mi casa es su casa

12

19 augustus 2025
Milo

Jiska kijkt haar jongere broertje aan. Hij heeft zijn nichtje vast en Jiska had geen idee waarom het haar zo onwijs veel deed. 

Ze was drie maanden oud, haar dochtertje, en Milo was verzot op zijn kleine nichtje. Hij had gezworen haar te beschermen met zijn leven. De jongen had ook zeer trots een foto naar zijn oude begeleiders gestuurd. 

Het meisje had, naast een speciaal plekje in Milo zijn hart, een speciale naam gekregen. Ze heette Ninthe Mila Johanna Francisca. Een combinatie van namen die Jiska haar broertje hebben geholpen. De mensen die een ongelofelijke inspiratiebron waren voor de vrouw. 

"Wil je haar een flesje geven?" Milo knikt meteen en loopt met zijn nichtje richting de keuken. "Ga jij lekker eten knapperd!" Hij geeft haar een kusje op haar hoofdje en krijgt een kleine glimlach terug.

"Jis! Ze glimlacht! Echt waar!" Als een kind zo blij komt Milo terug gerend met zijn nichtje. Hij houdt haar voor het gezicht van zijn zus die ook het glimlachje van Ninthe zag. "God wat ben jij trots Miel!" 

Hij pakt het flesje en knikt als hij weer op de bank gaat zitten. Ja hij was trots. Op zijn zus. Op zijn nichtje. Op alles en iedereen en ook op zichzelf. Hij was degene die het nu ineens zo ver aan het schoppen was. Hij was degene die een baan aangeboden had gekregen en daar wellicht op in wilde gaan. 

"Jis heb ik je al verteld over die baanmogelijkheid?" Ninthe ligt op zijn been en Milo geeft haar een flesje. Ze kijkt met haar grote kijkers naar haar oom die zacht over haar wang streelt. Ze valt praktisch in slaap op deze manier en Jiska moet zacht lachen als ze haar dochtertje zo op haar gemak ziet liggen. 

"Nee vertel joh!" Jiska gaat goed zitten en was opgericht geïnteresseerd in het baanaanbod van haar broertje. Zij had überhaupt niet verwacht dat hij ooit een normale baan zou krijgen. Tot zeven jaar geleden was zij er namelijk heilig van overtuigd dat de jongen in de bak zou belanden en daar zijn zonden zou moeten overdenken. 

"Rob heeft me een baan aangeboden," lacht hij zacht als Ninthe lacht, "hij gaat die zorgboerderij beginnen en wilt er dus een ook een soort dagbesteding van jeugdzorg van maken. Als alles rond is wilde hij dat ik bij hen in het bedrijf kwam." Jiska glimlacht en knikt bij elk woord dat uit wordt gesproken. Ze hoort echter wel onzekerheid in de stem van Milo.

"Maar je twijfelt of niet Miel?" 

De man knikt zacht en legt zijn nichtje nog wat hoger op zijn been. Zij was de reden waarom hij twijfelde. Zij en zijn zus. 

"Ik zou dan naar Eindhoven verhuizen en ik weet niet zo goed of dat echt voor mij is weggelegd." Ging hij zijn zus ook vertellen dat hij momenteel bezig was met een meisje uit zijn klas? Dat zij een baan in Amsterdam aangeboden had gekregen?

"Voor wie blijf je Miel?" lacht zijn zus zacht, "het is een meid hé? Dat ik dit nog mee mocht maken joh! Onze Milo heeft gewoon een vriendin."

De jongen loopt rood aan en schudt zijn hoofd lachend. Zijn zus kende hem ondertussen al te goed. 

"Ze heet Charlotte en zit in mijn klas. Echt een top vrouw."

Jiska lacht en kijkt weer richting haar broer. "Doe wat je hart zegt Milo. Dat is je kompas. Daar moet je mee verder!"