mi casa es su casa

9

15 augustus 2025
Raoul

Koen zit bij Lieke en Raoul in de auto. Zij waren half-half op de hoogte van de reden waarom de jongen ineens mee ging. Zij waren nog van mening dat hij nog een relatie had. Lieke had niet absoluut niet op die meid en Koen wist dat. Hij wist dat Lieke hem een preek zou geven als hij het zou vertellen dat het uit is. En geef de vrouw is ongelijk. Ze wilde de jongen behoeden voor alles en toch had hij de verkeerde keuze gemaakt. 

"Begrijp me niet verkeerd Koen," begint Raoul als hij de snelweg opdraait, "ik vind het echt heel gezellig en leuk dat je mee gaat, maar ging jij niet op vakantie deze periode?" In zijn achteruitkijk spiegel ziet hij hoe de jongen zijn tranen aan het inslikken is. Het was niet gemakkelijk om erover te praten in ieder geval. 

"Ze ging vreemd," zegt hij zacht maar hoorbaar voor Lieke. Die vrouw draait zich meteen om en legt een hand op Koen zijn bovenbeen. Ze had al een pleuris hekel aan haar en nu ze zo een van haar vrienden ziet zitten, was ze echt tot het uiterste in staat. "Jezus wat een kut hoer! Je hebt haar wel terecht gewezen toch? Zij is toch uit het appartement gegaan hoop ik?"

Koen schudt zijn hoofd. Hij had inderdaad 75% van het appartement bekostigd maar zijn ex wilde er niet uit. Koen had de energie er ook niet meer voor om er tegenin te gaan in die periode dus had hij het er maar bij gelaten. "Ehm ik woon bij Xan nu." 

Lieke schudt haar hoofd terwijl ze geruststellend over Koen zijn been wrijft, "jij zat niet fout hé Koen. Dat zie je zelf toch ook wel?" De man haalt zijn schouders op. Als hij niet eerder thuis was gekomen, had hij het ook niet mee hoeven maken. "Het was Yonah."

Raoul zijn handen worden witter door het knijpen in het zuur. Die doorgesnoven dakduif. Als Raoul hem ook nog meer één keer in zijn handen zou krijgen. Het zou zijn beste dag niet zijn in ieder geval!

"Koen toch," zucht Lieke, "we praten vanavond nog wel even verder jongen. Dan kunnen gewoon je verhaal aanhoren en kunnen we kijken hoe we je appartement terug kunnen krijgen. Hij behoort aan jou toe! Niet aan die stoephoer."

Nog nooit had Lieke iemand uitgescholden voor hoer. Voor de ex van Koen was er echter geen andere benaming dus moesten ze het maar doen met die namen. Het deed Raoul toch wel iets, dat zijn vriendin zo vel reageerde. 

Ze waren nog altijd bezig met het krijgen van een gezinnetje. De eerste keer was het niet gelukt, maar goed dat hadden beide ook niet verwacht. Zij geloofde in het lot. Het lot dat hen gewoon een kindje zou schenken. Godsamme wat wilde Raoul graag een kleintje in zijn handen houden. Zijn kleintje wel te verstaan. 

"En hoe is het bij jullie?" Koen snikt nog een beetje na naar wilde wel weten hoe het met zijn vriend ging die wel een topwijf aan de haak had weten te slaan. Datzelfde lot was ook toegekomen aan Rob. De rode draad? Een medisch noodgeval. Wellicht moest Koen het gewoon over die boeg gaan gooien. 

"Ehm ja het samenwonen bevalt heel erg," lacht Lieke zacht. Ze wisselt een blik uit met haar vriend die haar een knikje van goedkeuring geeft. Zij mocht Koen het nieuws vertellen. "En we zijn bezig met een kindje te krijgen dus we kunnen niet wachten!" 

Koen krijgt weer tranen in zijn ogen. Ditmaal van geluk. "Jullie worden de beste ouders ooit! ik geloof daarin. Net als Matt en James voor Huug de beste vaders zijn die de jongen ooit heeft gehad."

Raoul bloost bijna van het compliment. Hij wist wat hij wilde. Vader worden. 

De man parkeert zijn auto en ziet James samen met Hugo staan. De jongen kijkt een beetje sip terwijl James wat nerveus overkomt. Waar was Matthyas gebleven? 

"Waar is Matt?" vraagt Raoul als hij zijn zonnebril op zijn hoofd zet. James wijst achter de auto langs en dan ziet Raoul een van zijn beste vrienden gehurkt zitten. Hij lijkt iets af te schermen en zit praktisch tussen twee wagens in. "Het is Noud of niet?" 

James knikt en Raoul loopt om de auto heen om zijn broertje op de grond te zien liggen. "Roel kan je mij zijn noodmedicatie geven?" Matt houdt zijn hand al uit en Raoul graait in de rugzak van Noud. Hij wist dat zijn oud-begeleiders daar de noodmedicatie van hun zoontje in hadden gestopt. "Neusspray of gel?" 

"Neusspray graag," zucht de man, "hij is een minuutje zo maar ik wil gewoon dat hij lekker kan spelen dadelijk en niet heel de dag op de bank ligt bij te komen." Als Noud zijn medicatie in een vroeg stadium toe werd gediend, kon de jongen nog wat langer mee. Als de pediater ook effectief de medicatie toedient, stopt hij bijna abrupt met zijn bewegingen. 

"Kom maar vriend," begint de man als hij over zijn borstbeen wrijft, "doe je ogen maar open Noud!" Raoul wrijft ook over Noud zijn been en ondertussen was er iemand bij komen staan die niemand had verwacht. 

"Kan ik iets doen?" 

De stem van Koen laat Raoul en Matt opkijken. Waren Lieke en James ontvoerd en was Koen er daarom ineens? Die gast zou nooit, maar dan ook echt nooit, vrijwillig richting een bewusteloos persoon gaan. Hij heeft Noud ook nooit een aanval zien hebben, hij draaide zich altijd om. Het voelde egoïstisch maar het was voor Koen de beste oplossing. Anders kon je hem daarbij vinden. 

"Ow Koen? Ehm nee hij is oké. Zullen we gewoon naar het huisje gaan? Dan kan Noud daar bijkomen in ieder geval!" Matt pakt zijn broertje op en legt zijn hoofdje tegen zijn schouder aan. Zijn hoofd draait hij van zich af, zodat hij altijd de ademhaling tegen zijn arm kon voelen.

Raoul pakt Noud zijn rugzakje en loopt weer naar Lieke. De vrouw die ondertussen hun spullen uit de auto aan het halen was. "Hoe is het met hem?" Raoul haalt zijn schouders op, "ik heb werkelijk waar geen idee. Ik heb het idee dat hij het erg moeilijk heeft en het ook moeilijker wordt naarmate die knul ouder wordt. Voor nu heeft hij er nog niet zoveel last van als dat wij altijd hadden gedacht."

Lieke knikt en haar hand glijdt in die van haar vriend. "Ik had vanochtend nog getest trouwens," fluistert ze, "maar weer negatief."

Het valt de vrouw zwaar dat het weer niet was gelukt. Raoul stopt even met lopen en drukt zijn lippen op de hare. "Dan proberen we het gewoon nog een keer. En nog een keer. Net zolang tot je een nieuw leven in je hebt groeien. Ik heb de tijd schat. Ik hou van je. Zo onwijs veel."