk maar niet dat we daarover gaan bellen," lacht de jongen die beide heren nog snel een knuffel geeft, "maar ik denk wel dat Noud zo af en toe wilt videobellen als dat niet te veel is tenminste." 

Jonathan schudt zijn hoofd, "als hij dat wilt dan willen wij echt wel even videobellen met die kleine. Je wilt niet weten hoe dankbaar we zijn wat jullie allemaal voor ons doen James. Het is veel meer dan jullie denken!" 

James haalt zijn schouders op en verteld dat het er gewoon bij hoorde. Dat het vanzelfsprekend was dat zij dit deden voor Frank en Jonathan. Dat alles wat zij hadden gedaan voor de jongens niet eens opwoog voor hetgeen wat ze nu aan het doen waren. 

"Geniet van jullie vakantie jongens! Ik verwacht foto's he van het mooie Griekenland!" 

James ziet beide mannen vertrekken. De laatste keer dat ook maar iemand op het vliegveld was van hun familie was Matt. Hij had toentertijd Milo opgehaald die eigenlijk op een vliegtuig had moeten zitten. Het vliegtuig dat niet gek veel later neer was gestort. 

Toch voelt dit anders. James had er vertrouwen in dat het dit keer wel goed zou komen. Het kon niet anders dat het goed kwam. Het moest eindelijk wel een keer dat het goed kwam met hun gezin. Na alle drama en ellende die ze hadden gehad was dit wel een mooie tussenkomst.