mi casa es su casa

8

15 augustus 2025
Robbie

Sofie zet de auto op Eindhoven. Hij ging vandaag met zijn zus, schoonbroer en vriendin naar Albanië. Niet dat Rob stond te springen om dat specifieke vakantie land, maar Sofie had al geboekt.

"Nou dan gaan we zo eens richting de check in," lacht Sofie als ze een arm rond haar broer slaat, "best gek dat we terugkomen en dat bijna alles dan al gebouwd is."

Ze kozen voor deze vakantieperiode zodat de mannen van de bouw door konden gaan. Het was een risico, dat sowieso. Want als er iets niet goed was dan duurde het onwijs lang vooraleer alles naar wens zou zijn.

"Het komt goed Robbie," fluisterd Sofie. Ze wist van het voorval van Milo. Zij wist dat de jongen er alles aan zou doen om niet op het vliegtuig te stappen. Die jongen wilde gewoon niet. Al helemaal niet nu hij wist dat Frank en Jona in de lucht waren.

Rob knikt zacht maar voelt toch wat tranen over zijn wangen lopen. Hij durfde echt niet meer. Hoe dichter hij bij de luchthaven kwam, hoe meer hij begon te trillen.

"Lopen jullie maar vast," delegeert Sofie naar haar vriend en Jamie, "Rob en ik komen er zo wel aan." Jamie knikt en loopt verder de incheck hal binnen.

Sofie pakt haar broertje beet en houdt hem op zijn plek. Ze blijft druk uitoefenen op zijn schouders om hem echt op die plek te houden. "Wordt maar eerst even rustig jij."

Ze trekt haar broertje een beetje tegen haar aan. Rob had nog nooit echt een paniekaanval gehad en vandaag was ook niet het beste moment om dat wel te doen.

"Stil maar Rob." Ze voelt hem aanspannen als er weer een vliegtuig opstijgt. Vroeger gingen ze bijna nooit op vakantie en als ze gingen dan was het met de auto. Rob had überhaupt pas één keer gevlogen.

"Ik ben zo bang Soof."

De angst was gegrond. Hij wilde echt alles doen. Een schuur bouwen? Hij had hem al af. De koeien melken? Had het een uur eerder gevraagd, toen had hij ze nog niet gedaan. Alles wilde hij doen, maar vliegen? Nee dat stond niet zo onwijs hoog op het prioriteiten lijstje.

"Ik weet het vriend," fluistert ze, "het is aan jou. Gaan we twee weken op vakantie of wil je hier blijven?" Sofie had alles betaald. De vluchten, het onderkomen, alles was van haar rekening gegaan. Zij wilde graag met haar broer op vakantie. Rob had er zelf geen enkele vorm van inspraak in gehad, alleen dat hij wel mee wilde met zijn zus. 

"Nee we gaan wel op vakantie Soof. Ik moet me eroverheen zetten en dat gaat me lukken alleen moet ik iets meer tijd hebben nu. Dus wil je me alsjeblieft die tijd gunnen en wil je gewoon dicht bij mijn blijven? Ik voel me veilig bij je Soof. Thuis." 

Sofie plant haar lippen op Rob zijn voorhoofd. Ze was zo godverdomme trots op haar jongere broertje. Het broertje dat altijd op de rand van de afgrond leefde en zichzelf de verkeerde dingen aan het aanleren was. Robbie was de jongen die je meer kopzorgen bezorgde als hij thuis was dan wanneer hij uit huis was. 

"Kom dan gaan we ons vliegtuig halen en kunnen we lekker vakantie vieren! Een welverdiende vakantie voordat de scholen beginnen en wij onze boerderij gaan openen. Ik kan niet wachten om het concept met je uit te werken man! Jij en ik? Jonge wij kunnen deze hele wereld samen aan!"

Jamie kijkt naar de jongen die tegenover haar zit. Hij neemt net een hap van zijn eten en moet zacht lachen. "Er zit hier iets," hij leunt over de tafel terwijl hij het zegt. Met zijn eigen servet veegt hij de rode pasta saus weg bij zijn vriendin. Ze waren samen gaan uiteten. 

Sofie was ook een restaurantje verder. Haar vriend had haar uitgenodigd om mee uiteten te gaan. Even samen te zijn. Beide vonden het niet erg om soms iets aparts van elkaar te doen. Jamie ging een dag shoppen met Sofie. Rob en Rick, Sofie haar vriend, zouden die dag samen naar een voetbalpotje kijken in een stadion. Zolang ze elkaar vrij lieten was er ook niks aan de hand. Rob had het geleerd van Jona en Frank. Niks hoefde, alles mocht en ging het niet dan deed je er net zolang over tot het wel zou gaan. 

"Is het lekker?" 

Rob pakt zijn mobiel en scant even de scanner op zijn arm. Jamie pakt ook haar scanner erbij en checkt haar eigen waardes. Het had toch iets, twee diabetes patiënten die elkaar, door een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden, hadden getroffen en vanuit daar iets moois op is gebloeid. 

De vrouw knikt en laat haar vork richting Rob zijn mond gaan. Dan kon de man zelf oordelen of hij het te kanen vond namelijk. Jamie vond alles lekker, Rob was meer het type 'wat de boer niet kent, eet hij niet'. Hij was de personificatie van die uitspraak. 

Als hij een hap neemt trekt hij meteen een zuur gezicht. Hij vond het overduidelijk niet lekker. Hij was blij met zijn oude vertrouwde pizza margherita. Wat kon er nu weer mis gaan aan een pizza? Best veel want ook die pizza was nu niet echt van een fantastisch kaliber. De enige reden waarom hij hier bleef was omdat zijn bier maar €1,5 was. Hij mocht er van Sofie vier hebben, maar de jongen hield het gewoon lekker bij twee. 

Als ze na twee uur tafelen klaar zijn, pakt de vrouw zijn hand vast. God wat wilde ze graag aan de jongen vertellen hoe erg ze van hem hield. Hoe veel hij voor haar betekende. Haar blauwe bloemenjurkje waait op en ze pakt genietend Rob zijn hand. 

Ze draait rondjes rond zijn hand en valt bijna op hem. Rob lacht en pakt haar bij haar zijdes omhoog. Nooit had hij gedacht ooit liefde te vinden. Zie hem nu. 

Samen met de liefde van zijn leven.