mi casa es su casa

hoofdstuk 2.1

"PAPA!" 

Koen kijkt op als hij ineens twee paar armen om zijn been voelt. Voorzichtig zet hij de koffie weer neer op het daarvoorbestemde tafeltje en tilt zijn kleine dochter op. "Dag schatje," lacht de man vriendelijk als hij het meisje stevig tegen zijn lichaam drukt. 

"Papa vandaag naar ome Roel? Ik wil spelen met Boaz papa!" 

Zijn dochter, pleegdochter om precies te zijn, kijkt met puppyogen naar haar vader. Ze wist dat de man die ogen niet kon weerstaan. Ze wilde helemaal niet voor Boaz naar daar, nee ze wilde gewoon bij Lieke zijn. De vrouw die Koen had gebeld toen Liese ineens voor haar neus stond. Het bleef in ding bij de jongens, en dus ook bij Lieke, om de kwetsbare kinderen een liefdevol en warm onderdak te bieden. 

"Ja we gaan naar ome Roel vandaag schat," lacht Koen als hij een slok van zijn koffie neemt, "want Boaz is vandaag jarig meid dus we gaan naar de verjaardag van Boaz." Meteen twinkelen de ogen van Liese. Dat betekende ook dat Jasmijn, haar nichtje en dochter van Milo en Charlotte, er zou zijn. "Jasmijn?" 

Koen knikt als Liese naar het broodje op Koen zijn bord kijkt. "Hapje?" ze voelt haar vader knikken en ze grijpt naar het broodje op het bord. "Dus als Benjamin wakker is dan kunnen we richting tante Lieke en ome Roel. We moeten trouwens ook nog een cadeautje kopen." 

Het meisje lacht zacht en ook Koen moet lachen als hij naar de chocolade mond van zijn dochter ziet. "Ik ben Benjamin wakker maken lieverd," lacht de man, "dan gaan we nog even snel een cadeautje halen voor Boaz en dan maken we onze tocht maar eens naar hun huis." Liese knikt goedkeurend en slikt haar broodje in.

"Ik hou van jou papa Koen!"

Koen lacht zacht en leunt tegen de deuropening aan. "Ik ook van jou schatje. Ik hou ook onwijs veel van jou!"

"Wordt je wakker Jas?" Milo hurkt voor het bed van zijn dochtertje terwijl hij zacht over haar arm strijkt. God wat hadden ze het vier jaar geleden fout. Ze zouden een tweeling krijgen, twee jongens. Dat werd hen in ieder geval verteld toen ze op de echo hadden gekeken. de verassing was toen groot toen het tweede kindje ineens een meisje bleek te zijn. 

Lang hoefde de geliefden niet na te denken over de naam. Voordat dat ze het geslacht wisten, stond de naam Jasmijn erg hoog op hun lijstje. Dus vier jaar geleden werden Milo en Charlotte ouders van Joep en Jasmijn. 

"Wakker papa," lacht het kleine meisje als ze zichzelf naar Milo lanceert. "Vandaag verjaardag toch? Is Liese er papa? Ik wil echt heel graag met Liese spelen. En ow ja papa, ook met Olivia!" 

"Zo vragenvuurtje," lacht de man als hij de gordijnen van haar kamer opent, "ik denk dat op al jouw vragen het antwoord ja is. Wil je dat ik je help met omkleden? Anders denk ik dat mama niet zo blij gaat zijn met mij als ik je niet help." 

Jasmijn gooit haar prinsessen dekbed naar de achterkant van haar bed. Hoe eerder ze om was gekleed, hoe sneller ze richting het feestje kon gaan. Ze hield van haar neefjes en nichtjes. Ieder neefje of nichtje had zo zijn gebreken maar alsnog was Jasmijn verliefd op ieder kind afzonderlijk. 

Rosa was haar oudste nichtje. Het oudste kind van Frank en Jonathan. Jasmijn kon er geen vinger op leggen waarom ze wat teruggetrokkener dan de anderen, maar ze hield van haar net zoals ze van de rest hield. 

Sam was het nichtje dat er net onder kwam. Sam was het nichtje in de rolstoel maar het nichtje waar ze zo onwijs vaak bij was omdat haar vader nog altijd de coach van Sam was met haar rolstoeltennis. Ze waren op de goede weg en als Sam zich op deze manier ging doorontwikkelen zou het regionale talentencentrum op haar deur kloppen. Iets wat Milo nog altijd angst aanjaagde door eerdere voorvallen met onder andere een vliegtuig naar Portugal. 

Na Sam was Noud haar eerste neefje. Noud was het neefje met wie Jasmijn het meeste speelde, als ze Hugo wist te omzeilen in ieder geval. Noud was nog altijd ziek, en werd ook steeds zieker, maar hij kon functioneren. Hij functioneerde nog altijd op het niveau van een zevenjarige, en Jasmijn was ervan op de hoogte. Eerlijkheid. Nog altijd stonden Frank en Jonathan voor eerlijkheid, dus als iemand er naar vroeg konden ze altijd met de  juiste bewoording uitleggen wat er met hun Noudje aan de hand was.

"Waar zit jij met je gedachten mooi meisje?" Milo lacht als zijn dochter nog in het luchtledige staart. Jasmijn was een dromerig meisje maar wel het liefste en zachtaardigste meisje dat Milo ooit tegen was gekomen. "Over wie ik vandaag allemaal wel niet ga zien papa," lacht het meisje enthousiast als ze in de legging stapt bij haar vader. 

"Iedereen lieverd," lacht de man, "iedereen is er weer vandaag."

"Ook Jip?" Milo kijkt vertwijfeld naar het meisje. "Ja volgens mij is Jip er wel maar je moet nog altijd wel voorzichtig zijn rondom Jip lieverd. Ome Mat is er wel altijd bij, maar alsnog moet je erg voorzichtig zijn." 

Jasmijn knikt en Milo zijn gedachten nemen hem mee naar het moment dat het mis ging. 

"Mat? MAT VERDOMME!"

Milo kijkt op van de bank en ziet hoe James van de trap af stormt met zijn dochter in zijn armen. Milo weet wat er aan de hand is. Jip haar hartje heeft het begeven. Meteen trekt de man zijn eigen kinderen van de bank en zet ze buiten neer, waar Hugo nog altijd aan het spelen was. 

Mat smijt meteen het aardappelschilmesje in de wasbak en komt zijn man tegen met zijn dochter in zijn armen. "Op de grond. Jip? Jip kan me mij horen meisje?!" Als de man geen reactie van zijn dochter krijgt, begint de man met pompen op de borstkas van zijn dochter. 

"James bel de ambulance. Wat is er gebeurd?"

Mat zijn woorden zijn duidelijk en streng terwijl hij nog altijd handmatig het hartje van zijn dochter aan de praat probeert te krijgen.

James pakt het handje van zijn dochter terwijl hij zijn man ziet pompen. "Ze zakte gewoon naast me in elkaar. Ze was echt niet klaar met omkleden." 

Mat knikt zacht naar zijn man als hij even stopt met reanimeren. Hij voelde haar hartslag terug en een zucht van  opluchting klinkt door het huis. "Jip? Jip kan je mij horen schat? Papa en ik zijn er meisje. Papa is de ambulance bellen maar het komt goed lieverd."

"Kan ik iets doen?" Milo staat verslagen bij de andere twee jongens. "Uhm ik denk dat we dadelijk beide naar het ziekenhuis zijn maar ze heeft nu in elk geval een hartslag," zucht James, "dus als jij Huug mee kan nemen?" 

"Waar zit jij gedachten mooie jongen?" Milo lacht als hij zijn dochter dezelfde woorden hoort zeggen als hij zelf. "Bij Jip," lacht de man, "nou kom mevrouw pollepel, dan gaan we die broer van jou eens wakker maken en dan kunnen we naar ome Roel en tante Lieke!" 

Meteen vliegen er twee armen de lucht in en gooit het meisje zich richting haar vader. Ze rent al richting de kamer van haar broertje en kijkt achter zich waar haar vader blijft. "Kom nou pap!" zeurt het meisje, "kom anders wordt Joep nooit wakker en ik wil echt heel graag naar feestje!"