mi casa es su casa

13

1 september 2025
Frank

"Kom ga je mee lieverd?" Frank hurkt zich neer bij de rolstoel van zijn dochtertje. Ze ging naar groep 7 en had sinds groep 3 een andere juf. Juf Lot bleef achter en Sam kreeg een nieuwe juf. Ze hoopte dat deze juf net zo begripvol was als de juf die ze de afgelopen drie jaar had gehad.

Lot was er altijd geweest voor Sam. Toen Noud zieker werd. Toen ze zelf een dramatisch ongeluk had. Toen haar vader in het ziekenhuis lag omwille van een hartstilstand. Ze was er altijd voor haar leerling.

"Pap ik durf niet," snikt ze zacht. Frank had het van mijlenver aan zien komen. Zijn dochtertje moest vanaf 0 beginnen en het meisje was nogal gehecht aan haar routines.

"Kom hier lieverd," zucht de man als hij zijn dochter uit haar stoel haalt en op de bank zet. Hij gaat naast haar zitten en wrijft zacht over haar arm als hij goed gaat zitten.

"Laat het er maar uit meisje," sust Frank als ze hartstochtelijk begint te huilen. Het zat Sam hoog. Heel hoog.

Vince ging naar groep 5/6 en Sam groep 7. Er was geen combinatieklas meer waardoor ze het ook zonder haar vriendje moest doen. Frank en Joanthan hadden overwogen om haar te laten zitten op sociaal vlak, maar het was niet haalbaar. Sam was té slim.

"Wil je dat papa meegaat? Dat papa een gesprekje vraagt bij de juf? Dan kunnen we het gewoon allemaal uitleggen schatje."

Sam knikt wanneer ze in haar anders vertrouwde armen ligt. "Moet Rosa niet naar school?" Het meisje wilde weten waar hij zus bleef.

Frank moet zacht lachen als hij over Sam haar arm wrijft. "Roosje moet het derde uur pas. Ik heb gehoord dat ze een leuke mentor krijgt."

Sam haar ogen twinkelen als ze naar haar vader kijkt. "Raoul?" Frank knikt en Sam slaat een zucht van opluchting. Ze wilde ook dat haar zus op haar plekje was en samen met Raoul moest dat zeker lukken. "En ze komt bij Ezra dus om Rosa hoef jij jezelf geen zorgen te maken!"

Het breekbare meisje in zijn armen knikt zacht voordat ze de tranen uit haar ogen veegt. Ze wilde ook even haar andere vader maar die was al vroeg vertrokken naar zijn werk. Hij werkte nu op een speciale basisschool en had daar een kleuterklasje. Hij vond het geweldig en wilde niks liever dan dat. 

Noud zat op diezelfde school dus reed in de ochtend mee met zijn vader waarna hij naar de VSO ging. Vandaag was niet anders voor het ventje die huppelend zijn vaders hand vastpakt als ze de school binnen wandelen. Jonathan schuift zijn naam op aanwezig en Noud was alweer richting het lokaal van zijn papa gerend. 

"Wat gaan we daar doen meneer Noud?" lacht Jonathan als hij zijn zoontje onderschept. Hij was erg voorzichtig rond het jongetje wegens de stemmen in zijn hoofd. De jongens hadden hun oude begeleiders ingelicht die Noud meteen hadden laten onderzoeken. 

Schizofrenie. 

Hun zoontje had stemmen in zijn hoofd en Jonathan en Frank voelde hun wereld onder hun voeten vandaan gaan. Noud was nog zieker dan ze ooit hadden kunnen denken en wisten niet hoe ze hiermee om moesten gaan. Noud was Noud niet meer en zou ook nooit meer de Noud worden die de heren hadden geadopteerd. Toch ontbrak het niet aan liefde bij de jongen. 

"Papa ik hier vandaag? Bij jou spelen!" Noud rent naar de kapla doos die zijn vader vaak gebruikte in de klas. Hij schudt zijn hoofd zacht als hij zijn zoontje wegtrekt bij de kapla. "Nee vriendje, je weet de afspraak. Jij gaat naar de bijtjes en papa blijft bij de tijgers. Vanmiddag spe-."

Jonathan komt niet verder in zijn verhaal omdat Noud zichzelf om lijkt te draaien. "Nee niet waar," snikt hij als hij naar de muur kijkt, "mijn papa is niet stom!" Dan weet Jonathan genoeg en pakt hij zijn zoontje beet. "Noud ik ben hier maatje! Je hoeft niet naar hen te luisteren. Doe maar rustig vriend."

De stemmen kwamen in verschillende vormen en maten binnen bij het kind. Het kind dat zo onwijs gebroken was en waar de stemmen gretig gebruik van maakte. De man trekt de jongen in een knuffel en wrijft geruststellend over zijn ruggetje. Hij had de leerkracht van zijn zoon wel ingelicht over het voorval in de vakantie, maar wist niet in hoeverre het ook effectief door was gekomen bij de vrouw.

"Zullen papa en jij eens zien of juf Margot er al is?" 

Frank loopt de trap op richting het lokaal terwijl Sam de lift pakt. De school had een lift geïnstalleerd voor het meisje dat in een rolstoel zat. Er werd door Sam gretig gebruik van gemaakt maar ook door leerlingen die hun been hadden gebroken. 

Het meisje rolt over de brug die de verschillende klassen verbindt en stopt even voor de ingang van groep 3. Daar staat ze. De vrouw die zoveel heeft betekend voor Sam. De vrouw die ze gewoon weer wilde hebben als leerkracht.

"Juf Lot," lacht Sam zacht als ze merkt dat haar oude juf de deur voor haar open hield, "sinds wanneer zit groep 3 hier?" De vrouw gaat door Sam haar haren heen en hurkt voor de rolstoel. "Sinds ik jou en de rest niet kon missen! Hoe is het met je meid? Heb je een nieuwe stoel gekregen van de vakantie?" Sam knikt vrolijk en showt haar hele nieuwe stoel. 

Frank aanschouwt het geheel van zijn dochtertje en ziet hoe ze opbloeit bij haar oude leerkracht. Ze had haar nieuwe leerkracht nog geen blik geschonken omdat ze zo in gesprek was met haar oudere leerkracht.

"Hoi Frank van der Slot," lacht Frank als hij de nieuwe vrouw tegenkomt, "vader van Sam. Ik had een klein vraagje. Is het mogelijk om op de korte termijn een klein gesprekje te hebben? Sam wilde namelijk niet naar school omdat het allemaal anders was voor d'r. Ze wilde graag zelf haar verhaal delen. Als jij dit ook prettig vindt uiteraard!"

De vrouw moet zacht lachen als ze naar het meisje kijkt. Rode blosjes. Een jurkje en op haar neusbrug een brilletje wat haar nog wijzer laat lijken. Ze kijkt langs de rolstoel heen en ziet een meisje dat gewoon wilde zijn. In hoeverre gewoon ook gewoon was. 

"Dat lijkt me een uitstekend plan. Vanmiddag na school?" 

Frank knikt gelukzalig. "Vanmiddag na school is akkoord!"