mi casa es su casa

14

Robbie

"Wil je wat drinken of?"

De jongen voor hem schudt zijn hoofd. Zijn wagen had hij net geparkeerd en had bij het tankstation nog een Redbull gekocht. Nu zat hij ineens in Eindhoven.

De plek waar hij had gezworen nooit meer te komen. Niet meer na het voorval met Jorg. Toch heeft iets Milo zover gekregen om naar Eindhoven te komen. Beter gezegd, iemand heeft hem zover gekregen om naar Eindhoven te komen.

"Dan is het oké Miel," lacht Rob zacht wanneer hij een stapel papierwerk pakt.

Milo zakt een beetje onderuit in de stoel die uizicht bood op de werkplaats in de boerderij. Sinds de vakantie van Rob stond de boerderij er en werd er vollop gewerkt aan de inrichting. Over een maandje wilde ze openen met een grote opening waarbij Sam en Noud in het middelpunt zouden staan.

"Dus ik denk dat we beide weten waarom we hier zitten," lacht de kleinere man als hij een slok koffie neemt, "ik zal je het plan uitleggen en dan kunnen we vanuit daar verder werken samen."

Milo knikt en pakt een papiertje aan van Robbie. Het was een plattegrond met verschillende ruimtes waaronder de werkruimtes voor de 'probleem' jongeren.

Rob kijkt ook op zijn eigen plattegrond voor zijn neus. Hij had echt zijn hoop op Milo gevestigd. Die jongen moest en zou in het bedrijf komen.

"Miel voordat we dit verder behandelen wil ik je graag vertellen waarom ik jou hierin mee wil hebben." De pas afgestudeerde econoom gaat rechter zitten en kijkt zijn oude huisgenoot aan.

"Mocht dit een succesformule blijken mogen we een dependance openen in Utrecht bij de Soesterduinen. Wij willen jou daar als leidinggevende hebben."

Rob hoeft niet verder meer te praten en Milo pakt al een pen uit het bakje. "Waar moet ik tekenen Rob?"

De jongen tegenover hem lacht zacht als hij zijn pen nog even naar beneden doet. "Niet zo snel man," lacht hij, "ik leg je eerst je functie hier uit."

Hij pakt Milo zijn hand en loopt het bouwterrein op. Veel kamers hadden enkel nog een klein detail nodig om volledig af te zijn.

Vol trots staat hij er. Twee jongens die nooit wat zouden worden. Twee jongens die nooit wat zouden bereiken. Kijk eens waar ze stonden. Enkel een handtekening verwijderd van hun eigen bedrijfje.

"Miel ik hou zo godsgruwelijk veel van jou!"

Milo draait zich om en legt zijn hoofd op Rob zijn schouder. "Ik ook van jou Robbie. Zo godvergeten veel."

Jamie kijkt sensueel naar haar vriend. Hij was nog bezig in de nieuwbouw maar Jamie kon niet wachten. Ze wilde hem nu.

"Bijna klaar schatje?" Haar stem geeft zoveel weg dat Rob niet anders kan dan opkijken en zijn bril praktisch naast zich neer leggen.

"Serieus? Hier?"

De vrouw loopt op hem af en knikt haar hoofd. Ja. Hier. Ze wilde hem echt nu.

"Wat doe je?" vraagt Robbie, maar halverwege zijn zin is ze naar hem toegelopen om haar lippen op de zijne te drukken. Vanuit een reflex trekt hij haar billen dichter naar zich toe. 

Daarna pakt ze zijn hand en dirigeert ze hem naar de kleine bank in het kantoortje, waar ze met haar ene hand haar jas en rugzak opzij schuif en hem met de andere hand een zetje geef, waardoor hij achterover neerploft.

Jamie heeft vandaag weinig geduld, dus ze gaat recht op haar doel af. Ze haalt zijn riem los en maakt de knoop open. Rob heeft door wat ze gaat doen en reageert op dit besef met een klein glimlachje en een zucht waarbij zijn lichaam ontspant en hij een houding aanneemt om het zichzelf gemakkelijk te maken.